Intens gelukkig

Het is zeven minuten voor elf in de avond. Nusa en ik rijden naar huis nadat we op bezoek en zijn geweest bij mijn ouders en bij tante Moqi (zoals Lize haar tante Monique noemt). De radio staat op radio 1, zoals altijd eigenlijk, maar nu ben ik bovenmatig geïnteresseerd aan het luisteren. Michel Boerebach is aan het woord.
Voor degene die het niet weten, Michel Boerebach was mijn buurman. Zo is hij tenminste voor mij bekend. Anderen kennen hem als assistent trainer van Go Ahead Eagles en weer anderen kennen hem als oud speler van Twente, PSV of Roda JC.
Ik spreek Michel niet zo heel vaak en als we elkaar al spreken is het vaak kort hallo en doei. Dikke prima natuurlijk. Maar ik weet natuurlijk wel het één en ander over mijn buurman. Dat komt namelijk door dezelfde reden waarvoor hij nu op de radio is. Zijn twee zoontjes zijn op de dag af 10 jaar geleden verongelukt. Hij heeft hier ook een boek over geschreven. "Nooit meer zaterdag" Een enorm indrukwekkend boek dat ik cadeau van mijn buren heb gekregen voor mijn verjaardag.
Maar in tegenstelling tot de wijze waarop ik hem ken, is Michel opvallend open over de gehele gebeurtenis tegenover Joep Schreuder.
En dit is het moment waarop ik me realiseer hoe intens gelukkig ik ben. Gelukkig met Nusa, met Lize, met mijn familie, mijn werk eigenlijk met alles. Ik realiseer me ook hoe kwetsbaar dat geluk is. Lize hebben we al slapend achtergelaten bij Monique en wanneer we door het donker van de aankomende nacht op weg naar huis zijn, hoeft er maar een gek te zijn die op de verkeerde weghelft komt. Het overkwam de kinderen van Michel ook.
En dan is alles anders. Ik gruwel bij de gedachte en pak Nusa's hand nog eens vast, om te voelen hoe geluk voelt. Het geluk zit naast me.
Hoe onbenullig zijn dan ineens de kleine frustraties die je in het alledaagse tegenkomt. De lekke uitlaat van je auto, het puin waar je op botst als je met 30 graden Celsius een geul in de tuin aan het graven bent of de telefoon die voor de 23e keer vastloopt deze dag. Het betekent allemaal niets.
Om vier minuten voor elf realiseer ik me dus, zoals gezegd, hoe intens gelukkig ik ben, maar ook hoe dun het lijntje is tussen mijn intense geluk en "nooit meer zaterdag".
Ik heb na het horen van dit interview en het lezen van het boek, grote respect voor Michel. Doe het hem maar eens na. Ik hoop dat ik het niet hoef te doen en iemand anders ook niet.
Michel: bedankt voor de eye-opener vanavond.

Voltreffer...

Ik ben een cultuurbarbaar. Toen ik de opleiding Culturele!!! en Maatschappelijke Vorming deed, riep ik het hardste van allemaal dat cultuur zwaar overschat is. Toen we eens in het Groninger Museum liepen vanuit de opleiding moest ik mijn lachen inhouden. Die Groningers hadden zich mooi te pakken laten nemen onder het mom van kunst. Wat een geld moet dat gekost hebben.
Nogal vreemd natuurlijk dat ik die houding heb. Mijn werk bestaat uit cultuur. Althans daar zijn we met het jongerencentrum enorm op aan het inzetten.
Maar wees gerust! Ik verander. Ik bemerkte het gisteren bij mijzelf. Muziek kan mij raken. Meestal  zijn het rustige nummers die bij mij kunnen inslaan als een bom op Hiroshima. Mooie muziek van Yiruma of Ludovico Einaudi kan mij wel ontroeren. En nog maar één keer eerder heeft een artiest/liedje het voor elkaar gekregen om een paar geforceerde traantje bij mij uit mijn ogen te persen. Puur van schoonheid. Dat was Kyteman met "Sorry". Zo mooi trompetspel, dat zijn eigen verhaal vertelt zonder dat er ook maar één woord aan te pas komt.
En ook de eerder genoemde artiesten zijn instrumentale virtuozen. Het lijkt dus wel alsof potentieel mooie liedjes eerder zinloos doodgeknuppeld worden door woorden. Tot gisteren.....
Op de radio had ik in de verte wel eens gehoord over Maaike bij het programma "De beste singer / songwriter van Nederland (DBSSW). Ik kijk, uit principe, al niet naar talentenjachten op televisie, uit angst dat mijn televisie hier aan bezwijkt. Maar via Facebook werd Maaike Ouboter mij onder de neus gewreven en ik besloot maar eens toe te geven aan mijn nieuwsgierigheid en op de link te klikken.
Na 4 minuten en 16 seconden kwam ik terug op aarde. Geen idee waardoor ik geraakt was. Ik bemerkte een traan over mijn wang. Wat was mij nou overkomen? Maaike uit DBSSW heeft als een sluipschutter toegeslagen. Een voltreffer.
Een liedje over (of ter ere van) haar overleden ouders. En hoewel ik (goddank) nog niemand in mijn directe omgeving verloren ben, wist ze bij mij een gevoel op te roepen dat onherroepelijk gekoppeld is aan de dood. En dat was mooi. Berusting. Mocht ik ooit (en die dag komt er helaas) iemand die mij heel erg dierbaar is verliezen, dan zal ik onmiddellijk aan Maaike denken en haar liedje. Alles heeft zij dan namelijk al bedacht en gezongen.
Eenmaal thuis 's avonds wilde ik het fragment nog eens zien, maar nu met jurycommentaar. Giel Beelen, Sanne Hans en Eric Corton waren de gelukkigen die het tafereel mochten aanschouwen. En nadat de laatste noten uit Maaikes gitaar geperst werden, konden we ook de jury oprapen. Sanne stortte emotioneel in, Giel moest zijn tranen vakkundig droog deppen en Eric loopt (net als ik) nog steeds met een brok in zijn keel rond ben ik bang. Nadat ik wederom mijn tranen gedroogd had, beseft ik het ineens. Dit is cultuur! 7 Jaar nadat ik ben afgestudeerd heb ik pas echt recht op mijn diploma. Ik snap het nu of denk het te snappen. Maaike: Bedankt!

Voor de mensen die ik hopelijk iets nieuwsgierig heb gemaakt, of de mensen die aan hun overleden ouders denken: zet je schrap...

Bah, klagers...

Niet klagen maar dragen. Iedereen heeft er wel eens van die uitdrukking gehoord. Klagen is ook van alle tijden denk ik. De een die klaagt over een splinter, en de ander die klaagt pas wanneer hij al een vierdubbele  hartaanval achter de rug heeft. Verschil moet er zijn.
Iedereen kent ze ook wel. De notoire klagers. Het zijn over het algemeen ook niet mijn beste vrienden. En met de komst van Facebook, Twitter en alle andere vormen van social media hebben de notoire klagers een behoorlijke spreekbuis gekregen. Dan zit ze weer een scheet dwars of was het weer niet goed genoeg tijdens het zwangerschapsverlof (denk trouwens dat de moeder van Ruben en Julian alle dagen wel slecht weer wil, in ruil voor twee gezonde zoons). Kortom: klagers zijn er genoeg.

Af en toe voel ik mij ook wel geroepen om dan te zeggen wat ik denk. Zo ook een paar weken geleden.
V. ,een facebookvriendin (let op!!! geen echte vriendin. V. wist dit onderscheid niet te maken) stuurde mij een berichtje over het feit dat ik haar gekwetst had. Ik had iets gezegd over haar klaagzang met betrekking tot haar zwangerschap. In mijn ogen moest ze V. blij zijn dat ze überhaupt zwanger was. En volgens mij waren (en zijn) er genoeg vrouwen die met V. wilden ruilen. Inclusief alle ongemakken. 

Nadat mij mede was gedeeld dat V. gekwetst was, kreeg ik, hoe kan het ook anders, weer een klaagzang. Het was allemaal zo moeilijk gegaan, de kans op kindjes met down was zo groot (ik vind ze schattig), en volgens mij had V. ook nog last van ingegroeide teennagels. Ik was dan ook geen vriend meer van V.. 

Geweldig. Ik heb, op Facebook, dus eindelijk de knop gevonden waar je mensen mee kunt ontvrienden (woord van het jaar 2009). 

Kijk, laten we wel wezen. Ik ben zelf ook niet vies van een beetje aandacht. Getuige mijn Facebook- en Twitteraccount (@talentelink) en het feit dat ik een dansje sta te doen omdat jij nu mijn blog leest. Ik probeer het leven echter positief te benaderen. Ik hoop dat mijn glas altijd halfvol is in plaats van halfleeg. Maar als ik dan toch eens klaag, willen mijn echte vrienden dan opstaan en mij de waarheid vertellen? Dat het allemaal nog zo slecht niet is. Dat zijn namelijk mijn ECHTE vrienden. Zij die de waarheid durven zeggen. 

Ik hoop dat VERONIQUE een hele fijne zwangerschap heeft, een mooi en gezond kindje mag krijgen. Maar in vredesnaam, klaag nooit meer hoe zwaar je het hebt. JE KRIJGT EEN KINDJE!!! Want dan wil ik je wel voorstellen aan een paar mensen die echt recht van spreken hebben. Het ironische is dat je die nooit hoort klagen.... die dragen. Dat zijn de kanjers. 

Wat een kloteweer was het vandaag trouwens. O, ja en het verkeer is ook kut, laat staan de dieselprijzen.

@talentelink

Ik wilde het echt niet...... het koningslied.....

Sorry, het spijt me. Ik wilde het echt niet, maar in mijn zoektocht op weg naar naar een leuk onderwerp voor mijn blog struikelde ik er zo vaak over dat ik het met geen mogelijkheid meer kon negeren. Het koningslied.
Chapeau, grandioos, een voltreffer. Meer kan ik er niet van maken. En zeker niet minder, want John Ewbank heeft weer een pareltje afgeleverd dat op werkelijk elk vlak perfectionistisch is.
Ik weet dat de rest van Nederland het niet met me eens is, maar dat is makkelijk te verklaren. Zij hebben natuurlijk niet zo'n analytisch vermogen als ik zelf. Geloof je het niet? Laten we eens kijken naar het lied.

Het begin is zo logisch dat niemand er aan dacht. De accordeon van Carel Krayenhof die de eerste tonen neerzet. Spontaan komen de beelden van Maxima met een traan weer op mijn netvlies. En de eerste woorden van het lied komen van niemand minder dan Marco Borsato. De ideale schoonzoon. Zit geen smetje aan en niet te vergeten eigenaar van tig nummer 1 hits geschreven door...jawel: John Ewbank.
We gaan verder met de ietwat dikkige Nederlander (Paul de Leeuw) en ik ben bang dat de excuusneger (aldus Johan Cruyff) ook een plekje heeft gekregen. Overigens heeft Ruth Jacott een hele mooie warme stem.
Voor de, in hun pubertijd blijven hangende, meisjes doet Jim Bakkum een duit in het zakje en de Brabo's zijn  ook vertegenwoordigd met Guusje. En zo gaat het maar door met Neerlandsch blik vol met A-artiesten.
Zelfs de knuffel-Marokkaan heeft een plek gekregen. (Schijnt een eis van Beatrix te zijn geweest naar de geweldige hug van haar homie Ali B)
Vader en zoon Froger doen mee, een idolate homo (Jamai) een een pluk lekkere wijven voor het oog. De enige die ontbreken, maar dat was waarschijnlijk vanwege hun drukke schema, zijn zanger Rinus en Romana. Dat zou trouwens episch zijn geweest.

Muzikaal gezien is het nummer ook grandioos. Een mooie opbouw die statig, royaal en bombastisch klinkt. Past bij jong en oud. Tuurlijk had een beetje dubstep hip geweest, maar ja, we kunnen niet alles hebben.
De rap zit er in voor de jeugd. Al klinken al die W's van Willem, wij, wakker en water, ietwat chaotisch, maar ons land is toch momenteel ook ietwat chaotisch? Of is het normaal dat er politie bij de schoolingangen staat of dat er paardenvlees in de rundergehakt zit?

Nee het plaatje klopt helemaal. Inclusief de Limbo's van Rowen Heze. Er zijn overigens weinig liedjes die recht doen aan Limbo's... Mooi werk toch. Ik vind het mooi en dat meen ik! Misschien is de grootste prestatie van John nog wel dat de plaat verbroederd. Want de plaat heeft dezelfde functie als de Duisters in de oorlog, of de Spanjaarden in de WK finale van 2010. We hebben met elkaar weer een gezamenlijke vijand gevonden: het koningslied.

En ik vind dat iedereen op 30 april mee moet zingen uit volle borst. Behalve ik, want ik zit in New York. Ver weg van alle oranje meuk. Hup Obama!

De kinderboerderij

Daar zit je dan, 32 jaar oud. Alleen maar huismoeders- en vaders om me heen met kroost. Lize zit te lurken aan het rietje van haar drinkfles en de heren Hamberg zijn naar het toilet.
Even een reality-check. Toen ik 20 jaar was had ik dit namelijk niet bedacht. Ik zou toch naar Amerika gaan en ik zou toch voor mijn werk de wereld over reizen? Nu zit ik tussen de huismoeders die hun eigen pedagogisch modelletje loslaten op hun kinders en ben ik me kapot aan het ergeren aan de Barbie look-a-likes die voor de volledigheid van de vergelijking ook maar met hun sigaret achter de kinderwagen zijn gekropen.

Terwijl  ik zo benauwd ben als het maar kan, vanwege de cavia's die uitgerekend op mijn dochter een grote aantrekkingskracht hebben, verwonderen Jan Gert ik ons over het feit dat er überhaupt bezuinigd wordt op jeugdzorg. Dat kan toch niet waar zijn. Als jeugdzorg denkt dat er niet genoeg aanmeldingen zijn, dan moeten ze een ochtendje bij kinderboerderij Dondertman komen kijken.
En als jeugdzorg er geen trek in heeft dan kan SBS 6 hier altijd nog een mooie real-life soap weghalen.
Ik zie dat wel helemaal voor me:
"En actie!"
"Soorayaaaaaa!!, hier hej de ratjes, kiek eens hoe skattig"
"En cut, dat moet nog een keer, maar nou nog iets meer sketteren"

Is het echt zo moeilijk om even als ouder stil te staan bij het doen en laten van je kind? En nog belangrijker, het doen en laten van jezelf? Wil je echt dat je kinderen zien dat jij 5 bier in een half uur op een kinderboerderij weg kunt tikken? Dat je in je ééntje het merk Marlboro in stand kunt houden?
Dat je jezelf laat verleiden tot het gebruik van die (genots)middelen is tot daar aan toe, maar op een plek als een kinderboerderij?
Dan snap je het echt niet in mijn ogen. Eigenlijk zou je jezelf af moeten vragen, wil ik dat mijn kind dit later ook doet? Dat lijkt me een mooi gegeven om in een reclamespotje aan heel Nederland te verkondigen. Misschien dat het iets helpt in de opvoeding van sommige kinderen.

Waar is Lize eigenlijk? Dat kind loopt ook maar waar ze gaan wil...

Messi in Sallandia 5

Ik ben Messi. Simpel. Is geen woord Spaans aan. Ik ben de beste en ik heb overal oog voor. Zie alles in het veld en maak nooit tot zelden een fout. En als ik al iets fout doe komt dat door een ander.... Maar dat is logisch.
Toch vreemd eigenlijk dat ik in het 5e elftal van Sallandia zit. Je zou verwachten dat ik al lang een keer voor het eerste gevraagd zou worden. Met mijn 32 jaar kan ik met gemak nog een paar jaar mee, en ik zou zeggen dat ik gewoon laat ontdekt ben.
En toen werd ik wakker... Meestal ziet het er niet uit wat ik doe en héél af en toe komt er eens een bal aan. Zo ook vandaag. Was er stiekem nog wel een beetje trots op ook. Want hoewel ik drommels goed weet dat ik Messi's schoenen niet eens mag poetsen, toch voel ik me af en toe wel eens als Messi. Als die ene pass goed aan komt of als ik de bal een keer goed afgepakt heb. Maar wees gerust, negen van de tien keer is het net of ik de schoenendoos nog om de schoenen heb zitten, of nog mooier alsof ik de klompen van de zusters in het ziekenhuis aan heb. (Waarom klompen in vredesnaam?!)
En toch ben ik bloedfanatiek. Op mijn manier dan. Altijd kijken of je dat ene balletje er nog in kunt prikken of misschien nog wel mooier, dat ene briljante balletje op mijn teamgenoot geven en deze dan vrij voor de keeper zetten.
Vandaag betrapte ik me op grote ergernissen van mijzelf. Mijn teamgenoten deden het in mijn ogen niet goed. (Dat zegt overigens niet, realiseer ik me heel goed) Niet terugzakken, volkomen onnodige dubbele dekking en stilstaan wanneer je moet lopen. Ik voelde me net Van Gaal, die weet het tenslotte ook allemaal beter en heeft het voetbal uitgevonden. De scheids had het ook op zijn heupen vandaag en besloot er maar 2x een half uur van te maken i.p.v. de gebruikelijke 45 minuten. Lekker....als je bij rust met 0-2 achter staat.
Na afloop van de wedstrijd was ik helemaal over de zeik. Verliezen is tot daar aan toe, maar zo... Niets en niemand leek het meer goed te kunnen doen. En terwijl ik kwaad op alles en iedereen zat te wezen in de kleedkamer, druppelde de één naar de andere speler binnen. Vrolijk lachend en alsof er niets aan de hand was. En ik werd kwaaier en kwaaier. Snel onder de douche en geen woord kon er vanaf. En toen ik terugkwam op de plek waar mijn kleren lagen, viel ik in het gesprek tussen mijn leider en een teamgenoot. "Hoe is het met je schoonmoeder?" "Tja, gaat niet zo goed. Als de behandeling aanslaat kan het nog even duren, maar anders kan het deze week gedaan zijn."
BAM jongen, de man met de hamer is er ook en ik ben wakker. Dit is Sallandia 5. Het is maar voetbal....

@Talentelink

Ziekenhuishumor

De afgelopen dagen was ik veelvuldig in het ziekenhuis te vinden. Mijn vader wordt geopereerd, en dat is best heftig. Lentelink senior krijgt ongeveer 5 omleidingen en ze gaan nog een ander chirurgisch kunststukje uithalen. Die ouwe van mij die redt dat allemaal wel, daar ben ik niet zo bang voor.

Elke keer als ik in het ziekenhuis kom heb ik een enorme drang om te gaan "klooien". Ik weet niet wat dat is. Rolstoelracen, verpleegkundigen in de maling nemen, foto's in de meeste vreemde posities nemen. Noem maar op. En tuurlijk snap ik ook wel dat het ziekenhuis daar niet altijd de meest geschikte plek voor is, maar ja, dat kind in mij zegt mij iets anders.

Misschien is het juist wel omdat het ziekenhuis zo'n ellendige plek van zichzelf is. Met uitzondering van de kraamafdeling misschien. Misschien weet ik me gewoon geen raad in zo'n onwennige plek waar iedereen met een gezicht rondloopt alsof ze 10 miljoen euro zijn misgelopen. En natuurlijk hoeft niemand mij te vertellen dat die mensen daar niet liggen omdat ze een scheet dwars hebben zitten.

De enige verklaring die ik heb is dat ik me (onbewust) teveel heb laten inspireren door de film "Patch Adams". Een geniale film die, naar mijn weten, is geïnspireerd op een waargebeurd verhaal. Als je deze film hebt gezien snap je het misschien beter. En na het zien van deze film ontwaakt er in ons allemaal wel een kleine "Patch".

Als ik straks naar pa toe ga en hij ligt daar, op de intensive care, nog buiten bewustzijn aan allerlei slangetjes en apparaten, weet ik dat ik mijn best moet doen om me in te houden. Maar stiekem weet ik dat pa zit te wachten op een geniale foto van mij naast zijn bed met een PlayStation controller in de hand, alsof ik een spelletje doe op zijn hartslagmonitor.

Voor de onwetenden onder jullie, vind je hieronder de trailer van Patch Adams. En als je aandacht verder reikt dan de trailer heb ik de dvd ook voor je.



@talentelink 

Petrus

Petrus: Dus... meneer Lentelink. Daar staat u dan
Ik: Zeg maar "je" hoor, geen probleem. En ja, daar sta ik dan...
Petrus: Ja inderdaad. Wel vervelend hoor, hoe u hier terecht bent gekomen. 
Ik: Ja, maar ach heb er zelf niet veel van gevoeld hoor.
Petrus: Gelukkig maar, zag er niet fijn uit, zo hier van boven.
Ik: Ja, hebben ze toch gelijk gehad hè over dat handsfree bellen, maar ja. Als het kalf verdronken is.....
Petrus: Tja, dan komt hij hier terecht. Ha, slecht grapje sorry. Maaruh, Je wilt naar binnen zeker.
Ik: Ja, nou eerlijk gezegd. Om hier nou op de gang te blijven staan. Dat is toch ook zo wat. Is het druk dan daar binnen? Beetje gezellig?
Petrus: Ach, we mogen aan klandizie niet klagen. Maar je brengt me wel in een lastig parket. 
Ik: (tikkie naïef) Hoezo?
Petrus: Tja, las een Facebook discussie, en daar kwam de organisatie hiero niet zo goed van af. En die Jehova's die je wegstuurde aan de deur.....
Ik: Oh dat ja. Ja, hebben jullie ook internet joh? Wist ik niet. Toch wel draadloos? Gratis? Wifi-code?
Petrus: meneer Lentelink...
Ik: Ja maar Petrus, laten we wel wezen. Goed, jullie bestaan. My bad! Maar de rest, daar had ik toch wel een klein puntje?
Petrus: Welke dan? 
Ik: Nou, dat er bijvoorbeeld wel heel veel oorlogen zijn met dank aan jullie club. Of die van de buren. Zit Allah hier eigenlijk ook in de buurt?
Petrus: Ja, die zit een verdieping hoger. Maar laten we niet afdwalen. Uw ongeloof brengt u nu wel met hangende pootjes hier.
Ik: Tja dat had ik niet helemaal voorzien toen ik het typte. Vond het trouwens niet één van jullie sterkere geloofsverkondigers.
Petrus: Oh... Hoezo?
Ik: Nou zeggen dat de wereld bedorven is en zeggen dat zo'n beetje alle kinderen misbruikt worden... Ik weet niet hoor, maar daar had de kerk toch ook wel de nodige invloed op, dacht ik.
Petrus: Ja, gevoelig puntje, zal het met de persoon in kwestie eens bespreken. Maar laten we tot een oplossing komen. 
Ik: Is er een alternatief?
Petrus: De hel.....
Ik: Mmmmmm, klinkt niet heel tof Pee. Hoe ziet dat er uit? Beetje warm, gok ik zo.
Petrus: Ja ook. 
Ik: Ook? Is er nog meer dan?
Petrus: Ja, er is nog wel een dingetje. Maar ik zal je een kans geven om toch in de hemel te komen.
Ik: Tof van je. Wat moet ik doen?
Petrus: 10 wees-gegroetjes en 5 keer een rozenkrans bidden. 
Ik: That's it? Consider it done, maar waarom kom ik er zo goed af?
Petrus: Je bent een goede misdienaar geweest en je hebt niet bewust gekwetst. Dat is me wel iets waard.
Ik: Da's waar ook ja, was ik al weer vergeten. Ik begin direct. Thanx.
Petrus: Graag gedaan. Doe je het binnen een beetje kalm aan?
Ik: Doe ik! Ik ga naar binnen, succes hier nog even aan de deur. Oh, en gewoon uit nieuwsgierigheid, wat was dat andere dingetje in de hel?
Petrus: Hahaha, als je het echt wilt weten...... Patty Brard en Rachel Hazes

Kuddedier

Ik krijg een bril! Een gewone bril. Heb ik zulke slechte ogen dan? Nee helemaal niet, sterker nog, ik onderscheid een merel en een ekster op 3 kilometer afstand nog van elkaar. Zonder een enkel probleem. Maar waarom dan een bril? Ik vind dat gewoon leuk. Niet meer en niet minder. Ik heb dat altijd al leuk gevonden, maar op een of andere manier heb ik me toch altijd tegen laten houden. Maar nu dus niet meer. Met dank aan een collega die de kloten wel heeft om te dragen wat hij wil. Ik weet ook bij voorbaat al dat ik heel veel commentaar ga krijgen, maar zie je mij boeien? Juist! Een bril dus.
Nu heb ik de laatste tijd sowieso wel meer en meer de neiging om te doen wat ik wil en door te pakken, getuige de tattoo die op 2 mei op mijn kuit geplaatst wordt. "You only live once" zullen we maar zeggen.

Bovenstaande (persoonlijke) vraagstukken (doe ik het, of doe ik het niet....?) zette mij aan het denken. Zijn wij als simpele zielen nu kuddedieren of niet. Een ieder die de dappere beslissing neemt om te doen wat hij of zijn wil zal het hardnekkig ontkennen, maar ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat als je bij de ingang van de huishoudbeurs zou gaan staan je toch stellig anders zou beweren. Ik ben er nog niet over uit. Aan de ene kant loop ik mooi met de massa mee, en aan de andere kant denk ik dat ik zo recalcitrant als Marilyn Manson ben.

Ik wil me onderscheiden. En heus niet om op te vallen, al doet zo'n bril anders vermoeden. Dat snap ik ook heus wel. Nee, ik wil me onderscheiden om toch maar een beetje buiten die kudde te gaan lopen. Mijn eigen pad te vinden. En soms heb je een individuele actie nodig om jezelf te bevestigen dat je buiten die kudde aan het lopen bent. Ik wil me ook onderscheiden als mens. "Wees zelf de verandering die je in de wereld wilt zien" -Gandhi-. Deze spreuk hangt bij ons in het trappengat, en elke ochtend als ik naar beneden loop, wijst meneer Mahatma mij even fijntjes op deze wijze levensles. En Gandhi had al in de gaten dat je alleen met je eigen individuele actie een stapje buiten de kudde doet. Ik weet alleen nog niet of ik wel wil dat -volgens Ghandi- de kudde dan ook achter mij aan komt.

Aan de andere kant is het ook wel juist lekker om je in de kudde te begeven. Kijk maar eens rond op Koninginnedag (of is het al Koningdag?) of bij een EK / WK voetbal. Ik doe ook mee in de massa en ik maak me net zo schuldig aan dat massagedrag. Hypocriet? Ja misschien wel. Maar ja, ik ben er dan ook nog niet over uit of ik een kuddedier ben of niet. Laten we het er op houden dat dat mijn zoektocht is. E'n ding is wel zeker. Ik zet liever een onnodig bril op mijn neus dan dat ik ooit naar de huishoudbeurs moet. Kuddedier of niet...

@Talentelink

To blog or not to blog

Begin ik wel een blog of begin ik geen blog. Zitten de mensen wel te wachten op mijn hersenspinsels of is er dan echt sprake van een overkill van "Talentelink" op het internet? Kan ik überhaupt wel een beetje leuk schrijven? Ja, want dat is dan natuurlijk wel een criterium. Het moet wel een beetje met een knipoog allemaal.
En waarom wil ik eigenlijk bloggen? Is de drang om mijn gedachten de wereld in te knallen groter dan mijn bescheidenheid? Ik weet het niet. En toch betrap ik mijzelf erop dat ik al tikkend mijn toestenbord zinloos geweld aandoe.

Goed het besluit is dus genomen. To blog it is. Elke dag? Hemeltjelief, alsjeblieft niet. Elke week? Misschien..., maar misschien ook niet. Met enige regelmaat dat is het streven. En waar moet het dan over gaan? Tja, daar ben ik zelf ook nog niet over uit. Kan van alles zijn, maar ik gok erop dat ik me niet bezig zal gaan houden met de nieuwe Blond Amsterdam collectie of de laatste ontwikkelingen in GTST. Maar buiten dat sluit ik niets uit.
En of het altijd teksten zijn. Geen idee. Misschien knal ik er wel een keer een foto of een liedje in, of doe ik heel gek en ga ik dichten. Dat laatste is overigens niet heel waarschijnlijk, maar laten we eens niets uitsluiten.

Het begin is er. Het einde ook al, maar dat ligt hopelijk een heel eind voor ons uit. Mocht je me nou spuugzat zijn, kijk dan niet. Lijkt me het fijnst voor iedereen. Mocht je nou de onbedwingelijke drang hebben om nog eens vaker op mijn weblog te kijken, wees welkom, geef kritiek, geef ideeën doe wat je wilt, maar wat je ook doet, doe het oprecht. Probeer ik dat ook te doen.

@Talentelink