Watskeburt in die Welt?

Vanochtend stond Lize, nonchalant leunend tegen de salontafel, te kijken naar de televisie. Ik had het journaal erop gezet i.v.m. het vliegtuigincident in Oekraïne. “Wat is dat papa?” vraagt dochterlief. Tja, leg dat maar eens uit. Leg haar maar eens uit hoe bijna 300 onschuldige mensen dood zijn, omdat een stelletje Balkanranddebielen zo nodig oorlogje moeten spelen. “Dat is een ongeluk, hier heel ver weg”, stamelde ik, terwijl ik de zweetdruppels zich uit mijn poriën voel persen.
Nog geen minuut later vraagt onze kleine nieuwsvolger wat dat dan is op de televisie, wijzend naar de tanks die Israël de Gazastrook instuurt. Ellende, hoe red ik mijzelf hier nou weer uit?
Zzzap…”Kijk eens, de BiBaBoerderij, dat is leuk!”. “Jaaaaaaa!”roept Lize tot mijn grote opluchting.

Welke ellende doen wij elkaar aan? Waar is verdraagzaamheid overgegaan in een immoreel verlangen van gelijk krijgen? Discussie wordt een meningsverschil, een meningsverschil wordt een ruzie, een ruzie wordt een oorlog. En ergens daar tussenin zijn wij niet in staat geweest met elkaar in gesprek te geraken. Triest, diep triest.

Vanochtend zijn er op mijn televisie 173 Nederlanders, 44 Maleisiërs, 27 Australiërs, 12 Indonesiërs, 9 Britten, 4 Duitsers, 4 Belgen, 3 Filipijnen, een Nieuw Zeelander, een Canadees, 2 Israëliërs en 200 Palestijnen doodgegaan. Waar gaat het mis? Vergeet nou gewoon voor een splitsecond eens de nationaliteiten en de geloofsovertuigingen. Dit zijn 480 mensen. MENSEN! Mensen met families, vrienden en collega’s. En dan heb ik het nog niet eens over de alledaagse aids- en hongerdoden in Afrika, de drugsafrekeningen in Mexico of verdwijningen in Noord Korea.

Waar leggen wij met elkaar de grens? Wanneer zeggen wij nou eens met zijn allen: Stop! Tot hier en niet verder. Grootse woorden, waar ik zelf ook eigenlijk niets mee kan. Wil wel op het Malieveld gaan staan met een protestbord. Ben zo bang dat het geen zin heeft. Dat Netanyahu daar niet zo van onder de indruk is of Vladimir Poetin.
Ik ga mijn best maar doen op mijn eigen kleine manier. Ik ga Lize maar eens uitleggen dat we lief moeten zijn voor anderen. Wie goed doet, goed ontmoet zullen we maar zeggen. Laat ik maar eens een voorbeeld stellen en beginnen met mijn wereldverbetering. Dus: Vladimir, kom je barbecueën? Neem je Netanyahu lekker mee. Het zwembadje staat ook al klaar.  

A wedding, a baby and a funeral....

Onlangs kreeg ik van een vriendin een mooi compliment, althans zo heb ik het maar opgevat. Zij zei: “jij kunt over alles schrijven, dat vind ik zo knap. Jij kunt zelfs nog leuk schrijven over een ventieldopje”. Dat vond ik zo leuk om te horen, maar de realiteit is vaak heel anders.

Zoals jullie ongetwijfeld al gemerkt hebben is er weer weinig stabiliteit te vinden in mijn frequentie van schrijven. Vaak heb ik wel ideeën en maak ik aantekeningen, maar dan komt er weer iets tussendoor of raak ik de inspiratie kwijt.

Tot afgelopen weekend. Want toen kreeg ik ineens het besef dat het toch wel een rare periode is geweest, en dat ik daar met mijn blog iets mee wil doen. Want in iets meer dan een maand tijd hebben Nusa en ik een bruiloft meegemaakt in Engeland die je zelfs in je meest romantische dromen niet verzint. Daarnaast kregen goede vrienden van ons een baby’tje, dat achteraf zo’n wonder blijkt te zijn, waarmee vergeleken de herrijzenis van de lieve heer zelf nog een alledaags dingetje blijkt te zijn. Tot slot moesten Nusa en ik afscheid nemen van een dierbare oom van Nusa. Maar het afscheid was zo intens en mooi dat er gewoonweg geen woorden voor zijn.

Tja en maak daar maar eens een “leuke” pakkende blog van. Het lukt me niet. Ik weet gewoon niet hoe ik op een leuke manier moet zeggen dat de bruiloft in Engeland zo bijzonder was dat ik dat gewoon nooit meer mee ga maken, met een landgoed, een tafelindeling, hoedjes en champagne. En dat ik in hartje Engeland op “Mooi Wark” sta te dansen. En dat terwijl ik dansen de meest zinloze bezigheid van de mensheid vind.

Ik weet niet hoe ik met een lach moet vertellen dat Victoria (onze vriendin uit Engeland) een wonder heeft verricht, doordat ze een zwangerschap heeft voldragen, nadat met 21 weken haar vliezen waren gebroken. Nu heeft een ze een schitterende zoon. En ik ben zo trots als een hond met zeven lullen. Ze heeft het gewoon geflikt, terwijl het ziekenhuis haar al 4x vertelde dat haar kindje elk moment dood geboren zou worden!!! Ze heeft gewoon de statistieken keihard verslagen.

En zij niet alleen. Ruud ook. Ruud is Nusa’s oom. Afgelopen zaterdag was zijn uitvaart / herdenking. En nog nooit heb ik zoiets indrukwekkends meegemaakt. Als mensen na je dood zo over je spreken, dan heb je eigenhandig de wereld beter gemaakt. Punt uit. Er zat zoveel liefde in de zaal. Liefde voor Ruud en hoe hij geleefd heeft en voor wat hij betekend heeft.

Ruud was ziek en zou nog een jaar hebben… Dat was 4 jaar geleden. Ook hij heeft de statistieken verslagen. Maar ja, schrijf daar maar eens leuk over. Maak er maar eens wat van. Het is me denk ik niet gelukt. Het is me niet gelukt leuk te schrijven. Maar wat er staat, staat er. En ik heb 1 levensles geleerd de afgelopen periode, en daar doe ik het mee:

Je hebt leven en je hebt de dood en daar tussenin gaat het om de liefde. Niets meer.