Vandaag ben ik weer begonnen met schrijven. Bijna twee maand
geleden ben ik begonnen met ons verhaal op papier te zetten. Het hele traject
rondom Lennon, van begin tot eind, wil op papier zetten. Niet voor mijzelf.
Althans dat blijf ik mezelf voorhouden. Nee, ik wil het voor Lize op papier
zetten. Als Lize later ook maar één vraag heeft over Lennon en hoe dat allemaal
in zijn werk is gegaan, dan wil ik dat ik daar nog antwoord op kan geven. Dat
ik de details nog kan weergeven. Details, die ik als ik ze niet opschrijf op
zeker ga vergeten. En wie weet wordt het een boek. Ik weet het nog niet.
Maar ik ben bijna twee maand geleden begonnen en ben na goed
drie weken regelmatig schrijven gestopt. Niet bewust, maar het kwam er niet
meer van. Net in die periode ben ik mijn blogs weer een beetje op gaan pakken.
We maakten hier weer van alles mee en ik had weer genoeg
inspiratie om weer iets op papier te zetten. Het is een heftig jaar en op een
bepaald moment denk je dat je jouw portie wel hebt gehad. Maar nee hoor, de
auto ging kapot. En niet zo maar kapot. Nee, meer zo van: “Krijg allemaal de
klere, ik doe het niet meer”. Kortom een aanslag op onze spaarrekening. En heel
veel ongemak met openbaar vervoer en regelen. ’s Middags nog niet weten hoe je ’s
avonds thuis komt.
Met de fiets naar het station. Geen probleem. Fiets gejat.
Goede fiets. Amper een jaar oud. Kan er ook wel bij. Hadden nog niet genoeg te
doen. Tegelijkertijd moeten we de badkamer afmaken, waar we na verplaatsing van
de wasmachine een kleine lekkage hadden. Ondertussen willen we ons inzetten
voor Stichting Still, zijn er wat dingen die me persoonlijk erg raken en hebben
we ruzie met Ziggo, want volgens de meneer van Ziggo is onze televisie kapot.
Ik weiger hem te geloven. Ik doe het niet. Er kan gewoon niet nog meer kapot. En
dat alles is in de laatste 2 maanden.
En dat de televisie het niet doet, boeit me niet. Maar ik
was vanavond zo lekker aan het schrijven. Maar het is tegelijkertijd ook zwaar.
Want terwijl ik het papier toe vertrouw hoe ik in de kamer zit bij de
gynaecoloog, die ons vertelt dat het helemaal mis is met Lennon, merk ik dat ik
weer helemaal in dat moment zit. Helemaal in Lennon. Mijn hoofd zit er weer vol
mee. Met details, met alles.
Op dat moment vraagt Nusa of ik even wil kijken op haar
scherm. Ze heeft iets gemaakt en wil mijn mening. Ik sta op en kijk.
Ik staar naar het scherm, voel mijn ogen vochtig worden en
hou niets meer tegen. En ik barst in janken uit. Het is even teveel. Het
schrijven doet meer met me dan ik toe wil geven. En hoewel ik al het
bovenstaande bij elkaar genomen best zou kunnen zeggen dat ik een ongelooflijk
kut-jaar achter de rug heb, weiger ik daar in mee te gaan.
Want als puntje bij paaltje komt heb ik de beste vrouw die
ik me kan wensen heb ik een schitterende dochter en heb ik dit jaar de mooiste
zoon gekregen die er is.
Alleen al dat laatste maakt dit een topjaar!
Alleen al dat laatste maakt dit een topjaar!