maandag 9 november 2015

Topjaar!

Vandaag ben ik weer begonnen met schrijven. Bijna twee maand geleden ben ik begonnen met ons verhaal op papier te zetten. Het hele traject rondom Lennon, van begin tot eind, wil op papier zetten. Niet voor mijzelf. Althans dat blijf ik mezelf voorhouden. Nee, ik wil het voor Lize op papier zetten. Als Lize later ook maar één vraag heeft over Lennon en hoe dat allemaal in zijn werk is gegaan, dan wil ik dat ik daar nog antwoord op kan geven. Dat ik de details nog kan weergeven. Details, die ik als ik ze niet opschrijf op zeker ga vergeten. En wie weet wordt het een boek. Ik weet het nog niet.

Maar ik ben bijna twee maand geleden begonnen en ben na goed drie weken regelmatig schrijven gestopt. Niet bewust, maar het kwam er niet meer van. Net in die periode ben ik mijn blogs weer een beetje op gaan pakken.

We maakten hier weer van alles mee en ik had weer genoeg inspiratie om weer iets op papier te zetten. Het is een heftig jaar en op een bepaald moment denk je dat je jouw portie wel hebt gehad. Maar nee hoor, de auto ging kapot. En niet zo maar kapot. Nee, meer zo van: “Krijg allemaal de klere, ik doe het niet meer”. Kortom een aanslag op onze spaarrekening. En heel veel ongemak met openbaar vervoer en regelen. ’s Middags nog niet weten hoe je ’s avonds thuis komt.

Met de fiets naar het station. Geen probleem. Fiets gejat. Goede fiets. Amper een jaar oud. Kan er ook wel bij. Hadden nog niet genoeg te doen. Tegelijkertijd moeten we de badkamer afmaken, waar we na verplaatsing van de wasmachine een kleine lekkage hadden. Ondertussen willen we ons inzetten voor Stichting Still, zijn er wat dingen die me persoonlijk erg raken en hebben we ruzie met Ziggo, want volgens de meneer van Ziggo is onze televisie kapot. Ik weiger hem te geloven. Ik doe het niet. Er kan gewoon niet nog meer kapot. En dat alles is in de laatste 2 maanden.

En dat de televisie het niet doet, boeit me niet. Maar ik was vanavond zo lekker aan het schrijven. Maar het is tegelijkertijd ook zwaar. Want terwijl ik het papier toe vertrouw hoe ik in de kamer zit bij de gynaecoloog, die ons vertelt dat het helemaal mis is met Lennon, merk ik dat ik weer helemaal in dat moment zit. Helemaal in Lennon. Mijn hoofd zit er weer vol mee. Met details, met alles.

Op dat moment vraagt Nusa of ik even wil kijken op haar scherm. Ze heeft iets gemaakt en wil mijn mening. Ik sta op en kijk.




Ik staar naar het scherm, voel mijn ogen vochtig worden en hou niets meer tegen. En ik barst in janken uit. Het is even teveel. Het schrijven doet meer met me dan ik toe wil geven. En hoewel ik al het bovenstaande bij elkaar genomen best zou kunnen zeggen dat ik een ongelooflijk kut-jaar achter de rug heb, weiger ik daar in mee te gaan.


Want als puntje bij paaltje komt heb ik de beste vrouw die ik me kan wensen heb ik een schitterende dochter en heb ik dit jaar de mooiste zoon gekregen die er is.

Alleen al dat laatste maakt dit een topjaar!