Het is zeven minuten voor elf in de avond. Nusa en ik rijden naar huis nadat we op bezoek en zijn geweest bij mijn ouders en bij tante Moqi (zoals Lize haar tante Monique noemt). De radio staat op radio 1, zoals altijd eigenlijk, maar nu ben ik bovenmatig geïnteresseerd aan het luisteren. Michel Boerebach is aan het woord.
Voor degene die het niet weten, Michel Boerebach was mijn buurman. Zo is hij tenminste voor mij bekend. Anderen kennen hem als assistent trainer van Go Ahead Eagles en weer anderen kennen hem als oud speler van Twente, PSV of Roda JC.
Ik spreek Michel niet zo heel vaak en als we elkaar al spreken is het vaak kort hallo en doei. Dikke prima natuurlijk. Maar ik weet natuurlijk wel het één en ander over mijn buurman. Dat komt namelijk door dezelfde reden waarvoor hij nu op de radio is. Zijn twee zoontjes zijn op de dag af 10 jaar geleden verongelukt. Hij heeft hier ook een boek over geschreven. "Nooit meer zaterdag" Een enorm indrukwekkend boek dat ik cadeau van mijn buren heb gekregen voor mijn verjaardag.
Maar in tegenstelling tot de wijze waarop ik hem ken, is Michel opvallend open over de gehele gebeurtenis tegenover Joep Schreuder.
En dit is het moment waarop ik me realiseer hoe intens gelukkig ik ben. Gelukkig met Nusa, met Lize, met mijn familie, mijn werk eigenlijk met alles. Ik realiseer me ook hoe kwetsbaar dat geluk is. Lize hebben we al slapend achtergelaten bij Monique en wanneer we door het donker van de aankomende nacht op weg naar huis zijn, hoeft er maar een gek te zijn die op de verkeerde weghelft komt. Het overkwam de kinderen van Michel ook.
En dan is alles anders. Ik gruwel bij de gedachte en pak Nusa's hand nog eens vast, om te voelen hoe geluk voelt. Het geluk zit naast me.
Hoe onbenullig zijn dan ineens de kleine frustraties die je in het alledaagse tegenkomt. De lekke uitlaat van je auto, het puin waar je op botst als je met 30 graden Celsius een geul in de tuin aan het graven bent of de telefoon die voor de 23e keer vastloopt deze dag. Het betekent allemaal niets.
Om vier minuten voor elf realiseer ik me dus, zoals gezegd, hoe intens gelukkig ik ben, maar ook hoe dun het lijntje is tussen mijn intense geluk en "nooit meer zaterdag".
Ik heb na het horen van dit interview en het lezen van het boek, grote respect voor Michel. Doe het hem maar eens na. Ik hoop dat ik het niet hoef te doen en iemand anders ook niet.
Michel: bedankt voor de eye-opener vanavond.
