Een heel klein hard plassertje...

The Nuclear Safety Summit 2014. Alleen de naam al. Dat boezemt best wat angst in. Zo overgenomen uit de laatste Hollywoodkraker. Maar nee hoor de NSS (voor intimi) is een heuse nucleaire top voor de crème de la crème van de wereldleiders. Het halve land wordt platgelegd, steden onbegaanbaar en langs de kust staat zelfs afweergeschut. En dat allemaal in Nederland, ons mooie maar o zo kleine Nederland. Het land waar je in twee uur van oost naar west reist, waar we tulpen kweken, waar Gordon onze televisieschermen vervuilt en het land waar iedereen over elkaar heen struikelt als Zwarte Piet ter discussie staat. En in dat kleine land wordt een top georganiseerd die zijn weerga niet kent.

Maar dat is natuurlijk niet wat die wereldleiders te zien krijgen. Als ze al iets te zien krijgen van Nederland. Nee, Nederland straalt deze dagen grootsheid uit, en daadkracht. Wij horen bij de grote jongens! Dat is de gedachte. Maar ik ben bang dat we die gedachte niet helemaal waar kunnen maken.  En dat is misschien maar goed ook, want we zouden akelig door de mand vallen ben ik bang.

Obama bijvoorbeeld neemt nogal wat mee als hij komt; Air Force One, Marine One and last but not least, The Beast. Zijn Limo met de omvang van een truck waar Henk Wijngaard jaloers op zou worden.  Mark Rutte daarentegen, die heeft een bedrijfsfiets, zo liet hij nog even zien tijdens de opening van de NSS.

En aan minister Frans Timmermans de eer om zijne presidentiële hoogheid op te vangen. Vanaf het moment dat Obama ons Franske een hand gaf, wist hij al, die heeft hier niets te vertellen. Lichaamstaal verraadt alles. En zo kan het dat Obama een wereldrecord neerzet op het traject Schiphol – Museumplein, terwijl Facebook-Frans zijn Facebook status nog aan het updaten is over wat hem zojuist is overkomen.
Misschien dat Mark Roete (zoals Obama hem noemt), nog iets te vertellen heeft. Maar nee hoor. Die moest zelfs zijn eigen Catshuis afstaan. Alsof je zo wanhopig bent om bij een vriendenclubje te horen, dat je je jouw huis maar beschikbaar stelt om een feestje te geven, terwijl je zelf niet mag komen, maar hey… ze hebben wel gezegd dat je goed bezig bent.  

En ik vermoed ook dat Mark op zijn minst wel een paar druppeltje urine heeft laten lopen bij het zien van Obama en de rest van de wereldleiders in “zijn” Nederland. Dat heeft hij toch maar weer mooi gefixed. En vanochtend mocht Mark op de foto met alle aanwezige wereldleiders. En hij mocht in het midden vooraan. Hij mag vooraan zitten met Obama naast hem. Alsof hij op de eerste rij zit met het mooiste meisje van de klas naast hem  op de schoolfoto, die hij straks vol trots thuis gaat laten zien. Mark zal op zijn minst toch wel een klein hard plassertje hebben gehad toen hij op de foto mocht. Maar net als Nederland moet je dat in perspectief plaatsen. Het is er wel, maar te klein om serieus te nemen. 

Geertje ga toch fietsen....

Mijn fiets is gestolen. Zo uit mijn eigen schuur. 4 Maand oud. Mijn fiets die ik met mijn eigen zuurverdiende centjes heb kunnen kopen. Zondagochtend kwam ik beneden en zag ik de schuurdeur open staan en was erop de plek waar mijn fiets stond een groot gapend zwart gat.
Uiteraard voel ik het onrecht. Iemand is in het midden van de nacht door mijn tuin geweest en is in mijn schuur geweest en heeft gewoon iets weggenomen wat van mij is. Nou ja, was dus. Want die fiets ga ik niet terug zien. Zo naïef ben ik zelfs niet.
Maar ik heb een tijdje terug besloten om mijzelf niet op te laten fokken. Geïnspireerd door Pepijn Lanen a.k.a. Faberyayo probeer ik een andere levenshouding aan te nemen. Hij zei dat wanneer hij in de winkel is en iemand voorkruipt hij zich dan bedenkt dat diegene het dan wel meer nodig zal hebben. En mensen, ik kan jullie mededelen, die gedachte helpt. Het geeft rust. En in die gedacht berust ik als het gaat over mijn fiets. Diegene die mijn fiets onrechtmatig heeft weggenomen zal die fiets wel harder nodig hebben dan ik. Zal waarschijnlijk het moeilijker hebben dan ik. En dan wordt diegene ineens een beetje triest, een beetje zielig. 
En zo kan het dat ik zittend voor de televisie, in volledige rust, de ene schreeuwlelijk na de andere voorbij zie komen. En uiteraard gaat het maar over één ding. Geertje. Geertje in plaats van Geert, want dan komt het ook net iets zieliger over. Want in mijn nieuwe levenshouding is er zelfs een plekje voor Geertje. Geertje heeft het moeilijk. Geertje had verloren in het spel dat verkiezingen heet en had geen zin om zijn verlies toe te geven. Maar Geertje had nog wel een trucje. En dat trucje vonden de rest van de spelers, de toeschouwers en zelfs sommige van zijn teamgenoten niet zo’n geslaagd trucje.
Nu kunnen we heel boos worden op Geertje, maar we kunnen Geertje ook gewoon negeren. Prima optie. En we kunnen zelfs een beetje medelijden hebben met Geertje. Hij zal het wel nodig hebben. Geertje is dus ook een beetje zielig, een beetje triest.  Ik heb besloten er na dit stukje geen aandacht meer aan te besteden. Dat doet Geertje te veel eer. Mijn ouders zeiden vroeger al wanneer andere kinderen vervelend deden. Negeren! Dan stopt het vanzelf. Dus Geertje, ik stop ermee, ik neem je niet serieus. Ga toch fietsen. Misschien wel op mij mooie, maar gestolen fiets. Je zult het wel nodig hebben…