In de boeien...

“Goedenavond, mag ik uw legitimatie alstublieft?”. Ik draai me om en kijk in de ogen van een bloedserieuze agent. Samen met zijn student, spreekt hij mij, en mijn twee stagiaires, Linda en Issam, (ik ga ook eens met een Marokkaan op stap)  aan midden in een propvolle Albert Heijn.
Mijn eerste reactie is of hij me dan ook even wil vertellen waarom. Tja, ik wil dan ook wel even weten waarom ik en plein publiq aan den schandpaal word genageld.
Er is zojuist een melding binnengekomen van een winkeldiefstal, weet oom agent mij te vertellen. En het signalement luidt: twee heren en een dame, licht sportief gekleed en een petje op. Ik kijk naar de kleren die ik vandaag onachtzaam uit mijn kast heb getrokken en die mij nu doen passen in het signalement van de diender van dienst.

“U bent met een voertuig hier aangekomen”?  aldus onze dappere speurder.  Ik zeg: “Ja, maar het enige wat die met diefstal heeft te maken is die van mijn portemonnee door de Kwik-Fit gisteren. Maar als u die dadelijk ook met een bezoekje wilt vereren, dan graag!”. Vond het zelf best een leuk grapje, maar onze sterke arm der wet denkt daar anders over. Of hij even in ‘het voertuig’ mag kijken.
Dat mag wel van mij, maar dan wil ik wel weten wat ik gestolen zou moeten hebben. En terwijl ik door bromsnor (in werkelijkheid was hij zo kaal als een knikker) voor het oog van heel winkelend Nijverdal naar buiten wordt gevoerd, krijgen Issam en Linda het voor elkaar om samen met onze studie-agent op zoek te gaan naar de roomsaus. Tja, het leven gaat door.

Er is een stofzuiger gestolen, zegt de gerechtsdienaar. Ja , als hij nou ook nog denkt dat ik op Valentijnsdag een stofzuiger zou stelen, dan kent hij mijn vrouw nog niet. Die ziet me aankomen. Een stofzuiger! Die krijg ik net zo hard weer naar mijn hoofd geslingerd. Maar goed, hij wil graag eens een Ford Focus van binnen zien. Joh, ik ben de beroerdste niet. En terwijl we naar buiten lopen, herkent een andere, ook aanwezige agent mij van het jongerenwerk. “O, maar die ken ik wel zegt ze. Dat is wel goed hoor”.

“Niets daarvan”, denk ik bij mijzelf, nou zullen jullie kijken ook. En tot mijn schrik staat het halve korps buiten. Ik weet dat ik een grote vent ben, maar schijnbaar is het zelfvertrouwen van de hermandad ook niet meer wat het geweest is.
Kofferbakje open, deurtjes van het slot.  Speurneus in de auto, nog net geen Commissaris Rex erbij, maar verder erop en er aan. Een illusie armer, biedt Derrick mij excuses aan. “Tja is wel vervelend als u zo uit een volle winkel wordt gehaald, maar wij doen ons werk. Twee mannen sportief gekleed en een dame, petje op en tussen de 20 en 25 jaar”. Kijk nou snap ik het ook. Met die laatste opmerking, begin ik bijna te denken of het niet een ingewikkelde valentijnstruc is van Inspector Gadget. Hij zal toch niet mijn vorige blog hebben gelezen……

Een knuffeltje van Poetin

"Ik heb Poetin geknuffeld", zegt ze met een grote trotse lach. En direct vraag ik me af of Ireen Wüst de slimste of de stomste van allemaal is. 

Als ze oprecht blij is dat ze Vladimir een knuffeltje mocht geven dan is ze werkelijk geen knip voor de neus waard, en moeten we haar bij de douane op Schiphol direct terugsturen naar het Kremlin. 

Maar.... als ze nou tijdens het knuffeltje zachtjes in Poetin zijn oor fluisterde: "Zo dat had je niet verwacht van een lesbo hé? En nu ga ik die fijne dochter van je, Maria, eens van je een veeg geven". Kijk dan moet ze echt gehuldigd worden, en dan sta ik ook vooraan. Een lintje is niet genoeg en dan moet alles gratis zijn overal waar ze komt. Maar ja, we zullen het wel nooit weten...

Het is al weer een tijdje geleden dat ik mijn heil zocht achter het toetsenbord. Inspiratieloos, druk, nonchalant. Als het beestje maar een naam heeft. Maar zo langzamerhand voel ik wel weer ideeën opkomen en krijg ik beetje bij beetje weer de behoefte om mijn gedachtes te delen. Al kan ik niet alles opschrijven wat ik denk. Dat is echter een keus van mij. Iets met oorzaak en gevolg. Ik mag echter wel alles zeggen en vinden. Maar hoe anders is dat in Rusland?

Rusland, een land met 143,5 miljoen inwoners en waar één man het voor het zeggen heeft. Toch knap hoe hij dat voor elkaar weet te houden. Als je het grootste deel van de bevolking maar rustig houdt denk ik dan. Het wil ook wel helpen als je de bevolking allerlei zaken kunt doen laten geloven.

Onlangs zag ik een documentaire over de meidengroep Pussy Riot. Schokkend hoe onterecht en oneerlijk de dames werden behandeld. En uit de documentaire bleek maar weer dat de hogere macht in Rusland maar kan doen en laten wat ze willen. Maar het was Stephen Fry die mij het laatste zetje gaf. Zijn documentaire over homoseksualiteit over de hele wereld, maakte zoveel (negatieve) indruk op mij. En dan vooral het gedeelte waarin hij in gesprek gaat met de indiener van de anti-homowetgeving. Dat dit anno 2014 (de docu is van 2013) nog kan en nog erger ook mag, dat maakt mij zelfs wel verdrietig.

Ik besluit Poetin en Rusland niet het genoegen te geven dat ik geniet van het door hun gefaciliteerde feestje en zo mee te werken aan hun zelfverheerlijking.

Daarom heb ik besloten om de spelen te boycotten. Ik kijk niet meer naar de sportjournaals, live uitzendingen, verslagen uit Sotchi. I DO NOT CARE!

Ik worstel met mijn gedachten. Ik boycot de Olympische Spelen in Sotchi vanwege het, op grote schaal, schenden van de mensenrechten, maar tegelijkertijd kan ik niet wachten tot ik weer de tickets naar Amerika kan boeken. En dat terwijl Guantánamo Bay nou ook niet bepaald een schoolvoorbeeld is van hoe het zou moeten (http://www.amnesty.nl/nieuwsportaal/nieuws/vraag-en-antwoord-crisiscampagne-stop-martelen-in-de-strijd-tegen-terrorisme).

Maar ja, wat doe ik nou met Amerika? Waar leg ik mijn grens? Moet ik Amerika dan ook boycotten? Ik wil het gevoelsmatig niet, maar principieel gezien...... Principieel gezien ben ik waarschijnlijk geen knip voor de neus waard. Net als Ireen Wüst ben ik bang....