In de boeien...

“Goedenavond, mag ik uw legitimatie alstublieft?”. Ik draai me om en kijk in de ogen van een bloedserieuze agent. Samen met zijn student, spreekt hij mij, en mijn twee stagiaires, Linda en Issam, (ik ga ook eens met een Marokkaan op stap)  aan midden in een propvolle Albert Heijn.
Mijn eerste reactie is of hij me dan ook even wil vertellen waarom. Tja, ik wil dan ook wel even weten waarom ik en plein publiq aan den schandpaal word genageld.
Er is zojuist een melding binnengekomen van een winkeldiefstal, weet oom agent mij te vertellen. En het signalement luidt: twee heren en een dame, licht sportief gekleed en een petje op. Ik kijk naar de kleren die ik vandaag onachtzaam uit mijn kast heb getrokken en die mij nu doen passen in het signalement van de diender van dienst.

“U bent met een voertuig hier aangekomen”?  aldus onze dappere speurder.  Ik zeg: “Ja, maar het enige wat die met diefstal heeft te maken is die van mijn portemonnee door de Kwik-Fit gisteren. Maar als u die dadelijk ook met een bezoekje wilt vereren, dan graag!”. Vond het zelf best een leuk grapje, maar onze sterke arm der wet denkt daar anders over. Of hij even in ‘het voertuig’ mag kijken.
Dat mag wel van mij, maar dan wil ik wel weten wat ik gestolen zou moeten hebben. En terwijl ik door bromsnor (in werkelijkheid was hij zo kaal als een knikker) voor het oog van heel winkelend Nijverdal naar buiten wordt gevoerd, krijgen Issam en Linda het voor elkaar om samen met onze studie-agent op zoek te gaan naar de roomsaus. Tja, het leven gaat door.

Er is een stofzuiger gestolen, zegt de gerechtsdienaar. Ja , als hij nou ook nog denkt dat ik op Valentijnsdag een stofzuiger zou stelen, dan kent hij mijn vrouw nog niet. Die ziet me aankomen. Een stofzuiger! Die krijg ik net zo hard weer naar mijn hoofd geslingerd. Maar goed, hij wil graag eens een Ford Focus van binnen zien. Joh, ik ben de beroerdste niet. En terwijl we naar buiten lopen, herkent een andere, ook aanwezige agent mij van het jongerenwerk. “O, maar die ken ik wel zegt ze. Dat is wel goed hoor”.

“Niets daarvan”, denk ik bij mijzelf, nou zullen jullie kijken ook. En tot mijn schrik staat het halve korps buiten. Ik weet dat ik een grote vent ben, maar schijnbaar is het zelfvertrouwen van de hermandad ook niet meer wat het geweest is.
Kofferbakje open, deurtjes van het slot.  Speurneus in de auto, nog net geen Commissaris Rex erbij, maar verder erop en er aan. Een illusie armer, biedt Derrick mij excuses aan. “Tja is wel vervelend als u zo uit een volle winkel wordt gehaald, maar wij doen ons werk. Twee mannen sportief gekleed en een dame, petje op en tussen de 20 en 25 jaar”. Kijk nou snap ik het ook. Met die laatste opmerking, begin ik bijna te denken of het niet een ingewikkelde valentijnstruc is van Inspector Gadget. Hij zal toch niet mijn vorige blog hebben gelezen……