"Ik heb Poetin geknuffeld", zegt ze met een grote trotse
lach. En direct vraag ik me af of Ireen Wüst de slimste of de stomste van
allemaal is.
Als ze oprecht blij is dat ze Vladimir een
knuffeltje mocht geven dan is ze werkelijk geen knip voor de neus waard, en
moeten we haar bij de douane op Schiphol direct terugsturen naar het
Kremlin.
Maar.... als ze nou tijdens het knuffeltje
zachtjes in Poetin zijn oor fluisterde: "Zo dat had je niet verwacht van
een lesbo hé? En nu ga ik die fijne dochter van je, Maria, eens van je een veeg
geven". Kijk dan moet ze echt gehuldigd worden, en dan sta ik ook vooraan.
Een lintje is niet genoeg en dan moet alles gratis zijn overal waar ze komt.
Maar ja, we zullen het wel nooit weten...
Het is al weer een tijdje geleden dat ik
mijn heil zocht achter het toetsenbord. Inspiratieloos, druk, nonchalant. Als
het beestje maar een naam heeft. Maar zo langzamerhand voel ik wel weer ideeën
opkomen en krijg ik beetje bij beetje weer de behoefte om mijn gedachtes te
delen. Al kan ik niet alles opschrijven wat ik denk. Dat is echter een keus van
mij. Iets met oorzaak en gevolg. Ik mag echter wel alles zeggen en vinden. Maar
hoe anders is dat in Rusland?
Rusland, een land met 143,5 miljoen
inwoners en waar één man het voor het zeggen heeft. Toch knap hoe hij dat voor
elkaar weet te houden. Als je het grootste deel van de bevolking maar rustig
houdt denk ik dan. Het wil ook wel helpen als je de bevolking allerlei zaken
kunt doen laten geloven.
Onlangs zag ik een documentaire over de
meidengroep Pussy Riot. Schokkend hoe onterecht en oneerlijk de dames werden
behandeld. En uit de documentaire bleek maar weer dat de hogere macht in Rusland
maar kan doen en laten wat ze willen. Maar het was Stephen Fry die mij het
laatste zetje gaf. Zijn documentaire over homoseksualiteit over de hele wereld,
maakte zoveel (negatieve) indruk op mij. En dan vooral het gedeelte waarin hij
in gesprek gaat met de indiener van de anti-homowetgeving. Dat dit anno 2014
(de docu is van 2013) nog kan en nog erger ook mag, dat maakt mij zelfs wel
verdrietig.
Ik besluit Poetin en Rusland niet het
genoegen te geven dat ik geniet van het door hun gefaciliteerde feestje en zo
mee te werken aan hun zelfverheerlijking.
Daarom heb ik besloten om de spelen te
boycotten. Ik kijk niet meer naar de sportjournaals, live uitzendingen,
verslagen uit Sotchi. I DO NOT CARE!
Ik worstel met mijn gedachten. Ik boycot
de Olympische Spelen in Sotchi vanwege het, op grote schaal, schenden van de
mensenrechten, maar tegelijkertijd kan ik niet wachten tot ik weer de tickets
naar Amerika kan boeken. En dat terwijl Guantánamo Bay nou ook niet bepaald een
schoolvoorbeeld is van hoe het zou moeten
(http://www.amnesty.nl/nieuwsportaal/nieuws/vraag-en-antwoord-crisiscampagne-stop-martelen-in-de-strijd-tegen-terrorisme).
Maar ja, wat doe ik nou met Amerika? Waar
leg ik mijn grens? Moet ik Amerika dan ook boycotten? Ik wil het gevoelsmatig niet,
maar principieel gezien...... Principieel gezien ben ik waarschijnlijk geen
knip voor de neus waard. Net als Ireen Wüst ben ik bang....
Leuke blog alleen jammer dat je van een atleet een politiek statement verwacht terwijl onze eigen politici huj werk niet doen de sporters komen voor de prestaties
BeantwoordenVerwijderen