Drenthe doet wat met je....

Mijn werkweek begint op dinsdag. Heerlijk is dat, Op maandag kan ik lekker nog tijd doorbrengen met Lize. Natuurlijk moet ik af en toe ook wel  wat op maandag doen, maar over het algemeen begint mijn werkweek op dinsdag. Zo ook vandaag. Lize gedropt bij de gastouder en daarna heerlijk tuffend door het Overijsselse landschap met Radio 1 op de achtergrond. Even een beetje nieuws en de achtergronden volgen. Voor mij een prima begin van de werkweek.

Vanochtend hadden ze het op mijn favoriete radiostation over Oranje. Niet het Nederlands elftal, maar het kleine plaatsje Oranje in Drenthe. Je weet wel die van de Speelstad Oranje. En daar begon het. Hennie van der Most, de eigenaar van het inmiddels gesloten kinderparadijs, heeft staatssecretaris Teeven aangeboden om maar liefst 1400 asielzoekers in het overdekte pretpark onder te brengen. Nobel en (waarschijnlijk) ook broodnodig. Het is nou niet bepaald pais en vree in het Midden Oosten.

Opvallend wel is dat het dorpje Oranje zelf maar 140 inwoners telt. Volgens Radio 1 geschiedt hier dus het nieuws. De burgemeester komt aan het woord  tijdens een informatieavond voor het dorp en de simpele ziel laat de vragen op zich af komen.

Vanaf dit punt moet ik serieus mijn best gaan doen, om tegenliggers te ontwijken,  om niet het kanaal in te sturen en om mijzelf geen boomknuffelaar te laten worden. Want met een onvervalst Drentse tongval krijgt de burgemeester een paar lastige vragen op zich af. Of er een plaats is waar de verhouding zo scheef is. Want 1 op 14 is toch wel heel erg scheef. Nou ja in Drenthe dan, want bij ons in Overijssel is 1400 op 140 nog altijd 1 op 10. Kniesoor die er op let. Het radioverslag gaat verder.

Maar wij wonen hier! Hoeveel dames lopen hier? Heerlijk met de hondjes achteruit het fietspad op? Weg is dat! (probeer het te lezen met de Drentse tongval in je achterhoofd). Ja, want dat kan natuurlijk niet meer, als er asielzoekers in het dorp wonen. Die vallen de dames onmiddellijk lastig en met een beetje pech eten ze de hondjes waarschijnlijk op. Die arme sloebers hebben misschien wel in geen maanden meer gegeten.

Er volgen nog een paar onnozele vragen. Hoe je bijvoorbeeld het huis ooit kwijt raakt als je het te koop hebt staan en hoe de veiligheid gewaarborgd kan worden door de gemeente. Het duurt tenslotte nu al anderhalf uur voordat er een politieauto komt als er wat is. Tja, want met asielzoekers in het dorp zal het wel 4uur gaan duren! WTF?

Ter verdediging is er nog een mevrouw die 15 jaar bij vluchtelingenwerk heeft gewerkt en aangeeft dat de mensen amper iets zullen gaan merken. Het is echter aan dovemansoren gericht. Helaas. Maar het slotstuk moet nog komen.

Het volgende fragment is 1 op 1 overgenomen en ik benadruk dat je dit met Drentse tongval moet lezen:
Wij hebben zelf nou honden, en als al die mensen nou geregeld aan de wandel gaan dan ben ik bang dat die hond van ons, een herder, denkt van het wordt mij te druk. Wie zorgt dan voor de veiligheid? Want ik heb geen geld om een veel duurder, hoger hek te koop’n.

Vanaf dit punt in de reportage moet ik echt mijn best doen om niet vrijwillig rechtstreeks op een dikke boom af te sturen. Tenenkrommend.

Mensen vluchten voor hun leven, laten  huis en haard achter, familieleden zien ze nooit weer, er wordt dagelijks op hun geschoten. Maar nee, de hond wordt onrustig.

En opeens daagt het mij. ISIS of I.S., hoe je het ook noemen wil, wil een kalifaat, een eigen Islamitische staat. Ik weet een heel mooi plekje en het ligt in Drenthe. Er woont maar een paar man en ze dragen niet heel veel bij aan onze beschaving. Past mooi samen met I.S.  Kunnen die 1400 asielzoekers mooi naar hun eigen huis.

Voor de liefhebbers heb ik het fragment bijgevoegd. Klik op de onderstaande link en vanaf 39 minuten en 25 seconden geniet ook jij van een stukje onvervalste Drentse klucht
http://www.radio1.nl/popup/terugluisteren-uren/2014-09-30/08:00

Watskeburt in die Welt?

Vanochtend stond Lize, nonchalant leunend tegen de salontafel, te kijken naar de televisie. Ik had het journaal erop gezet i.v.m. het vliegtuigincident in Oekraïne. “Wat is dat papa?” vraagt dochterlief. Tja, leg dat maar eens uit. Leg haar maar eens uit hoe bijna 300 onschuldige mensen dood zijn, omdat een stelletje Balkanranddebielen zo nodig oorlogje moeten spelen. “Dat is een ongeluk, hier heel ver weg”, stamelde ik, terwijl ik de zweetdruppels zich uit mijn poriën voel persen.
Nog geen minuut later vraagt onze kleine nieuwsvolger wat dat dan is op de televisie, wijzend naar de tanks die Israël de Gazastrook instuurt. Ellende, hoe red ik mijzelf hier nou weer uit?
Zzzap…”Kijk eens, de BiBaBoerderij, dat is leuk!”. “Jaaaaaaa!”roept Lize tot mijn grote opluchting.

Welke ellende doen wij elkaar aan? Waar is verdraagzaamheid overgegaan in een immoreel verlangen van gelijk krijgen? Discussie wordt een meningsverschil, een meningsverschil wordt een ruzie, een ruzie wordt een oorlog. En ergens daar tussenin zijn wij niet in staat geweest met elkaar in gesprek te geraken. Triest, diep triest.

Vanochtend zijn er op mijn televisie 173 Nederlanders, 44 Maleisiërs, 27 Australiërs, 12 Indonesiërs, 9 Britten, 4 Duitsers, 4 Belgen, 3 Filipijnen, een Nieuw Zeelander, een Canadees, 2 Israëliërs en 200 Palestijnen doodgegaan. Waar gaat het mis? Vergeet nou gewoon voor een splitsecond eens de nationaliteiten en de geloofsovertuigingen. Dit zijn 480 mensen. MENSEN! Mensen met families, vrienden en collega’s. En dan heb ik het nog niet eens over de alledaagse aids- en hongerdoden in Afrika, de drugsafrekeningen in Mexico of verdwijningen in Noord Korea.

Waar leggen wij met elkaar de grens? Wanneer zeggen wij nou eens met zijn allen: Stop! Tot hier en niet verder. Grootse woorden, waar ik zelf ook eigenlijk niets mee kan. Wil wel op het Malieveld gaan staan met een protestbord. Ben zo bang dat het geen zin heeft. Dat Netanyahu daar niet zo van onder de indruk is of Vladimir Poetin.
Ik ga mijn best maar doen op mijn eigen kleine manier. Ik ga Lize maar eens uitleggen dat we lief moeten zijn voor anderen. Wie goed doet, goed ontmoet zullen we maar zeggen. Laat ik maar eens een voorbeeld stellen en beginnen met mijn wereldverbetering. Dus: Vladimir, kom je barbecueën? Neem je Netanyahu lekker mee. Het zwembadje staat ook al klaar.  

A wedding, a baby and a funeral....

Onlangs kreeg ik van een vriendin een mooi compliment, althans zo heb ik het maar opgevat. Zij zei: “jij kunt over alles schrijven, dat vind ik zo knap. Jij kunt zelfs nog leuk schrijven over een ventieldopje”. Dat vond ik zo leuk om te horen, maar de realiteit is vaak heel anders.

Zoals jullie ongetwijfeld al gemerkt hebben is er weer weinig stabiliteit te vinden in mijn frequentie van schrijven. Vaak heb ik wel ideeën en maak ik aantekeningen, maar dan komt er weer iets tussendoor of raak ik de inspiratie kwijt.

Tot afgelopen weekend. Want toen kreeg ik ineens het besef dat het toch wel een rare periode is geweest, en dat ik daar met mijn blog iets mee wil doen. Want in iets meer dan een maand tijd hebben Nusa en ik een bruiloft meegemaakt in Engeland die je zelfs in je meest romantische dromen niet verzint. Daarnaast kregen goede vrienden van ons een baby’tje, dat achteraf zo’n wonder blijkt te zijn, waarmee vergeleken de herrijzenis van de lieve heer zelf nog een alledaags dingetje blijkt te zijn. Tot slot moesten Nusa en ik afscheid nemen van een dierbare oom van Nusa. Maar het afscheid was zo intens en mooi dat er gewoonweg geen woorden voor zijn.

Tja en maak daar maar eens een “leuke” pakkende blog van. Het lukt me niet. Ik weet gewoon niet hoe ik op een leuke manier moet zeggen dat de bruiloft in Engeland zo bijzonder was dat ik dat gewoon nooit meer mee ga maken, met een landgoed, een tafelindeling, hoedjes en champagne. En dat ik in hartje Engeland op “Mooi Wark” sta te dansen. En dat terwijl ik dansen de meest zinloze bezigheid van de mensheid vind.

Ik weet niet hoe ik met een lach moet vertellen dat Victoria (onze vriendin uit Engeland) een wonder heeft verricht, doordat ze een zwangerschap heeft voldragen, nadat met 21 weken haar vliezen waren gebroken. Nu heeft een ze een schitterende zoon. En ik ben zo trots als een hond met zeven lullen. Ze heeft het gewoon geflikt, terwijl het ziekenhuis haar al 4x vertelde dat haar kindje elk moment dood geboren zou worden!!! Ze heeft gewoon de statistieken keihard verslagen.

En zij niet alleen. Ruud ook. Ruud is Nusa’s oom. Afgelopen zaterdag was zijn uitvaart / herdenking. En nog nooit heb ik zoiets indrukwekkends meegemaakt. Als mensen na je dood zo over je spreken, dan heb je eigenhandig de wereld beter gemaakt. Punt uit. Er zat zoveel liefde in de zaal. Liefde voor Ruud en hoe hij geleefd heeft en voor wat hij betekend heeft.

Ruud was ziek en zou nog een jaar hebben… Dat was 4 jaar geleden. Ook hij heeft de statistieken verslagen. Maar ja, schrijf daar maar eens leuk over. Maak er maar eens wat van. Het is me denk ik niet gelukt. Het is me niet gelukt leuk te schrijven. Maar wat er staat, staat er. En ik heb 1 levensles geleerd de afgelopen periode, en daar doe ik het mee:

Je hebt leven en je hebt de dood en daar tussenin gaat het om de liefde. Niets meer.

Ik ben een Zwollenaar...

Ik ben een Ajacied. En ik dacht eergisteren ook, die beker die halen we even op in Rotterdam. Die gedacht past natuurlijk wel bij een Ajacied. Gezonde arrogantie noem ik dat. En met dat gevoel reed ik eergisteren rond een uurtje of drie heerlijk naar Rotterdam, samen met de buurman om een lekkere pot voetbal te kijken. De koetjes en kalfjes vlogen over het wegdek heen en de pre-reflectie hoor ik nog nagalmen in de auto. “Als Ajax vandaag verliest is het niet zo dat ik stikchagrijnig terug rijd”.
Door de file iets later bij de Kuip dan gepland, maar nog ruim op tijd voor de aftrap. Stadion in, vak zoeken, trap op, stoeltje gespot, kom maar op! Naast me een 15 jarige überpuber met zijn gelikte zakenpapa (inclusief welvaartsbuik) met overhemd vol met kolibries. (Kolibries! WTF?) Het ventje gilt als een malle en spring en dat doet. Alles om maar te laten zien dat hij de boys uit Amsterdam steunt, nou ja… Het lijkt erop dat hij meer affiniteit heeft met de supporters dan met de spelers. Hij zingt alles mee, wat er ook maar uit het Ajax vak komt.

Nou laten we maar beginnen met die pot, des te sneller hebben we de beker te pakken. De scheids fluit voor het begin. De echo van het fluitje was nog niet opgetrokken uit de Kuip of een stel amoeben achter het doel van Ajax besluit om vuurwerk het veld op te gooien. Het potentiële jeugddelinquentje naast me veert op van zijn stoel en is ongelooflijk blij. Wow, gaaf, tof, het zijn zo maar een paar kreten dat het gevalletje naast me het stadion in slingert. Ik probeer hem nog indringend aan te kijken in de hoop dat hij realiseert dat hij echt heel verkeerd bezig is. Maar nee hoor. Geen succes. En ook pappie heeft niet de behoefte zijn zoon even te corrigeren. Nadat het opgewonden standje weer op zijn stoeltje zit probeer ik hem nog uit te leggen dat dit geintje Ajax heel veel geld gaat kosten. Het komt niet door bij hem. Toe dan maar dacht ik nog. En nadat Ajax op een wonderschone manier op 0-1 voorsprong komt, laat het groepje halven achter het doel zich weer van hun slechtste kant zien. Weer vliegt er een lading vuurwerk het veld op. Op zich is het natuurlijk wel knap zoveel  ééncelligen te vinden zijn die het vuurwerk kunnen en willen gooien en dan ook nog eens zover het veld op. Het debieltje naast me is niet meer te houden. Hij schatert het uit. Ik daarentegen zak steeds meer onderuit. Dit ga je niet menen. Wedstrijd gestaakt. Nou lekker dan. Corky naast me vindt het nog steeds helemaal geweldig. En wederom leg ik hem uit dat dit helemaal niet geweldig is. Resultaat van mijn educatieve poging? Nul komma nul.
Van Der Sar komt het veld op en verteld in rake bewoordingen hoe het zit. “Kappen met die shit” en “Dit brengt onze club naar de kloten”. Ik hoop dat Ajax ze opspoort en als taakstraf het onderhoud van het veld in de Kuip laat doen, net zo lang totdat Feyenoord kampioen wordt, dan kan het ook nog wel even duren voordat ze klaar zijn.
Ik weet nog niet of ik er blij mee ben dat wedstrijd wordt hervat, maar goed het is niet anders. En binnen enkele minuten ontploft het knulletje naast me helemaal. Zwolle komt op 2-1 voor. En plots geloof ik in karma.

Het verloop van de wedstrijd is bekend en ik kan er geen moment mee zitten. Echt niet. Ajax verdiende niet beter. Ik reed toch stikchagrijnig naar huis. Niet door de stand, maar door de  wannabe-fans achter het doel. Ik schaam me kapot voor die Neanderthalers. Die verdienden ook geen beker. Eergisteren verdienden de Zwolle fans die beker. Eergisteren was ik geen Ajacied, eergisteren was ik een Zwollenaar. 

Een heel klein hard plassertje...

The Nuclear Safety Summit 2014. Alleen de naam al. Dat boezemt best wat angst in. Zo overgenomen uit de laatste Hollywoodkraker. Maar nee hoor de NSS (voor intimi) is een heuse nucleaire top voor de crème de la crème van de wereldleiders. Het halve land wordt platgelegd, steden onbegaanbaar en langs de kust staat zelfs afweergeschut. En dat allemaal in Nederland, ons mooie maar o zo kleine Nederland. Het land waar je in twee uur van oost naar west reist, waar we tulpen kweken, waar Gordon onze televisieschermen vervuilt en het land waar iedereen over elkaar heen struikelt als Zwarte Piet ter discussie staat. En in dat kleine land wordt een top georganiseerd die zijn weerga niet kent.

Maar dat is natuurlijk niet wat die wereldleiders te zien krijgen. Als ze al iets te zien krijgen van Nederland. Nee, Nederland straalt deze dagen grootsheid uit, en daadkracht. Wij horen bij de grote jongens! Dat is de gedachte. Maar ik ben bang dat we die gedachte niet helemaal waar kunnen maken.  En dat is misschien maar goed ook, want we zouden akelig door de mand vallen ben ik bang.

Obama bijvoorbeeld neemt nogal wat mee als hij komt; Air Force One, Marine One and last but not least, The Beast. Zijn Limo met de omvang van een truck waar Henk Wijngaard jaloers op zou worden.  Mark Rutte daarentegen, die heeft een bedrijfsfiets, zo liet hij nog even zien tijdens de opening van de NSS.

En aan minister Frans Timmermans de eer om zijne presidentiële hoogheid op te vangen. Vanaf het moment dat Obama ons Franske een hand gaf, wist hij al, die heeft hier niets te vertellen. Lichaamstaal verraadt alles. En zo kan het dat Obama een wereldrecord neerzet op het traject Schiphol – Museumplein, terwijl Facebook-Frans zijn Facebook status nog aan het updaten is over wat hem zojuist is overkomen.
Misschien dat Mark Roete (zoals Obama hem noemt), nog iets te vertellen heeft. Maar nee hoor. Die moest zelfs zijn eigen Catshuis afstaan. Alsof je zo wanhopig bent om bij een vriendenclubje te horen, dat je je jouw huis maar beschikbaar stelt om een feestje te geven, terwijl je zelf niet mag komen, maar hey… ze hebben wel gezegd dat je goed bezig bent.  

En ik vermoed ook dat Mark op zijn minst wel een paar druppeltje urine heeft laten lopen bij het zien van Obama en de rest van de wereldleiders in “zijn” Nederland. Dat heeft hij toch maar weer mooi gefixed. En vanochtend mocht Mark op de foto met alle aanwezige wereldleiders. En hij mocht in het midden vooraan. Hij mag vooraan zitten met Obama naast hem. Alsof hij op de eerste rij zit met het mooiste meisje van de klas naast hem  op de schoolfoto, die hij straks vol trots thuis gaat laten zien. Mark zal op zijn minst toch wel een klein hard plassertje hebben gehad toen hij op de foto mocht. Maar net als Nederland moet je dat in perspectief plaatsen. Het is er wel, maar te klein om serieus te nemen. 

Geertje ga toch fietsen....

Mijn fiets is gestolen. Zo uit mijn eigen schuur. 4 Maand oud. Mijn fiets die ik met mijn eigen zuurverdiende centjes heb kunnen kopen. Zondagochtend kwam ik beneden en zag ik de schuurdeur open staan en was erop de plek waar mijn fiets stond een groot gapend zwart gat.
Uiteraard voel ik het onrecht. Iemand is in het midden van de nacht door mijn tuin geweest en is in mijn schuur geweest en heeft gewoon iets weggenomen wat van mij is. Nou ja, was dus. Want die fiets ga ik niet terug zien. Zo naïef ben ik zelfs niet.
Maar ik heb een tijdje terug besloten om mijzelf niet op te laten fokken. Geïnspireerd door Pepijn Lanen a.k.a. Faberyayo probeer ik een andere levenshouding aan te nemen. Hij zei dat wanneer hij in de winkel is en iemand voorkruipt hij zich dan bedenkt dat diegene het dan wel meer nodig zal hebben. En mensen, ik kan jullie mededelen, die gedachte helpt. Het geeft rust. En in die gedacht berust ik als het gaat over mijn fiets. Diegene die mijn fiets onrechtmatig heeft weggenomen zal die fiets wel harder nodig hebben dan ik. Zal waarschijnlijk het moeilijker hebben dan ik. En dan wordt diegene ineens een beetje triest, een beetje zielig. 
En zo kan het dat ik zittend voor de televisie, in volledige rust, de ene schreeuwlelijk na de andere voorbij zie komen. En uiteraard gaat het maar over één ding. Geertje. Geertje in plaats van Geert, want dan komt het ook net iets zieliger over. Want in mijn nieuwe levenshouding is er zelfs een plekje voor Geertje. Geertje heeft het moeilijk. Geertje had verloren in het spel dat verkiezingen heet en had geen zin om zijn verlies toe te geven. Maar Geertje had nog wel een trucje. En dat trucje vonden de rest van de spelers, de toeschouwers en zelfs sommige van zijn teamgenoten niet zo’n geslaagd trucje.
Nu kunnen we heel boos worden op Geertje, maar we kunnen Geertje ook gewoon negeren. Prima optie. En we kunnen zelfs een beetje medelijden hebben met Geertje. Hij zal het wel nodig hebben. Geertje is dus ook een beetje zielig, een beetje triest.  Ik heb besloten er na dit stukje geen aandacht meer aan te besteden. Dat doet Geertje te veel eer. Mijn ouders zeiden vroeger al wanneer andere kinderen vervelend deden. Negeren! Dan stopt het vanzelf. Dus Geertje, ik stop ermee, ik neem je niet serieus. Ga toch fietsen. Misschien wel op mij mooie, maar gestolen fiets. Je zult het wel nodig hebben…   

In de boeien...

“Goedenavond, mag ik uw legitimatie alstublieft?”. Ik draai me om en kijk in de ogen van een bloedserieuze agent. Samen met zijn student, spreekt hij mij, en mijn twee stagiaires, Linda en Issam, (ik ga ook eens met een Marokkaan op stap)  aan midden in een propvolle Albert Heijn.
Mijn eerste reactie is of hij me dan ook even wil vertellen waarom. Tja, ik wil dan ook wel even weten waarom ik en plein publiq aan den schandpaal word genageld.
Er is zojuist een melding binnengekomen van een winkeldiefstal, weet oom agent mij te vertellen. En het signalement luidt: twee heren en een dame, licht sportief gekleed en een petje op. Ik kijk naar de kleren die ik vandaag onachtzaam uit mijn kast heb getrokken en die mij nu doen passen in het signalement van de diender van dienst.

“U bent met een voertuig hier aangekomen”?  aldus onze dappere speurder.  Ik zeg: “Ja, maar het enige wat die met diefstal heeft te maken is die van mijn portemonnee door de Kwik-Fit gisteren. Maar als u die dadelijk ook met een bezoekje wilt vereren, dan graag!”. Vond het zelf best een leuk grapje, maar onze sterke arm der wet denkt daar anders over. Of hij even in ‘het voertuig’ mag kijken.
Dat mag wel van mij, maar dan wil ik wel weten wat ik gestolen zou moeten hebben. En terwijl ik door bromsnor (in werkelijkheid was hij zo kaal als een knikker) voor het oog van heel winkelend Nijverdal naar buiten wordt gevoerd, krijgen Issam en Linda het voor elkaar om samen met onze studie-agent op zoek te gaan naar de roomsaus. Tja, het leven gaat door.

Er is een stofzuiger gestolen, zegt de gerechtsdienaar. Ja , als hij nou ook nog denkt dat ik op Valentijnsdag een stofzuiger zou stelen, dan kent hij mijn vrouw nog niet. Die ziet me aankomen. Een stofzuiger! Die krijg ik net zo hard weer naar mijn hoofd geslingerd. Maar goed, hij wil graag eens een Ford Focus van binnen zien. Joh, ik ben de beroerdste niet. En terwijl we naar buiten lopen, herkent een andere, ook aanwezige agent mij van het jongerenwerk. “O, maar die ken ik wel zegt ze. Dat is wel goed hoor”.

“Niets daarvan”, denk ik bij mijzelf, nou zullen jullie kijken ook. En tot mijn schrik staat het halve korps buiten. Ik weet dat ik een grote vent ben, maar schijnbaar is het zelfvertrouwen van de hermandad ook niet meer wat het geweest is.
Kofferbakje open, deurtjes van het slot.  Speurneus in de auto, nog net geen Commissaris Rex erbij, maar verder erop en er aan. Een illusie armer, biedt Derrick mij excuses aan. “Tja is wel vervelend als u zo uit een volle winkel wordt gehaald, maar wij doen ons werk. Twee mannen sportief gekleed en een dame, petje op en tussen de 20 en 25 jaar”. Kijk nou snap ik het ook. Met die laatste opmerking, begin ik bijna te denken of het niet een ingewikkelde valentijnstruc is van Inspector Gadget. Hij zal toch niet mijn vorige blog hebben gelezen……

Een knuffeltje van Poetin

"Ik heb Poetin geknuffeld", zegt ze met een grote trotse lach. En direct vraag ik me af of Ireen Wüst de slimste of de stomste van allemaal is. 

Als ze oprecht blij is dat ze Vladimir een knuffeltje mocht geven dan is ze werkelijk geen knip voor de neus waard, en moeten we haar bij de douane op Schiphol direct terugsturen naar het Kremlin. 

Maar.... als ze nou tijdens het knuffeltje zachtjes in Poetin zijn oor fluisterde: "Zo dat had je niet verwacht van een lesbo hé? En nu ga ik die fijne dochter van je, Maria, eens van je een veeg geven". Kijk dan moet ze echt gehuldigd worden, en dan sta ik ook vooraan. Een lintje is niet genoeg en dan moet alles gratis zijn overal waar ze komt. Maar ja, we zullen het wel nooit weten...

Het is al weer een tijdje geleden dat ik mijn heil zocht achter het toetsenbord. Inspiratieloos, druk, nonchalant. Als het beestje maar een naam heeft. Maar zo langzamerhand voel ik wel weer ideeën opkomen en krijg ik beetje bij beetje weer de behoefte om mijn gedachtes te delen. Al kan ik niet alles opschrijven wat ik denk. Dat is echter een keus van mij. Iets met oorzaak en gevolg. Ik mag echter wel alles zeggen en vinden. Maar hoe anders is dat in Rusland?

Rusland, een land met 143,5 miljoen inwoners en waar één man het voor het zeggen heeft. Toch knap hoe hij dat voor elkaar weet te houden. Als je het grootste deel van de bevolking maar rustig houdt denk ik dan. Het wil ook wel helpen als je de bevolking allerlei zaken kunt doen laten geloven.

Onlangs zag ik een documentaire over de meidengroep Pussy Riot. Schokkend hoe onterecht en oneerlijk de dames werden behandeld. En uit de documentaire bleek maar weer dat de hogere macht in Rusland maar kan doen en laten wat ze willen. Maar het was Stephen Fry die mij het laatste zetje gaf. Zijn documentaire over homoseksualiteit over de hele wereld, maakte zoveel (negatieve) indruk op mij. En dan vooral het gedeelte waarin hij in gesprek gaat met de indiener van de anti-homowetgeving. Dat dit anno 2014 (de docu is van 2013) nog kan en nog erger ook mag, dat maakt mij zelfs wel verdrietig.

Ik besluit Poetin en Rusland niet het genoegen te geven dat ik geniet van het door hun gefaciliteerde feestje en zo mee te werken aan hun zelfverheerlijking.

Daarom heb ik besloten om de spelen te boycotten. Ik kijk niet meer naar de sportjournaals, live uitzendingen, verslagen uit Sotchi. I DO NOT CARE!

Ik worstel met mijn gedachten. Ik boycot de Olympische Spelen in Sotchi vanwege het, op grote schaal, schenden van de mensenrechten, maar tegelijkertijd kan ik niet wachten tot ik weer de tickets naar Amerika kan boeken. En dat terwijl Guantánamo Bay nou ook niet bepaald een schoolvoorbeeld is van hoe het zou moeten (http://www.amnesty.nl/nieuwsportaal/nieuws/vraag-en-antwoord-crisiscampagne-stop-martelen-in-de-strijd-tegen-terrorisme).

Maar ja, wat doe ik nou met Amerika? Waar leg ik mijn grens? Moet ik Amerika dan ook boycotten? Ik wil het gevoelsmatig niet, maar principieel gezien...... Principieel gezien ben ik waarschijnlijk geen knip voor de neus waard. Net als Ireen Wüst ben ik bang....