Voltreffer...

Ik ben een cultuurbarbaar. Toen ik de opleiding Culturele!!! en Maatschappelijke Vorming deed, riep ik het hardste van allemaal dat cultuur zwaar overschat is. Toen we eens in het Groninger Museum liepen vanuit de opleiding moest ik mijn lachen inhouden. Die Groningers hadden zich mooi te pakken laten nemen onder het mom van kunst. Wat een geld moet dat gekost hebben.
Nogal vreemd natuurlijk dat ik die houding heb. Mijn werk bestaat uit cultuur. Althans daar zijn we met het jongerencentrum enorm op aan het inzetten.
Maar wees gerust! Ik verander. Ik bemerkte het gisteren bij mijzelf. Muziek kan mij raken. Meestal  zijn het rustige nummers die bij mij kunnen inslaan als een bom op Hiroshima. Mooie muziek van Yiruma of Ludovico Einaudi kan mij wel ontroeren. En nog maar één keer eerder heeft een artiest/liedje het voor elkaar gekregen om een paar geforceerde traantje bij mij uit mijn ogen te persen. Puur van schoonheid. Dat was Kyteman met "Sorry". Zo mooi trompetspel, dat zijn eigen verhaal vertelt zonder dat er ook maar één woord aan te pas komt.
En ook de eerder genoemde artiesten zijn instrumentale virtuozen. Het lijkt dus wel alsof potentieel mooie liedjes eerder zinloos doodgeknuppeld worden door woorden. Tot gisteren.....
Op de radio had ik in de verte wel eens gehoord over Maaike bij het programma "De beste singer / songwriter van Nederland (DBSSW). Ik kijk, uit principe, al niet naar talentenjachten op televisie, uit angst dat mijn televisie hier aan bezwijkt. Maar via Facebook werd Maaike Ouboter mij onder de neus gewreven en ik besloot maar eens toe te geven aan mijn nieuwsgierigheid en op de link te klikken.
Na 4 minuten en 16 seconden kwam ik terug op aarde. Geen idee waardoor ik geraakt was. Ik bemerkte een traan over mijn wang. Wat was mij nou overkomen? Maaike uit DBSSW heeft als een sluipschutter toegeslagen. Een voltreffer.
Een liedje over (of ter ere van) haar overleden ouders. En hoewel ik (goddank) nog niemand in mijn directe omgeving verloren ben, wist ze bij mij een gevoel op te roepen dat onherroepelijk gekoppeld is aan de dood. En dat was mooi. Berusting. Mocht ik ooit (en die dag komt er helaas) iemand die mij heel erg dierbaar is verliezen, dan zal ik onmiddellijk aan Maaike denken en haar liedje. Alles heeft zij dan namelijk al bedacht en gezongen.
Eenmaal thuis 's avonds wilde ik het fragment nog eens zien, maar nu met jurycommentaar. Giel Beelen, Sanne Hans en Eric Corton waren de gelukkigen die het tafereel mochten aanschouwen. En nadat de laatste noten uit Maaikes gitaar geperst werden, konden we ook de jury oprapen. Sanne stortte emotioneel in, Giel moest zijn tranen vakkundig droog deppen en Eric loopt (net als ik) nog steeds met een brok in zijn keel rond ben ik bang. Nadat ik wederom mijn tranen gedroogd had, beseft ik het ineens. Dit is cultuur! 7 Jaar nadat ik ben afgestudeerd heb ik pas echt recht op mijn diploma. Ik snap het nu of denk het te snappen. Maaike: Bedankt!

Voor de mensen die ik hopelijk iets nieuwsgierig heb gemaakt, of de mensen die aan hun overleden ouders denken: zet je schrap...

Bah, klagers...

Niet klagen maar dragen. Iedereen heeft er wel eens van die uitdrukking gehoord. Klagen is ook van alle tijden denk ik. De een die klaagt over een splinter, en de ander die klaagt pas wanneer hij al een vierdubbele  hartaanval achter de rug heeft. Verschil moet er zijn.
Iedereen kent ze ook wel. De notoire klagers. Het zijn over het algemeen ook niet mijn beste vrienden. En met de komst van Facebook, Twitter en alle andere vormen van social media hebben de notoire klagers een behoorlijke spreekbuis gekregen. Dan zit ze weer een scheet dwars of was het weer niet goed genoeg tijdens het zwangerschapsverlof (denk trouwens dat de moeder van Ruben en Julian alle dagen wel slecht weer wil, in ruil voor twee gezonde zoons). Kortom: klagers zijn er genoeg.

Af en toe voel ik mij ook wel geroepen om dan te zeggen wat ik denk. Zo ook een paar weken geleden.
V. ,een facebookvriendin (let op!!! geen echte vriendin. V. wist dit onderscheid niet te maken) stuurde mij een berichtje over het feit dat ik haar gekwetst had. Ik had iets gezegd over haar klaagzang met betrekking tot haar zwangerschap. In mijn ogen moest ze V. blij zijn dat ze überhaupt zwanger was. En volgens mij waren (en zijn) er genoeg vrouwen die met V. wilden ruilen. Inclusief alle ongemakken. 

Nadat mij mede was gedeeld dat V. gekwetst was, kreeg ik, hoe kan het ook anders, weer een klaagzang. Het was allemaal zo moeilijk gegaan, de kans op kindjes met down was zo groot (ik vind ze schattig), en volgens mij had V. ook nog last van ingegroeide teennagels. Ik was dan ook geen vriend meer van V.. 

Geweldig. Ik heb, op Facebook, dus eindelijk de knop gevonden waar je mensen mee kunt ontvrienden (woord van het jaar 2009). 

Kijk, laten we wel wezen. Ik ben zelf ook niet vies van een beetje aandacht. Getuige mijn Facebook- en Twitteraccount (@talentelink) en het feit dat ik een dansje sta te doen omdat jij nu mijn blog leest. Ik probeer het leven echter positief te benaderen. Ik hoop dat mijn glas altijd halfvol is in plaats van halfleeg. Maar als ik dan toch eens klaag, willen mijn echte vrienden dan opstaan en mij de waarheid vertellen? Dat het allemaal nog zo slecht niet is. Dat zijn namelijk mijn ECHTE vrienden. Zij die de waarheid durven zeggen. 

Ik hoop dat VERONIQUE een hele fijne zwangerschap heeft, een mooi en gezond kindje mag krijgen. Maar in vredesnaam, klaag nooit meer hoe zwaar je het hebt. JE KRIJGT EEN KINDJE!!! Want dan wil ik je wel voorstellen aan een paar mensen die echt recht van spreken hebben. Het ironische is dat je die nooit hoort klagen.... die dragen. Dat zijn de kanjers. 

Wat een kloteweer was het vandaag trouwens. O, ja en het verkeer is ook kut, laat staan de dieselprijzen.

@talentelink