Voltreffer...

Ik ben een cultuurbarbaar. Toen ik de opleiding Culturele!!! en Maatschappelijke Vorming deed, riep ik het hardste van allemaal dat cultuur zwaar overschat is. Toen we eens in het Groninger Museum liepen vanuit de opleiding moest ik mijn lachen inhouden. Die Groningers hadden zich mooi te pakken laten nemen onder het mom van kunst. Wat een geld moet dat gekost hebben.
Nogal vreemd natuurlijk dat ik die houding heb. Mijn werk bestaat uit cultuur. Althans daar zijn we met het jongerencentrum enorm op aan het inzetten.
Maar wees gerust! Ik verander. Ik bemerkte het gisteren bij mijzelf. Muziek kan mij raken. Meestal  zijn het rustige nummers die bij mij kunnen inslaan als een bom op Hiroshima. Mooie muziek van Yiruma of Ludovico Einaudi kan mij wel ontroeren. En nog maar één keer eerder heeft een artiest/liedje het voor elkaar gekregen om een paar geforceerde traantje bij mij uit mijn ogen te persen. Puur van schoonheid. Dat was Kyteman met "Sorry". Zo mooi trompetspel, dat zijn eigen verhaal vertelt zonder dat er ook maar één woord aan te pas komt.
En ook de eerder genoemde artiesten zijn instrumentale virtuozen. Het lijkt dus wel alsof potentieel mooie liedjes eerder zinloos doodgeknuppeld worden door woorden. Tot gisteren.....
Op de radio had ik in de verte wel eens gehoord over Maaike bij het programma "De beste singer / songwriter van Nederland (DBSSW). Ik kijk, uit principe, al niet naar talentenjachten op televisie, uit angst dat mijn televisie hier aan bezwijkt. Maar via Facebook werd Maaike Ouboter mij onder de neus gewreven en ik besloot maar eens toe te geven aan mijn nieuwsgierigheid en op de link te klikken.
Na 4 minuten en 16 seconden kwam ik terug op aarde. Geen idee waardoor ik geraakt was. Ik bemerkte een traan over mijn wang. Wat was mij nou overkomen? Maaike uit DBSSW heeft als een sluipschutter toegeslagen. Een voltreffer.
Een liedje over (of ter ere van) haar overleden ouders. En hoewel ik (goddank) nog niemand in mijn directe omgeving verloren ben, wist ze bij mij een gevoel op te roepen dat onherroepelijk gekoppeld is aan de dood. En dat was mooi. Berusting. Mocht ik ooit (en die dag komt er helaas) iemand die mij heel erg dierbaar is verliezen, dan zal ik onmiddellijk aan Maaike denken en haar liedje. Alles heeft zij dan namelijk al bedacht en gezongen.
Eenmaal thuis 's avonds wilde ik het fragment nog eens zien, maar nu met jurycommentaar. Giel Beelen, Sanne Hans en Eric Corton waren de gelukkigen die het tafereel mochten aanschouwen. En nadat de laatste noten uit Maaikes gitaar geperst werden, konden we ook de jury oprapen. Sanne stortte emotioneel in, Giel moest zijn tranen vakkundig droog deppen en Eric loopt (net als ik) nog steeds met een brok in zijn keel rond ben ik bang. Nadat ik wederom mijn tranen gedroogd had, beseft ik het ineens. Dit is cultuur! 7 Jaar nadat ik ben afgestudeerd heb ik pas echt recht op mijn diploma. Ik snap het nu of denk het te snappen. Maaike: Bedankt!

Voor de mensen die ik hopelijk iets nieuwsgierig heb gemaakt, of de mensen die aan hun overleden ouders denken: zet je schrap...