Superman is a pussy!

Iedereen heeft zo zijn helden. Ik ook. Nu ben ik natuurlijk niet elke dag met mijn helden bezig, maar zo heel af en toe komen ze weer even in beeld terwijl andere helden veel te lang uit beeld blijven.

Deze week kwamen 2 van mijn vele helden volop in beeld. Terwijl mijn derde held er altijd is. Dat is mijn vader. Nu snap ik wel dat elke vader een held is, maar die van mij is ook nog eens een superheld. Want hij kan alles en je hebt geen idee hoe vaak hij mij al gered heeft. Daarmee komt mijn vader eigenlijk in de categorie “superhelden”. Batman en Superman, watch your back. There is a new hero, and his name is Superdad!

Een van de 2 helden die deze week in beeld kwam is Johan Cruyff. El Salvador is ziek en het is geen griep. Nee, longkanker. Die rotziekte heeft mijn held te pakken. Godverdomme!
Nu weiger ik over hem te praten alsof hij al dood is, dat doet de rest namelijk wel voor me. Ik heb Johan nooit zien voetballen, daarvoor is hij net te vroeg gestopt of ben ik te laat geboren. Maar ik heb wel vele boeken over hem gelezen, documentaires gezien en heb Youtube suf bekeken als het over Johan gaat. Ik maak me, in tegenstelling tot de rest, niet zo’n zorgen over Johan. Ik zal er geen grappen over maken, maar ik ben er van overtuigd dat Johan al wel weet wat hij moet doen en niet. En zo nodig de artsen ook gaat vertellen wat ze wel en niet moeten doen. Ik bedoel dat niet als grap, ik bedoel er maar mee te zeggen dat De Verlosser zijn gevoel laat leiden. En dat is goed. Want de statistieken zetten hem nu op achterstand, maar Johan zal Johan niet zijn als hij daar geen kansen in ziet.

De laatste held die ik wil beschrijven, omdat ik hem tegenkwam deze week, is mijn oude collega en vriend Robert (het zal hem wel in de naam zitten). Robert ging afgelopen week trouwen, en op zich is dat al een heldendaad. Hij ging trouwen met Inge. De liefde van zijn leven, en dat is hem (en haar zeker ook) zo ontzettend gegund. Want Robert heeft heel veel mee moeten maken de afgelopen jaren. Tijdens de revalidatie van een knie-operatie, wordt hij aangereden door een bus. Einde carrière als jongerenwerker. Want Robert was een oud collega van mij, voor wie ik ben ingevallen tijdens zijn knieoperatie. Met andere woorden, dankzij zijn ongeluk, kwam ik definitief aan het werk als jongerenwerker. Hoe ironisch. Maar tegelijkertijd was er een vriendschap geboren.

En ik heb zo ontzettend veel bewondering voor Robert. Als mens is hij zo ongelooflijk krachtig, heeft hij klap na klap opgevangen. Heeft hij zijn grote hart ingezet voor zoveel jongeren en dan ook nog eens op zo’n wijze dat ik soms met open mond stond te kijken. Met geduld, lef en respect. En zo is Robert ook al zijn tegenslagen te lijf gegaan. Of het nou de kutverzekering was, zijn lijf dat hem in de steek liet of het onbegrip van mensen, alleen maar omdat je aan de buitenkant niets zag. En Robert gaf geen kick. Hij ging door!

En afgelopen vrijdag stond mijn held naast zijn net getrouwde vrouw de liefde te vieren. Ik was trots op hem en op het feit dat hij één van mijn helden is. Wat een kracht. En net als Bruce Wayne stond hij strak in pak. Waarschijnlijk met zijn superheldenpak eronder. 

Aan het einde van de avond vloog ik hem, licht beschonken, om de nek. “Is dit de liefde van je leven?”, vroeg ik hem. Hij kijkt me in de ogen en zegt: “Ja, echt wel”. Waarop ik alleen nog maar kan antwoorden: “Hou haar dan stevig vast!”.
Superman hield Lois Lane vast en Spiderman had  Mary Jane Watson in zijn web. En nu heeft Robert dus Inge.

Helden… Iedereen heeft ze. Ik hoop maar één ding. Dat Lize later ook minimaal één held heeft. Ik denk dat het nog wel een paar jaar duurt. Maar dat is niet erg, heb ik nog even de tijd om een mooi superheldenpak in elkaar te naaien…. 

Mooi

Vorige week hebben mijn collega’s en ik afscheid genomen van Henny. Henny was onze, altijd vrolijke, schoonmaakster. Veel te vroeg, veel te jong, niet eerlijk. Maar over eerlijkheid hoeven we het na afgelopen zomer niet meer te hebben. Terwijl we na het condoleren zaten te wachten op het begin van de dienst, sprak ik met mijn collega over muziek. Muziek dat past bij je afscheid. Henny had Marco Borsato. Afscheid nemen bestaat niet. En ik fluister nog zachtjes naar links: “Wat er ook gebeurd, geen Marco Borsato!”

Afgelopen week kreeg ik ineens een berichtje van mijn zus. Het was een link naar het nieuwe nummer van Marco Borsato "Mooi". Met daarbij het berichtje:”Ik moest direct aan jullie denken…sterke mooie mensen”
Nu is dat laatste iets wat we de afgelopen weken vaker hebben gehoord van mensen. Al verwacht ik niet dat ze bedoelen dat ik de nieuwe Channing Tatum ben. Nee, ze doelen dan op de wijze waarop wij zijn omgegaan met de geboorte en het overlijden van Lennon. De wijze waarop we Lize erbij betrokken hebben en hoe open we erover spreken. Voor ons is het eigenlijk heel erg vanzelfsprekend geweest. We hebben 100% ons gevoel gevolgd. Er leek voor ons ook geen andere manier.
Voor anderen wel. Zo las ik op internet ergens dat er stellen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt, maar die hun kindje bijvoorbeeld geen naam hebben gegeven of die helemaal geen foto’s hebben gemaakt. Ik kan me er niets bij voorstellen.

Lennon is er. Weliswaar niet fysiek, maar hij is er. Hij is om ons heen en overal waar we gaan daar is Lennon ook. Vandaag nog condoleerde iemand mij. Ik heb hem gecorrigeerd. Ik wil gefeliciteerd worden. Condoleances doen geen recht aan mijn gevoel. Felicitaties wel. Natuurlijk is het verdriet er wel, maar de trots is er nog veel meer.
En luisterend naar het liedje van Marco Borsato realiseer ik mij dat het wel goed komt met ons. We staan sterk in het leven. We zijn gezond, we hebben de mooiste dochter van de wereld en we hebben zulke lieve familie en vrienden. Wij staan namelijk positief in het leven. Wij zien de zon, leven voor geluk, we zien wat er staat en raken verwonderd door de sneeuw. Wij voelen ons enorm rijk met onze twee kinderen. Wat zeg ik? Wij zijn de rijkste mensen op aarde.

Dat besef maakt dat ik me niet zo druk meer maak over brandende indicatielampjes in de auto. Ook al betekend dat dat er een nieuwe versnellingsbak onder moet (auw). Ik maak me niet zo druk meer over de wanprestatie van Ajax tegen de gloeilampen uit Eindhoven. Het is niet dat er belangrijker dingen zijn. Het is vooral dat er mooiere dingen zijn.

Elke ochtend als Lize en ik de trap aflopen naar beneden zegt Lize tegen mij, terwijl ze wijst naar de spreuk in het trapgat: “Als ik lief doe tegen anderen, doen anderen ook lief tegen mij”. Vandaag zei mijn bezoek: “Als je kind van 4 dat snapt, dan doe je het best goed”.
Wij doen het ook goed. Ik zal het niet snel van mezelf zeggen. Maar nu durf ik dat wel. En Marco Borsato? Heel misschien mag hij toch op mijn uitvaart komen…

Fanmail

Van: Robert Lentelink > <robertlentelink@gmail.com>

Datum: Maandag, 12-10-2015. 14.14 uur

Onderwerp: Dank jullie wel

Aan: Management Blof <info@blof.nl>

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dag heren, 

Ik ben geen uitgesproken van jullie repertoire. Ik sta niet elk optreden vooraan. En hoewel Holiday in Spain met The Counting Crows wel één van mijn all-time favorieten is heb ik niet al jullie cd's. En toch voel ik nu de onbedwingbare drang om jullie te bedanken. Niet voor dat geweldige optreden van vorige week (dat zal er ongetwijfeld zijn geweest) of voor dat te gekke moment op Concert at Sea afgelopen zomer. Nee, ik wil jullie bedanken voor één specifiek liedje. 

Afgelopen zomer hebben mijn vrouw en ik de moeilijkste periode in ons leven meegemaakt. Na 21 weken en 3 dagen is onze prachtige zoon Lennon geboren. Helaas was het Lennon en ons niet gegeven om lang van elkaar te mogen genieten. 1 Minuut hebben we welgeteld gekregen. Daarna moesten we afscheid nemen van onze kleine man. Al gebied de eerlijkheid te zeggen dat wij wisten dat dit ging gebeuren en was die ene minuut eigenlijk een onverwacht cadeautje. 

Waarschijnlijk hebben jullie nu wel in de gaten over welk liedje ik het heb. In de uren na de geboorte en de dagen daarna hebben we genoten, gehuild, gelachen, bewonderd en zijn we trots geweest, verdrietig, boos, blij en ging ons gevoel alle kanten op. We hebben alles wel zo'n beetje op foto vastgelegd. Dit moesten we zelf doen omdat de bestaande stichtingen die dit o, zo belangrijke werk niet bij ons wilden of konden uitvoeren i.v.m. het feit dat Lennon voor 24 weken zwangerschap werd geboren. Beetje cru voor ons, maar goed. Wij zijn oplossingsgericht en dus namen wij zelf de camera ter hand. Bijgestaan door familie. 

Op de dag van de crematie zag ik 's avonds op Facebook het berichtje van een bevriende verloskundige over Stichting Still. Een stichting die zich ook inzet om ouders een herinnering te geven wanneer de natuur ze een beetje in de steek laat. Deze geweldige mensen maken kosteloos voor ouders een fotoreportage van hun "stil geboren" kind. En deze stichting houdt zich niet aan "de 24 weken regel". Super, maar 5 dagen te laat voor ons. 5 dagen! Pfff, zuur. Net zoals ik de behoefte voelde om jullie te mailen heb ik de drijvende kracht achter Stichting Still ook gemaild, om haar te vertellen hoe enorm belangrijk haar werk is, ook al konden wij er geen gebruik van maken. En ook om te vertellen dat wij een financiële bijdrage willen leveren. Want één opname kost 80 euro. Geld dat met sponsoren en giften bij elkaar gebracht moet worden.
Binnen 24 uur had ik een mail terug, met een medeleven en het aanbod dat Stichting Still onze foto's wel wil bewerken en zo toch iets wil bijdragen aan het verlichten van ons verdriet. Wij schoten vol. Dat er mensen zijn die zo, zonder ons te kennen, zo meeleven. 

In de dagen daarna hebben we de mooiste foto’s van onze zoon en ons naar Stichting Still gestuurd. Na een paar lange weken (zoiets duurt als ouders zijnde altijd te lang) zat er in onze mailbox een serie foto’s die schitterend bewerkt waren. Juweeltjes, al zeg ik het zelf.
Maar dat niet alleen. Er zat ook een filmpje in. Onze foto’s op muziek. Jullie raden het al. Onze Lennon op “zo mooi, zo mooi”. En net toen ik dacht er weer een beetje bovenop te zijn schoot ik als een klein kind helemaal vol. De foto’s kende ik wel, maar dat liedje. Elke noot was raak en de combinatie met de foto’s was overweldigend. Jullie hebben elk woord precies goed op muziek gezet. Het is gewoon ons verhaal, alsof het voor ons geschreven is. Dat is het natuurlijk niet, dat snap ik ook wel.

Maar ik wil jullie wel bedanken, want zonder dat jullie er misschien erg in hebben, hebben mijn vrouw en ik enorm veel steun aan dit lied. Evenals aan de bewerkte foto’s trouwens. Mocht ik iets voor jullie kunnen doen…. Graag. De financiële bijdrage die ik Stichting Still ga geven hebben jullie denk ik niet nodig (hoor het wel als het anders is), maar als er verder iets is. Mochten jullie nog iets willen of kunnen doen voor Stichting Still (ze kunnen heel veel publiciteit gebruiken m.b.t. benodigde sponsoring, hint hint) dan zou dat wel heel erg gaaf zijn. Maar dat is niet de reden dat ik jullie mail. Ik mail jullie om jullie te bedanken. Dus bij deze

Dank jullie wel!!!

Met vriendelijke groet,

Robert Lentelink

<a href="http://www.bloglovin.com/blog/13271139/?claim=5bjbfuad4jm">Follow my blog with Bloglovin</a>

Javier

Lize gaat vanaf het begin van dit schooljaar naar de kleuterschool. Ze was er ook echt aan toe. Je merkte het aan alles. Lize kon akelig vervelend worden en niets was meer goed genoeg. Kortom niets wat een flinke dosis uitdaging niet kon verhelpen. En zie daar de basisschool diende zich aan. Precies op tijd. Lize vindt het geweldig. Ze vindt het niet zomaar geweldig. Nee, ze vindt alles geweldig. De plantjes water geven, de juf helpen, gymen, muziekles, het schoolplein. De hele kraam. Alles. En vorige week was het dan zover. Spelen met een vriendinnetje. Nusa belde me op en met een licht verhoogde stem klonk het aan de andere kant: “Je raadt het nooit”. “Nou?”, was het meest intelligente dat ik eruit kreeg. “Lize gaat vanmiddag voor het eerst bij een klasgenootje spelen. Bij Lotte.”. Leuk, dacht ik bij mijzelf. Twee van die giechelende meisjes die spelen met de poppen. Niets vreemd. Lize en haar overbuurmeisje kunnen ook al zo heerlijk weg dromen in het fantasiespel. En Lize vond het geweldig. In de dagen na het speelavontuur was het Lotte voor en Lotte na.

Tot vandaag…. Nusa en ik halen Lize samen van school en Lize staat al in de deuropening….. met Javier…….. hand in hand. Hier ben ik niet op berekend. Ik ben toch dé man in haar leven? Maar nu, amper één meter groot en hij staat hand in hand met MIJN dochter. Hij heeft zich niet eens voorgesteld, en dit jongensgedoe, dat zou toch pas vanaf haar 18^e gaan gebeuren. Wat gebeurt hier?
Nadat de Spanjaarden ons de wereldbeker hebben afgesnoept, moet ik nu ook al mijn dochter af gaan staan aan deze Don Juans? Mijn gedachten gaan alle kanten op.  

“Papa? Javier komt bij mij spelen”, zegt Lize. Goddank, ik mag er bij blijven. Mijn bloed gaat weer onder de 100 graden. Adem in, adem uit. Nadat we telefoonnummers met Javier zijn moeder hebben uitgewisseld kan het speelfestijn beginnen. 

Binnen 3 minuten hebben Nusa en ik een programma in elkaar gedraaid waar de openingsceremonie van de Olympische Spelen niets bij is. Hier kan niets mis gaan. Hier mag niets mis gaan

En vanaf thuiskomst begint het programma. Eerst rustig wat drinken en daarna koekjes bakken. Kan ook niet mis mee gaan, los van het feit dat ons huis 1 groot cocaïne bolwerk lijkt. De bloem zit overal. Maar het doel heiligt de middelen. Totdat de koekjes de oven in zijn gegaan. “Kom dan maken we een hut”, hoor ik Lize nog zeggen. Nog voor ik mijn wegtrekker verwerkt heb, staat de prinssesentent al in de kamer en zitten ze samen al in de tent.

Had ik trouwens al verteld dan Javier vorige week openlijk heeft verteld dat hij verliefd is op Lize?

Ongeduldig kijk ik uit het raam of de moeder van Javier haar Seat de straat al instuurt. Helaas, niets te bekennen. “Zullen we vadertje en moedertje gaan spelen”, zegt Lize. Ik zoek intussen de dichtstbijzijnde AED. “De koekjes zijn klaar”, roept Nusa vanuit de keuken. En twee gillende kinderkopjes stormen de tent uit. Saved by the bell, zullen we maar zeggen. En alsof het zo moet zijn staat er een Spaanse dame bij de voordeur. Dat moet Javier zijn moeder zijn.

Na de verdeling van de koekjes (vriendjes in gemeenschap van goederen zullen we maar zeggen), zwaaien we met z’n drietjes Javier uit. De één wat enthousiaster als de ander.

Na het avondeten en de vaste rituelen die bij het naar bed gaan horen, grijpt Lize me bij mijn nek en geeft me een hele dikke knuffel. Ze fluistert in mijn oor: “Papa, ik hou van jou, blijf jij nog even boven?” Ik lach en geniet. De wereldbeker mogen ze hebben. Ik heb de hoofdprijs!