tag:blogger.com,1999:blog-69478857848556378242024-03-19T14:24:13.165-07:00TalentelinkMijn eigen weblog waar ik mijn hersenspinsels een plekje probeer te geven. Tekst, muziek, foto's whatever.
Wie ben ik? Robert Lentelink. Man van Nusa, vader van Lize en Lennon*. Jongerenwerker in Nijverdal, maar woonachtig in Deventer. Digi-freak, Ajax-fan, Amerika-idolaat en fotografie-liefhebber. Op twitter te vinden als @talentelinkAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-21087565090495906802016-01-02T13:04:00.000-08:002016-01-02T13:04:02.760-08:002016... Een goed beginGoede voornemens, door de jaren heen heb ik er heel wat versleten. Afvallen, minder geld spenderen, niet meer roken. Noem het maar op. Ik heb ze gehad en de meesten hebben januari niet overleefd. Dit jaar doe ik er niet meer aan. Ben er ook totaal niet mee bezig geweest dit jaar. De reden laat zich raden.<br />
Maar als ik dan toch iets zou moeten kiezen is het nog meer genieten van de kleine dingen. Misschien makkelijker gezegd dan gedaan. Maar vandaag was een goed moment om er mee te beginnen.<br />Vanochtend om 7 uur stond Lize naast ons bed te tetteren: We gaan een show doen, we gaan een show doen! Onze eigenste Chantal Janzen had een toneelstuk bedacht waarbij we allemaal een rol hadden en waarbij zij zelf de hoofdrol had. Uiteraard zou ik willen zeggen.<br />En niet zomaar een toneelstuk. Lize had bedacht dat wij het kerstverhaal van Jostuf en Maria gingen naspelen. Haar pop was kinneke Jezus en zij was de Engel. Met slaperige ogen trappen Nusa en ik op de rem... In een slaapdronken toestand zeggen we toe om mee te doen in haar toneelstuk, maar dat we eerst even wakker willen worden en een kopje koffie willen. Bij het horen van onze toezegging vliegt Lize al naar haar kledingkast, want de engel heeft witte kleding aan.<br />
Onze kostuums (handdoeken), alle props (pop aka kinneke Jezus) en de mikifoon (microfoon) worden verzameld en in een grote tas gestopt. Intussen had onze actrice-to-be bedacht dat oma Kaatje publiek moest zijn. Nog even hopen Nusa en ik dat uitstel ook afstel betekend. Maar onderweg naar oma Kaatje wordt het hele toneelstuk van voor naar achteren doorgenomen door Lize en wordt ons ook exact duidelijk gemaakt wat er van ons verwacht wordt. En blijkbaar ziet Lize in mij een nieuwe George Clooney, want ik krijg zomaar nog een rol toebedeeld. Naast Jostuf mag ik ook de ezel zijn. Dat heb ik weer. Jostuf had geen tekst aldus Lize, maar de ezel wel. Gelukkig was die tekst niet zo moeilijk...<br />
Eenmaal bij oma aangekomen wordt vrijwel onmiddellijk het podium in gereedheid gebracht en worden wij verzocht onze kostuums aan te trekken. Het gaat dus echt gebeuren. En eerlijk is eerlijk, naast actrice is Lize ook een prima regisseuse en producent. Mevrouw wist precies wat er moest gebeuren. Voor eigen improvisatie was er geen plaats.<br />We hebben verschrikkelijk gelachen, en hoe kan het ook anders, alles is opgenomen. Lang leve het mobiele telefoon tijdperk. Maar in plaats van me te schamen, niet voor mijn dochter uiteraard, maar voor mijn wanstaltige acteerprestaties, besluit ik te genieten van dit moment. (Al is mijn "IeeAaa" van een dermate kwaliteit dat George Clooney zich ook werkelijk zorgen zou moeten gaan maken.) Maar hoezeer ik ook voor lul sta en hoezeer ik de jeugd in mijn werk waarschuw dat alles op internet blijft staan, heb ik besloten om het toneelstuk van vanochtend toch met jullie te delen. Omdat Lize het heeft bedacht, uitgewerkt en gemaakt. En ik me niet schaam over mijn rol, maar geniet van die van haar.<br />
<br />
Daarom....... Dames en heren, hooggeëerd publiek. Hier is Lizeeeeeeee!!!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/rGBnIWx05PY/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/rGBnIWx05PY?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />
Vanaf hier iedereen een heel fijn 2016!!!<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-5692161755780324322015-12-07T13:10:00.000-08:002015-12-07T14:04:55.753-08:00De dag die je wist die zou komen...<div class="MsoNormal">
De container moet van de straat gehaald worden. Ik loop naar
buiten. Ik kijk omhoog en zie dat het kraakhelder is. Hoe kan het ook anders.
Tuurlijk zijn de sterren goed te zien vandaag. Het is vandaag 7 december.
Vandaag is de datum waarop Nusa uitgerekend was. Vandaag staat symbool voor een
ongelooflijk gemis. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Voor hetzelfde geldt was Lennon er nu dus geweest of had
Nusa nog met een hele dikke toeter gelopen. Maar dat is het dus niet. En dus is vandaag een dag waar we al een
tijdje tegen aan lopen te hikken. De drukte van de Stichting Still loterij
heeft het misschien een beetje verdrongen, maar de gedachten komen dubbel zo
hard terug. Want wat voel je op zo’n dag, wat ga je doen? We hebben het maar op
ons af laten komen. <br />
<br />
Adele had vanochtend best even mee mogen helpen door ons wel wat kaartjes te
gunnen, maar het zou te mooi zijn geweest om waar te zijn. Weet je wat? Laat
Adele het lekker bekijken. Wij trekken ons eigen plan wel. <br />
<br />
De deurbel gaat. Een pakketje. Ziet eruit als een bos bloemen van Greetz. Lize
gaat de doos geweldig vinden. Er zijn heel veel mensen die aan ons denken en
die met ons meeleven. Dat maakt dagen als vandaag dragelijk. We doen de doos
open en een mooie grote rode ballon vliegt omhoog tegen het plafond. Een
toepasselijker manier van medeleven lijkt er niet te zijn. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Laten we er maar het beste van maken is ons devies voor de
dag (en de afgelopen maanden), dus lekker een broodje eten in de stad en op
jacht naar plaatjes bij het Het Goed. Iets beters kunnen we niet verzinnen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Samen Lize uit school halen is genieten. Ze ziet eruit alsof
ze heeft mee gedaan met het “NK Zwientie tikken” en ze lacht alsof ze heeft
gewonnen. Ik kan er niet boos om worden. Ze heeft weer een dag genoten.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op kerstbomenjacht. We willen helemaal geen kerstboom, we
willen helemaal geen feestdagen. We willen de kalender graag een maand naar
voren schuiven. Maar dat gaat niet. Een kerstboom it is. Een kleintje dan. Voor
Lize.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Lize is druk met schrijven. Leesbaar of niet, ze schrijft.
Van wie zou ze dat hebben? Dus bij het voorstel om de ballon buiten op te laten
voor Lennon met een briefje van haar er aan, staat ze al in de startblokken. In
hiërogliefen geschreven staat er: “Lieve Lennon. Ik vind het jammer dat je er
niet bent. Ik hou van je. Liefs Lize”. <br />
Vastgeplakt aan het touwtje van de ballon en met z’n drietjes buiten de ballon
opgelaten. En dan net zo lang kijken tot we hem niet meer zien.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
En vanavond is het kraakhelder. Dat kan geen toeval zijn.
Lennon is er elke dag. Alleen vandaag is hij er heel erg overduidelijk en als
je hem wilt zien, kijk je even naar buiten. Het is de ster die het hardste
straalt….. en als je heel goed kijkt zit er ook een rode ballon aan vast. <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-27619205368712167632015-11-09T13:32:00.001-08:002015-11-09T13:45:34.782-08:00Topjaar!<div class="MsoNormal">
Vandaag ben ik weer begonnen met schrijven. Bijna twee maand
geleden ben ik begonnen met ons verhaal op papier te zetten. Het hele traject
rondom Lennon, van begin tot eind, wil op papier zetten. Niet voor mijzelf.
Althans dat blijf ik mezelf voorhouden. Nee, ik wil het voor Lize op papier
zetten. Als Lize later ook maar één vraag heeft over Lennon en hoe dat allemaal
in zijn werk is gegaan, dan wil ik dat ik daar nog antwoord op kan geven. Dat
ik de details nog kan weergeven. Details, die ik als ik ze niet opschrijf op
zeker ga vergeten. En wie weet wordt het een boek. Ik weet het nog niet.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Maar ik ben bijna twee maand geleden begonnen en ben na goed
drie weken regelmatig schrijven gestopt. Niet bewust, maar het kwam er niet
meer van. Net in die periode ben ik mijn blogs weer een beetje op gaan pakken. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
We maakten hier weer van alles mee en ik had weer genoeg
inspiratie om weer iets op papier te zetten. Het is een heftig jaar en op een
bepaald moment denk je dat je jouw portie wel hebt gehad. Maar nee hoor, de
auto ging kapot. En niet zo maar kapot. Nee, meer zo van: “Krijg allemaal de
klere, ik doe het niet meer”. Kortom een aanslag op onze spaarrekening. En heel
veel ongemak met openbaar vervoer en regelen. ’s Middags nog niet weten hoe je ’s
avonds thuis komt. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Met de fiets naar het station. Geen probleem. Fiets gejat.
Goede fiets. Amper een jaar oud. Kan er ook wel bij. Hadden nog niet genoeg te
doen. Tegelijkertijd moeten we de badkamer afmaken, waar we na verplaatsing van
de wasmachine een kleine lekkage hadden. Ondertussen willen we ons inzetten
voor Stichting Still, zijn er wat dingen die me persoonlijk erg raken en hebben
we ruzie met Ziggo, want volgens de meneer van Ziggo is onze televisie kapot.
Ik weiger hem te geloven. Ik doe het niet. Er kan gewoon niet nog meer kapot. En
dat alles is in de laatste 2 maanden.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
En dat de televisie het niet doet, boeit me niet. Maar ik
was vanavond zo lekker aan het schrijven. Maar het is tegelijkertijd ook zwaar.
Want terwijl ik het papier toe vertrouw hoe ik in de kamer zit bij de
gynaecoloog, die ons vertelt dat het helemaal mis is met Lennon, merk ik dat ik
weer helemaal in dat moment zit. Helemaal in Lennon. Mijn hoofd zit er weer vol
mee. Met details, met alles. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op dat moment vraagt Nusa of ik even wil kijken op haar
scherm. Ze heeft iets gemaakt en wil mijn mening. Ik sta op en kijk. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrw9t0djYCc1LpqRINyrA_HkHFNn6FPUnHWA2UMHBrPTM-BAXKBIAWRg7XmbHw5uEKNlzuLMTYOhDOPFaJWM60s32-nrvgW7pR7jWXSFxjAqhvSGww02A5XjphRv7mBiEQekzNtKvcUA/s1600/Dat-ik-je-mis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrw9t0djYCc1LpqRINyrA_HkHFNn6FPUnHWA2UMHBrPTM-BAXKBIAWRg7XmbHw5uEKNlzuLMTYOhDOPFaJWM60s32-nrvgW7pR7jWXSFxjAqhvSGww02A5XjphRv7mBiEQekzNtKvcUA/s320/Dat-ik-je-mis.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik staar naar het scherm, voel mijn ogen vochtig worden en
hou niets meer tegen. En ik barst in janken uit. Het is even teveel. Het
schrijven doet meer met me dan ik toe wil geven. En hoewel ik al het
bovenstaande bij elkaar genomen best zou kunnen zeggen dat ik een ongelooflijk
kut-jaar achter de rug heb, weiger ik daar in mee te gaan. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Want als puntje bij paaltje komt heb ik de beste vrouw die
ik me kan wensen heb ik een schitterende dochter en heb ik dit jaar de mooiste
zoon gekregen die er is. <br />
<br />
Alleen al dat laatste maakt dit een topjaar! <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-22211609755134573052015-10-25T06:43:00.005-07:002015-10-25T08:53:01.272-07:00Superman is a pussy!<div class="MsoNormal">
Iedereen heeft zo zijn helden. Ik ook. Nu ben ik natuurlijk
niet elke dag met mijn helden bezig, maar zo heel af en toe komen ze weer even
in beeld terwijl andere helden veel te lang uit beeld blijven. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Deze week kwamen 2 van mijn vele helden volop in beeld.
Terwijl mijn derde held er altijd is. Dat is mijn vader. Nu snap ik wel dat
elke vader een held is, maar die van mij is ook nog eens een superheld. Want
hij kan alles en je hebt geen idee hoe vaak hij mij al gered heeft. Daarmee
komt mijn vader eigenlijk in de categorie “superhelden”. Batman en Superman,
watch your back. There is a new hero, and his name is Superdad!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een van de 2 helden die deze week in beeld kwam is Johan Cruyff.
El Salvador is ziek en het is geen griep. Nee, longkanker. Die rotziekte heeft
mijn held te pakken. Godverdomme!<br />
Nu weiger ik over hem te praten alsof hij al dood is, dat doet de rest namelijk
wel voor me. Ik heb Johan nooit zien voetballen, daarvoor is hij net te vroeg
gestopt of ben ik te laat geboren. Maar ik heb wel vele boeken over hem gelezen,
documentaires gezien en heb Youtube suf bekeken als het over Johan gaat. Ik
maak me, in tegenstelling tot de rest, niet zo’n zorgen over Johan. Ik zal er
geen grappen over maken, maar ik ben er van overtuigd dat Johan al wel weet wat
hij moet doen en niet. En zo nodig de artsen ook gaat vertellen wat ze wel en
niet moeten doen. Ik bedoel dat niet als grap, ik bedoel er maar mee te zeggen
dat De Verlosser zijn gevoel laat leiden. En dat is goed. Want de statistieken
zetten hem nu op achterstand, maar Johan zal Johan niet zijn als hij daar geen
kansen in ziet. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De laatste held die ik wil beschrijven, omdat ik hem
tegenkwam deze week, is mijn oude collega en vriend Robert (het zal hem wel in
de naam zitten). Robert ging afgelopen week trouwen, en op zich is dat al een
heldendaad. Hij ging trouwen met Inge. De liefde van zijn leven, en dat is hem
(en haar zeker ook) zo ontzettend gegund. Want Robert heeft heel veel mee
moeten maken de afgelopen jaren. Tijdens de revalidatie van een knie-operatie,
wordt hij aangereden door een bus. Einde carrière als jongerenwerker. Want
Robert was een oud collega van mij, voor wie ik ben ingevallen tijdens zijn
knieoperatie. Met andere woorden, dankzij zijn ongeluk, kwam ik definitief aan
het werk als jongerenwerker. Hoe ironisch. Maar tegelijkertijd was er een vriendschap
geboren. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
En ik heb zo ontzettend veel bewondering voor Robert. Als
mens is hij zo ongelooflijk krachtig, heeft hij klap na klap opgevangen. Heeft
hij zijn grote hart ingezet voor zoveel jongeren en dan ook nog eens op zo’n
wijze dat ik soms met open mond stond te kijken. Met geduld, lef en respect. En
zo is Robert ook al zijn tegenslagen te lijf gegaan. Of het nou de kutverzekering
was, zijn lijf dat hem in de steek liet of het onbegrip van mensen, alleen maar
omdat je aan de buitenkant niets zag. En Robert gaf geen kick. Hij ging door!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
En afgelopen vrijdag stond mijn held naast zijn net
getrouwde vrouw de liefde te vieren. Ik was trots op hem en op het feit dat hij
één van mijn helden is. Wat een kracht. En net als Bruce Wayne stond hij strak
in pak. Waarschijnlijk met zijn superheldenpak eronder. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Aan het einde van de avond vloog ik hem, licht beschonken, om de nek. “Is dit
de liefde van je leven?”, vroeg ik hem. Hij kijkt me in de ogen en zegt: “Ja,
echt wel”. Waarop ik alleen nog maar kan antwoorden: “Hou haar dan stevig vast!”.
<br />
Superman hield Lois Lane vast en Spiderman had Mary Jane Watson in
zijn web. En nu heeft Robert dus Inge. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Helden… Iedereen heeft ze. Ik hoop maar één ding. Dat Lize
later ook minimaal één held heeft. Ik denk dat het nog wel een paar jaar duurt.
Maar dat is niet erg, heb ik nog even de tijd om een mooi superheldenpak in
elkaar te naaien…. <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-1126591505899393202015-10-19T11:43:00.000-07:002015-10-19T11:50:19.990-07:00Mooi<div class="MsoNormal">
Vorige week hebben mijn collega’s en ik afscheid genomen van
Henny. Henny was onze, altijd vrolijke, schoonmaakster. Veel te vroeg, veel te
jong, niet eerlijk. Maar over eerlijkheid hoeven we het na afgelopen zomer niet
meer te hebben. Terwijl we na het condoleren zaten te wachten op het begin van
de dienst, sprak ik met mijn collega over muziek. Muziek dat past bij je
afscheid. Henny had Marco Borsato. Afscheid nemen bestaat niet. En ik fluister
nog zachtjes naar links: “Wat er ook gebeurd, geen Marco Borsato!” <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Afgelopen week kreeg ik ineens een berichtje van mijn zus.
Het was een link naar het nieuwe nummer van Marco Borsato "Mooi". Met daarbij
het berichtje:”Ik moest direct aan jullie denken…sterke mooie mensen”<br />
Nu is dat laatste iets wat we de afgelopen weken vaker hebben gehoord van
mensen. Al verwacht ik niet dat ze bedoelen dat ik de nieuwe Channing Tatum
ben. Nee, ze doelen dan op de wijze waarop wij zijn omgegaan met de geboorte en
het overlijden van Lennon. De wijze waarop we Lize erbij betrokken hebben en
hoe open we erover spreken. Voor ons is het eigenlijk heel erg vanzelfsprekend
geweest. We hebben 100% ons gevoel gevolgd. Er leek voor ons ook geen andere
manier. <br />
Voor anderen wel. Zo las ik op internet ergens dat er stellen zijn die
hetzelfde hebben meegemaakt, maar die hun kindje bijvoorbeeld geen naam hebben
gegeven of die helemaal geen foto’s hebben gemaakt. Ik kan me er niets bij
voorstellen. <br />
<br />
Lennon is er. Weliswaar niet fysiek, maar hij is er. Hij is om ons heen en
overal waar we gaan daar is Lennon ook. Vandaag nog condoleerde iemand mij. Ik
heb hem gecorrigeerd. Ik wil gefeliciteerd worden. Condoleances doen geen recht
aan mijn gevoel. Felicitaties wel. Natuurlijk is het verdriet er wel, maar de trots
is er nog veel meer. <br />
En luisterend naar het liedje van Marco Borsato realiseer ik mij dat het wel
goed komt met ons. We staan sterk in het leven. We zijn gezond, we hebben de
mooiste dochter van de wereld en we hebben zulke lieve familie en vrienden. Wij
staan namelijk positief in het leven. Wij zien de zon, leven voor geluk, we
zien wat er staat en raken verwonderd door de sneeuw. Wij voelen ons enorm rijk
met onze twee kinderen. Wat zeg ik? Wij zijn de rijkste mensen op aarde. <o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Dat besef maakt dat ik me niet zo druk meer maak over
brandende indicatielampjes in de auto. Ook al betekend dat dat er een nieuwe
versnellingsbak onder moet (auw). Ik maak me niet zo druk meer over de
wanprestatie van Ajax tegen de gloeilampen uit Eindhoven. Het is niet dat er belangrijker
dingen zijn. Het is vooral dat er mooiere dingen zijn. <br />
<br />
Elke ochtend als Lize en ik de trap aflopen naar beneden zegt Lize tegen mij,
terwijl ze wijst naar de spreuk in het trapgat: “Als ik lief doe tegen anderen,
doen anderen ook lief tegen mij”. Vandaag zei mijn bezoek: “Als je kind van 4
dat snapt, dan doe je het best goed”. <br />
Wij doen het ook goed. Ik zal het niet snel van mezelf zeggen. Maar nu durf ik
dat wel. En Marco Borsato? Heel misschien mag hij toch op mijn uitvaart komen…</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/YzmI5F_Yu1o/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/YzmI5F_Yu1o?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-85814136968991151672015-10-12T08:59:00.003-07:002015-10-13T02:03:35.626-07:00Fanmail<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
Van: Robert Lentelink > <robertlentelink@gmail.com></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
Datum: Maandag, 12-10-2015. 14.14 uur</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
Onderwerp: Dank jullie wel</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
Aan: Management Blof <info@blof.nl></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
Dag heren, </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
Ik ben geen uitgesproken van jullie repertoire. Ik sta niet elk
optreden vooraan. En hoewel Holiday in Spain met The Counting Crows wel één van
mijn all-time favorieten is heb ik niet al jullie cd's. En toch voel ik nu de
onbedwingbare drang om jullie te bedanken. Niet voor dat geweldige optreden van
vorige week (dat zal er ongetwijfeld zijn geweest) of voor dat te gekke moment
op Concert at Sea afgelopen zomer. Nee, ik wil jullie bedanken voor één
specifiek liedje. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
Afgelopen zomer hebben mijn vrouw en ik de moeilijkste periode in ons
leven meegemaakt. Na 21 weken en 3 dagen is onze prachtige zoon Lennon geboren.
Helaas was het Lennon en ons niet gegeven om lang van elkaar te mogen genieten.
1 Minuut hebben we welgeteld gekregen. Daarna moesten we afscheid nemen van
onze kleine man. Al gebied de eerlijkheid te zeggen dat wij wisten dat dit ging
gebeuren en was die ene minuut eigenlijk een onverwacht cadeautje. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
Waarschijnlijk hebben jullie nu wel in de gaten over welk liedje ik het
heb. In de uren na de geboorte en de dagen daarna hebben we genoten, gehuild,
gelachen, bewonderd en zijn we trots geweest, verdrietig, boos, blij en ging
ons gevoel alle kanten op. We hebben alles wel zo'n beetje op foto vastgelegd.
Dit moesten we zelf doen omdat de bestaande stichtingen die dit o, zo
belangrijke werk niet bij ons wilden of konden uitvoeren i.v.m. het feit dat
Lennon voor 24 weken zwangerschap werd geboren. Beetje cru voor ons, maar goed.
Wij zijn oplossingsgericht en dus namen wij zelf de camera ter hand. Bijgestaan
door familie. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
Op de dag van de crematie zag ik 's avonds op Facebook het berichtje
van een bevriende verloskundige over Stichting Still. Een stichting die zich
ook inzet om ouders een herinnering te geven wanneer de natuur ze een beetje in
de steek laat. Deze geweldige mensen maken kosteloos voor ouders een
fotoreportage van hun "stil geboren" kind. En deze stichting houdt
zich niet aan "de 24 weken regel". Super, maar 5 dagen te laat voor
ons. 5 dagen! Pfff, zuur. Net zoals ik de behoefte voelde om jullie te mailen
heb ik de drijvende kracht achter Stichting Still ook gemaild, om haar te
vertellen hoe enorm belangrijk haar werk is, ook al konden wij er geen gebruik
van maken. En ook om te vertellen dat wij een financiële bijdrage willen
leveren. Want één opname kost 80 euro. Geld dat met sponsoren en giften bij
elkaar gebracht moet worden.<br />
Binnen 24 uur had ik een mail terug, met een medeleven en het aanbod dat
Stichting Still onze foto's wel wil bewerken en zo toch iets wil bijdragen aan
het verlichten van ons verdriet. Wij schoten vol. Dat er mensen zijn die zo,
zonder ons te kennen, zo meeleven. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In de dagen daarna hebben we de mooiste foto’s van onze zoon
en ons naar Stichting Still gestuurd. Na een paar lange weken (zoiets duurt als
ouders zijnde altijd te lang) zat er in onze mailbox een serie foto’s die
schitterend bewerkt waren. Juweeltjes, al zeg ik het zelf. <br />
Maar dat niet alleen. Er zat ook een filmpje in. Onze foto’s op muziek. Jullie
raden het al. Onze Lennon op “zo mooi, zo mooi”. En net toen ik dacht er weer
een beetje bovenop te zijn schoot ik als een klein kind helemaal vol. De foto’s
kende ik wel, maar dat liedje. Elke noot was raak en de combinatie met de
foto’s was overweldigend. Jullie hebben elk woord precies goed op muziek gezet.
Het is gewoon ons verhaal, alsof het voor ons geschreven is. Dat is het
natuurlijk niet, dat snap ik ook wel.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Maar ik wil jullie wel bedanken, want zonder dat jullie er
misschien erg in hebben, hebben mijn vrouw en ik enorm veel steun aan dit lied.
Evenals aan de bewerkte foto’s trouwens. Mocht ik iets voor jullie kunnen
doen…. Graag. De financiële bijdrage die ik Stichting Still ga geven hebben
jullie denk ik niet nodig (hoor het wel als het anders is), maar als er verder
iets is. Mochten jullie nog iets willen of kunnen doen voor Stichting Still (ze
kunnen heel veel publiciteit gebruiken m.b.t. benodigde sponsoring, hint hint)
dan zou dat wel heel erg gaaf zijn. Maar dat is niet de reden dat ik jullie
mail. Ik mail jullie om jullie te bedanken. Dus bij deze<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Dank jullie wel!!!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Met vriendelijke groet, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Robert Lentelink<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/ljiFNR6NyGI/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ljiFNR6NyGI?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.bloglovin.com/blog/13271139/?claim=5bjbfuad4jm">Follow my blog with Bloglovin</a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-90879914927745958522015-10-05T10:56:00.001-07:002015-10-05T10:56:58.031-07:00Javier<div class="MsoNormal">
Lize gaat vanaf het begin van dit schooljaar naar de
kleuterschool. Ze was er ook echt aan toe. Je merkte het aan alles. Lize kon
akelig vervelend worden en niets was meer goed genoeg. Kortom niets wat een
flinke dosis uitdaging niet kon verhelpen. En zie daar de basisschool diende
zich aan. Precies op tijd. Lize vindt het geweldig. Ze vindt het niet zomaar
geweldig. Nee, ze vindt alles geweldig. De plantjes water geven, de juf helpen,
gymen, muziekles, het schoolplein. De hele kraam. Alles. En vorige week was het
dan zover. Spelen met een vriendinnetje. Nusa belde me op en met een licht
verhoogde stem klonk het aan de andere kant: “Je raadt het nooit”. “Nou?”, was
het meest intelligente dat ik eruit kreeg. “Lize gaat vanmiddag voor het eerst
bij een klasgenootje spelen. Bij Lotte.”. Leuk, dacht ik bij mijzelf. Twee van
die giechelende meisjes die spelen met de poppen. Niets vreemd. Lize en haar
overbuurmeisje kunnen ook al zo heerlijk weg dromen in het fantasiespel. En
Lize vond het geweldig. In de dagen na het speelavontuur was het Lotte voor en
Lotte na. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Tot vandaag…. Nusa en ik halen Lize samen van school en Lize
staat al in de deuropening….. met Javier…….. hand in hand. Hier ben ik niet op
berekend. Ik ben toch dé man in haar leven? Maar nu, amper één meter groot en
hij staat hand in hand met MIJN dochter. Hij heeft zich niet eens voorgesteld,
en dit jongensgedoe, dat zou toch pas vanaf haar 18<sup>e</sup> gaan gebeuren.
Wat gebeurt hier? <br />
Nadat de Spanjaarden ons de wereldbeker hebben afgesnoept, moet ik nu ook al mijn
dochter af gaan staan aan deze Don Juans? Mijn gedachten gaan alle kanten op. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Papa? Javier komt bij mij spelen”, zegt Lize. Goddank, ik
mag er bij blijven. Mijn bloed gaat weer onder de 100 graden. Adem in, adem
uit. Nadat we telefoonnummers met Javier zijn moeder hebben uitgewisseld kan
het speelfestijn beginnen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Binnen 3 minuten hebben Nusa en ik een programma in elkaar gedraaid waar de
openingsceremonie van de Olympische Spelen niets bij is. Hier kan niets mis
gaan. Hier mag niets mis gaan<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
En vanaf thuiskomst begint het programma. Eerst rustig wat
drinken en daarna koekjes bakken. Kan ook niet mis mee gaan, los van het feit
dat ons huis 1 groot cocaïne bolwerk lijkt. De bloem zit overal. Maar het doel
heiligt de middelen. Totdat de koekjes de oven in zijn gegaan. “Kom dan maken
we een hut”, hoor ik Lize nog zeggen. Nog voor ik mijn wegtrekker verwerkt heb,
staat de prinssesentent al in de kamer en zitten ze samen al in de tent. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Had ik trouwens al verteld dan Javier vorige week openlijk
heeft verteld dat hij verliefd is op Lize? <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Ongeduldig kijk ik uit het raam of de moeder van Javier haar
Seat de straat al instuurt. Helaas, niets te bekennen. “Zullen we vadertje en
moedertje gaan spelen”, zegt Lize. Ik zoek intussen de dichtstbijzijnde AED. “De
koekjes zijn klaar”, roept Nusa vanuit de keuken. En twee gillende kinderkopjes
stormen de tent uit. Saved by the bell, zullen we maar zeggen. En alsof het zo
moet zijn staat er een Spaanse dame bij de voordeur. Dat moet Javier zijn
moeder zijn. <br />
<br />
Na de verdeling van de koekjes (vriendjes in gemeenschap van goederen zullen we
maar zeggen), zwaaien we met z’n drietjes Javier uit. De één wat enthousiaster
als de ander. <br />
<br />
Na het avondeten en de vaste rituelen die bij het naar bed gaan horen, grijpt
Lize me bij mijn nek en geeft me een hele dikke knuffel. Ze fluistert in mijn
oor: “Papa, ik hou van jou, blijf jij nog even boven?” Ik lach en geniet. De
wereldbeker mogen ze hebben. Ik heb de hoofdprijs!<o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-15520128689583550942015-01-16T23:30:00.001-08:002015-01-16T23:30:04.647-08:00Ik mis Poetin<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Zaterdagochtend.
Kopje koffie, krantje wat een heerlijk begin van de dag. Voor een nieuwsjunk
als mij is er eigenlijk geen beter begin van de dag, tenzij je me wakker gaat
maken voor een goede sushimaaltijd<span style="color: #92d050;">. </span>Maar de
laatste tijd lees ik eigenlijk geen krant meer, ik kijk amper journaal en op
internet scan ik alleen nog maar headlines. </span><br />
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br />
Totdat ik vanochtend de Volkskrant van de deurmat af pakte. “Matchfixing in
eredivisie”, vol op de voorpagina. Eindelijk echt nieuws en toen ik de krant
opensloeg werd het nog beter. “Goksyndicaat fixte duels Willem II”, en het
artikel al lezende, besefte ik mijzelf 2 dingen. Ten eerste: Ajax kon onder
Martin Jol nog geen kampioen worden, zelfs niet als het de wedstrijden cadeau kreeg.
En ten tweede (voor mij het belangrijkste) Het gaat niet over terreur. <br />
Het is namelijk zo dat het moslimgeweld, de islamjihad</span><span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%;"> en weet ik al wat voor
onzintermen er de wereld in geslingerd worden, mij afstompen van al het nieuws. </span><br />
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">
Kijk, dat het nieuws beheerst wordt door droevige gebeurtenissen dat snap ik
wel, dat kan en wil ik allemaal wel relativeren. Maar ik ben zo klaar met alle
bangmakerij. Ik wil me niet langer vol laten stoppen met haat en geweld. Ik
laat mijn beeld van moslims wel bepalen door de moslims om mij heen. In mijn
geval een verademing kan ik u vertellen. Waarschijnlijk ook omdat de moeder van
Issam zulke heerlijke koekjes maakt. Daar wordt je vrolijker van, dan van
“Syriëgangers en “islamofobie” </span><br />
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br />
Maar mijn zaterdagochtendgeluk is helaas niet van lange duur. Want het duurt
niet lang of mijn koffie is op en de pagina’s voor mij spreken over
dreigingsniveau 3, Syriëgangers en jihadisten. (Hierop volgt een hele diepe
zucht). Totdat ik op pagina 10 kom. ROEP OM HERSTEL CONTACT MET MOSKOU. </span><br />
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br />
Verrek, dat waren de tijden. Hoe zou het met Poetin zijn. Weet u nog? Het
boycotten van de Olympische spelen, Wimpie en Max die een biertje drinken met
onze grote (maar o, zo kleine) Russische vriend. Wat zou Vladimir aan het doen
zijn. Hij mist de aandacht, dat kan niet anders. De man die ooit onze
voorpagina’s beheerste, wordt nu weggedrukt op pagina 10. Dat moet zeer doen.
Ik stel me zo voor dat als hij er achter komt dat hij ter compensatiegedrag in
een bos gaat staan, gevolgd door een roedel fotografen hij eigenhandig (met
blote borst) een beer gaat omleggen.</span><br />
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br />
Ik denk zelf dat Poetin zich aan het voorbereiden is voor het WK voetbal in
2018. Dat moet toch wel een feestje worden. Zie je het al voor je. Poetin en
Blatter die samen op een of ander ereterras onder het genot van een glaasje
peperdure wodka naar Rusland – Argentinië kijken. Uiteraard wint Rusland dit,
als cadeautje van Blatter voor de goede ontvangst in het gastland. </span><br />
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br />
Ik kan niet wachten. De kranten zullen er weer vol mee staan. Erik van Muiswinkel
roept ons weer op tot een boycot, de COC en andere homo instanties zeggen ook
dat we niet mogen gaan en iedereen spuwt zijn gal, maar doet niets. Was het
maar alvast zo’n feest. Ik mis Poetin. De oude boef. Weet je wat laat die
sushimaaltijd maar zitten. Vladimir Poetin daar mag je mij midden in de nacht
voor wakker maken.</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-70518198754249735192014-09-30T11:50:00.001-07:002014-09-30T12:15:15.947-07:00Drenthe doet wat met je....<div class="MsoNormal">
Mijn werkweek begint op dinsdag. Heerlijk is dat, Op maandag
kan ik lekker nog tijd doorbrengen met Lize. Natuurlijk moet ik af en toe ook wel wat op maandag doen, maar over het algemeen
begint mijn werkweek op dinsdag. Zo ook vandaag. Lize gedropt bij de gastouder
en daarna heerlijk tuffend door het Overijsselse landschap met Radio 1 op de
achtergrond. Even een beetje nieuws en de achtergronden volgen. Voor mij een
prima begin van de werkweek. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vanochtend hadden ze het op mijn favoriete radiostation over
Oranje. Niet het Nederlands elftal, maar het kleine plaatsje Oranje in Drenthe.
Je weet wel die van de Speelstad Oranje. En daar begon het. Hennie van der Most,
de eigenaar van het inmiddels gesloten kinderparadijs, heeft staatssecretaris
Teeven aangeboden om maar liefst 1400 asielzoekers in het overdekte pretpark
onder te brengen. Nobel en (waarschijnlijk) ook broodnodig. Het is nou niet
bepaald pais en vree in het Midden Oosten. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Opvallend wel is dat het dorpje Oranje zelf maar 140
inwoners telt. Volgens Radio 1 geschiedt hier dus het nieuws. De burgemeester
komt aan het woord tijdens een informatieavond
voor het dorp en de simpele ziel laat de vragen op zich af komen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vanaf dit punt moet ik serieus mijn best gaan doen, om
tegenliggers te ontwijken, om niet het
kanaal in te sturen en om mijzelf geen boomknuffelaar te laten worden. Want met
een onvervalst Drentse tongval krijgt de burgemeester een paar lastige vragen
op zich af. Of er een plaats is waar de verhouding zo scheef is. Want 1 op 14
is toch wel heel erg scheef. Nou ja in Drenthe dan, want bij ons in Overijssel
is 1400 op 140 nog altijd 1 op 10. Kniesoor die er op let. Het radioverslag
gaat verder. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Maar wij wonen hier!
Hoeveel dames lopen hier? Heerlijk met de hondjes achteruit het fietspad op?
Weg is dat!</i> (probeer het te lezen met de Drentse tongval in je
achterhoofd). Ja, want dat kan natuurlijk niet meer, als er asielzoekers in het
dorp wonen. Die vallen de dames onmiddellijk lastig en met een beetje pech eten
ze de hondjes waarschijnlijk op. Die arme sloebers hebben misschien wel in geen
maanden meer gegeten. <br />
<br />
Er volgen nog een paar onnozele vragen. Hoe je bijvoorbeeld het huis ooit kwijt
raakt als je het te koop hebt staan en hoe de veiligheid gewaarborgd kan worden
door de gemeente. Het duurt tenslotte nu al anderhalf uur voordat er een
politieauto komt als er wat is. Tja, want met asielzoekers in het dorp zal het
wel 4uur gaan duren! WTF?<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ter verdediging is
er nog een mevrouw die 15 jaar bij vluchtelingenwerk<span style="background: white;"> heeft gewerkt en aangeeft dat de mensen amper iets zullen gaan merken.
Het is echter aan dovemansoren gericht. Helaas. Maar het slotstuk moet nog
komen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; mso-bidi-font-family: Arial;">Het
volgende fragment is 1 op 1 overgenomen en ik benadruk dat je dit met Drentse
tongval moet lezen:<br />
<i>Wij hebben zelf nou honden, en als al die
mensen nou geregeld aan de wandel gaan dan ben ik bang dat die hond van ons,
een herder, denkt van het wordt mij te druk. Wie zorgt dan voor de veiligheid?
Want ik heb geen geld om een veel duurder, hoger hek te koop’n.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; mso-bidi-font-family: Arial;"><i><br /></i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; mso-bidi-font-family: Arial;">Vanaf
dit punt in de reportage moet ik echt mijn best doen om niet vrijwillig
rechtstreeks op een dikke boom af te sturen. Tenenkrommend. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; mso-bidi-font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; mso-bidi-font-family: Arial;">Mensen
vluchten voor hun leven, laten huis en
haard achter, familieleden zien ze nooit weer, er wordt dagelijks op hun
geschoten. Maar nee, de hond wordt onrustig. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; mso-bidi-font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; mso-bidi-font-family: Arial;">En
opeens daagt het mij. ISIS of I.S., hoe je het ook noemen wil, wil een kalifaat,
een eigen Islamitische staat. Ik weet een heel mooi plekje en het ligt in
Drenthe. Er woont maar een paar man en ze dragen niet heel veel bij aan onze
beschaving. Past mooi samen met I.S. Kunnen die 1400 asielzoekers mooi naar hun
eigen huis. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; mso-bidi-font-family: Arial;"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; font-size: 8.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Voor de
liefhebbers heb ik het fragment bijgevoegd. Klik op de onderstaande link en
vanaf 39 minuten en 25 seconden geniet ook jij van een stukje onvervalste
Drentse klucht<br />
</span><span style="font-size: 8.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">http://www.radio1.nl/popup/terugluisteren-uren/2014-09-30/08:00</span><br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--><o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-86037860605053554822014-07-18T05:16:00.001-07:002014-07-18T05:16:17.387-07:00Watskeburt in die Welt?<div class="MsoNormal">
Vanochtend stond Lize, nonchalant leunend tegen de
salontafel, te kijken naar de televisie. Ik had het journaal erop gezet i.v.m.
het vliegtuigincident in Oekraïne. “Wat is dat papa?” vraagt dochterlief. Tja,
leg dat maar eens uit. Leg haar maar eens uit hoe bijna 300 onschuldige mensen
dood zijn, omdat een stelletje Balkanranddebielen zo nodig oorlogje moeten
spelen. “Dat is een ongeluk, hier heel ver weg”, stamelde ik, terwijl ik de
zweetdruppels zich uit mijn poriën voel persen. <br />
Nog geen minuut later vraagt onze kleine nieuwsvolger wat dat dan is op de
televisie, wijzend naar de tanks die Israël de Gazastrook instuurt. Ellende,
hoe red ik mijzelf hier nou weer uit? <br />
Zzzap…”Kijk eens, de BiBaBoerderij, dat is leuk!”. “Jaaaaaaa!”roept Lize tot
mijn grote opluchting. <o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Welke ellende doen wij elkaar aan? Waar is verdraagzaamheid
overgegaan in een immoreel verlangen van gelijk krijgen? Discussie wordt een
meningsverschil, een meningsverschil wordt een ruzie, een ruzie wordt een
oorlog. En ergens daar tussenin zijn wij niet in staat geweest met elkaar in
gesprek te geraken. Triest, diep triest.<br />
<br />
Vanochtend zijn er op mijn televisie 173 Nederlanders, 44 Maleisiërs, 27
Australiërs, 12 Indonesiërs, 9 Britten, 4 Duitsers, 4 Belgen, 3 Filipijnen, een
Nieuw Zeelander, een Canadees, 2 Israëliërs en 200 Palestijnen doodgegaan. Waar
gaat het mis? Vergeet nou gewoon voor een splitsecond eens de nationaliteiten
en de geloofsovertuigingen. Dit zijn 480 mensen. MENSEN! Mensen met families, vrienden
en collega’s. En dan heb ik het nog niet eens over de alledaagse aids- en
hongerdoden in Afrika, de drugsafrekeningen in Mexico of verdwijningen in Noord
Korea. <br />
<br />
Waar leggen wij met elkaar de grens? Wanneer zeggen wij nou eens met zijn
allen: Stop! Tot hier en niet verder. Grootse woorden, waar ik zelf ook
eigenlijk niets mee kan. Wil wel op het Malieveld gaan staan met een
protestbord. Ben zo bang dat het geen zin heeft. Dat Netanyahu daar niet zo van
onder de indruk is of Vladimir Poetin. <br />
Ik ga mijn best maar doen op mijn eigen kleine manier. Ik ga Lize maar eens uitleggen
dat we lief moeten zijn voor anderen. Wie goed doet, goed ontmoet zullen we
maar zeggen. Laat ik maar eens een voorbeeld stellen en beginnen met mijn
wereldverbetering. Dus: Vladimir, kom je barbecueën? Neem je Netanyahu lekker
mee. Het zwembadje staat ook al klaar. <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-5608841479146243962014-07-01T02:13:00.000-07:002014-07-01T02:13:26.288-07:00A wedding, a baby and a funeral....<div class="MsoNoSpacing">
Onlangs kreeg ik van een vriendin een mooi compliment,
althans zo heb ik het maar opgevat. Zij zei: “jij kunt over alles schrijven,
dat vind ik zo knap. Jij kunt zelfs nog leuk schrijven over een ventieldopje”.
Dat vond ik zo leuk om te horen, maar de realiteit is vaak heel anders. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Zoals jullie ongetwijfeld al gemerkt hebben is er weer
weinig stabiliteit te vinden in mijn frequentie van schrijven. Vaak heb ik wel
ideeën en maak ik aantekeningen, maar dan komt er weer iets tussendoor of raak
ik de inspiratie kwijt. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Tot afgelopen weekend. Want toen kreeg ik ineens het
besef dat het toch wel een rare periode is geweest, en dat ik daar met mijn
blog iets mee wil doen. Want in iets meer dan een maand tijd hebben Nusa en ik
een bruiloft meegemaakt in Engeland die je zelfs in je meest romantische dromen
niet verzint. Daarnaast kregen goede vrienden van ons een baby’tje, dat
achteraf zo’n wonder blijkt te zijn, waarmee vergeleken de herrijzenis van de
lieve heer zelf nog een alledaags dingetje blijkt te zijn. Tot slot moesten
Nusa en ik afscheid nemen van een dierbare oom van Nusa. Maar het afscheid was
zo intens en mooi dat er gewoonweg geen woorden voor zijn. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Tja en maak daar maar eens een “leuke” pakkende blog van.
Het lukt me niet. Ik weet gewoon niet hoe ik op een leuke manier moet zeggen
dat de bruiloft in Engeland zo bijzonder was dat ik dat gewoon nooit meer mee
ga maken, met een landgoed, een tafelindeling, hoedjes en champagne. En dat ik
in hartje Engeland op “Mooi Wark” sta te dansen. En dat terwijl ik dansen de
meest zinloze bezigheid van de mensheid vind. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ik weet niet hoe ik met een lach moet vertellen dat
Victoria (onze vriendin uit Engeland) een wonder heeft verricht, doordat ze een
zwangerschap heeft voldragen, nadat met 21 weken haar vliezen waren gebroken.
Nu heeft een ze een schitterende zoon. En ik ben zo trots als een hond met
zeven lullen. Ze heeft het gewoon geflikt, terwijl het ziekenhuis haar al 4x
vertelde dat haar kindje elk moment dood geboren zou worden!!! Ze heeft gewoon
de statistieken keihard verslagen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
En zij niet alleen. Ruud ook. Ruud is Nusa’s oom.
Afgelopen zaterdag was zijn uitvaart / herdenking. En nog nooit heb ik zoiets
indrukwekkends meegemaakt. Als mensen na je dood zo over je spreken, dan heb je
eigenhandig de wereld beter gemaakt. Punt uit. Er zat zoveel liefde in de zaal.
Liefde voor Ruud en hoe hij geleefd heeft en voor wat hij betekend heeft.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ruud was ziek en zou nog een jaar hebben… Dat was 4 jaar
geleden. Ook hij heeft de statistieken verslagen. Maar ja, schrijf daar maar
eens leuk over. Maak er maar eens wat van. Het is me denk ik niet gelukt. Het
is me niet gelukt leuk te schrijven. Maar wat er staat, staat er. En ik heb 1
levensles geleerd de afgelopen periode, en daar doe ik het mee:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
Je hebt leven en
je hebt de dood en daar tussenin gaat het om de liefde. Niets meer.<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA9rEOJ9YmvBUTlz3k1aqzOM_hKtEV-dvNK4UH3VYCt8mm6DTdFCidyaodSD8b6wqdflCOzNLY4ZuL3r7-6CnVibCWxCliIT9xwJzrnCzqjnnafH-rZd6w3a6GVssk-BXyi6Eajwz4Ew/s1600/Naamloos.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA9rEOJ9YmvBUTlz3k1aqzOM_hKtEV-dvNK4UH3VYCt8mm6DTdFCidyaodSD8b6wqdflCOzNLY4ZuL3r7-6CnVibCWxCliIT9xwJzrnCzqjnnafH-rZd6w3a6GVssk-BXyi6Eajwz4Ew/s1600/Naamloos.png" height="114" width="400" /></a></div>
<div align="center" class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiADFw7aEIl5g82wXuMY2gfv_g2Qs4VhszB6ona6a5UCHU20_1w8w741T86lndwosOJ8TIN1RZJrJdPI_6_dAPEZMx5ySkCEnTj4R6P9VwfrP7x8gk_X48HLAHFZa8bWq83OijjACghjA/s1600/DSC_0326.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-91212598513703320622014-04-22T00:29:00.003-07:002014-04-22T00:29:26.141-07:00Ik ben een Zwollenaar...<div class="MsoNormal">
Ik ben een Ajacied. En ik dacht eergisteren ook, die beker
die halen we even op in Rotterdam. Die gedacht past natuurlijk wel bij een
Ajacied. Gezonde arrogantie noem ik dat. En met dat gevoel reed ik eergisteren
rond een uurtje of drie heerlijk naar Rotterdam, samen met de buurman om een
lekkere pot voetbal te kijken. De koetjes en kalfjes vlogen over het wegdek
heen en de pre-reflectie hoor ik nog nagalmen in de auto. “Als Ajax vandaag
verliest is het niet zo dat ik stikchagrijnig terug rijd”.<br />
Door de file iets later bij de Kuip dan gepland, maar nog ruim op tijd voor de
aftrap. Stadion in, vak zoeken, trap op, stoeltje gespot, kom maar op! Naast me
een 15 jarige überpuber met zijn gelikte zakenpapa (inclusief welvaartsbuik)
met overhemd vol met kolibries. (Kolibries! WTF?) Het ventje gilt als een malle
en spring en dat doet. Alles om maar te laten zien dat hij de boys uit
Amsterdam steunt, nou ja… Het lijkt erop dat hij meer affiniteit heeft met de
supporters dan met de spelers. Hij zingt alles mee, wat er ook maar uit het
Ajax vak komt. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Nou laten we maar beginnen met die pot, des te sneller hebben
we de beker te pakken. De scheids fluit voor het begin. De echo van het fluitje
was nog niet opgetrokken uit de Kuip of een stel amoeben achter het doel van
Ajax besluit om vuurwerk het veld op te gooien. Het potentiële
jeugddelinquentje naast me veert op van zijn stoel en is ongelooflijk blij.
Wow, gaaf, tof, het zijn zo maar een paar kreten dat het gevalletje naast me
het stadion in slingert. Ik probeer hem nog indringend aan te kijken in de hoop
dat hij realiseert dat hij echt heel verkeerd bezig is. Maar nee hoor. Geen
succes. En ook pappie heeft niet de behoefte zijn zoon even te corrigeren.
Nadat het opgewonden standje weer op zijn stoeltje zit probeer ik hem nog uit
te leggen dat dit geintje Ajax heel veel geld gaat kosten. Het komt niet door
bij hem. Toe dan maar dacht ik nog. En nadat Ajax op een wonderschone manier op
0-1 voorsprong komt, laat het groepje halven achter het doel zich weer van hun
slechtste kant zien. Weer vliegt er een lading vuurwerk het veld op. Op zich is
het natuurlijk wel knap zoveel ééncelligen
te vinden zijn die het vuurwerk kunnen en willen gooien en dan ook nog eens
zover het veld op. Het debieltje naast me is niet meer te houden. Hij schatert
het uit. Ik daarentegen zak steeds meer onderuit. Dit ga je niet menen.
Wedstrijd gestaakt. Nou lekker dan. Corky naast me vindt het nog steeds
helemaal geweldig. En wederom leg ik hem uit dat dit helemaal niet geweldig is.
Resultaat van mijn educatieve poging? Nul komma nul. <br />
Van Der Sar komt het veld op en verteld in rake bewoordingen hoe het zit.
“Kappen met die shit” en “Dit brengt onze club naar de kloten”. <b>Ik hoop dat
Ajax ze opspoort en als taakstraf het onderhoud van het veld in de Kuip laat
doen, net zo lang totdat Feyenoord kampioen wordt, dan kan het ook nog wel even
duren voordat ze klaar zijn.</b> <br />
Ik weet nog niet of ik er blij mee ben dat wedstrijd wordt hervat, maar goed
het is niet anders. En binnen enkele minuten ontploft het knulletje naast me
helemaal. Zwolle komt op 2-1 voor. En plots geloof ik in karma. <o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Het verloop van de wedstrijd is bekend en ik kan er geen
moment mee zitten. Echt niet. Ajax verdiende niet beter. Ik reed toch stikchagrijnig
naar huis. Niet door de stand, maar door de
wannabe-fans achter het doel. Ik schaam me kapot voor die
Neanderthalers. Die verdienden ook geen beker. <b>Eergisteren verdienden de Zwolle
fans die beker</b>. Eergisteren was ik geen Ajacied, eergisteren was ik een
Zwollenaar. <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-17908267425305350592014-03-25T09:37:00.001-07:002014-03-25T09:37:19.081-07:00Een heel klein hard plassertje...<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">The Nuclear
Safety Summit 2014. Alleen de naam al. </span>Dat boezemt best wat angst in. Zo
overgenomen uit de laatste Hollywoodkraker. Maar nee hoor de NSS (voor intimi)
is een heuse nucleaire top voor de crème de la crème van de wereldleiders. Het
halve land wordt platgelegd, steden onbegaanbaar en langs de kust staat zelfs afweergeschut.
En dat allemaal in Nederland, ons mooie maar o zo kleine Nederland. Het land
waar je in twee uur van oost naar west reist, waar we tulpen kweken, waar
Gordon onze televisieschermen vervuilt en het land waar iedereen over elkaar
heen struikelt als Zwarte Piet ter discussie staat. En in dat kleine land wordt
een top georganiseerd die zijn weerga niet kent. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Maar dat is natuurlijk niet wat die wereldleiders te zien
krijgen. Als ze al iets te zien krijgen van Nederland. Nee, Nederland straalt
deze dagen grootsheid uit, en daadkracht. Wij horen bij de grote jongens! Dat
is de gedachte. Maar ik ben bang dat we die gedachte niet helemaal waar kunnen
maken. En dat is misschien maar goed
ook, want we zouden akelig door de mand vallen ben ik bang. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Obama bijvoorbeeld neemt nogal wat mee als hij komt; Air
Force One, Marine One and last but not least, The Beast. Zijn Limo met de
omvang van een truck waar Henk Wijngaard jaloers op zou worden. Mark Rutte daarentegen, die heeft een
bedrijfsfiets, zo liet hij nog even zien tijdens de opening van de NSS. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
En aan minister Frans Timmermans de eer om zijne
presidentiële hoogheid op te vangen. Vanaf het moment dat Obama ons Franske een
hand gaf, wist hij al, die heeft hier niets te vertellen. Lichaamstaal verraadt
alles. En zo kan het dat Obama een wereldrecord neerzet op het traject Schiphol
– Museumplein, terwijl Facebook-Frans zijn Facebook status nog aan het updaten
is over wat hem zojuist is overkomen. <br />
Misschien dat Mark Roete (zoals Obama hem noemt), nog iets te vertellen heeft.
Maar nee hoor. Die moest zelfs zijn eigen Catshuis afstaan. Alsof je zo
wanhopig bent om bij een vriendenclubje te horen, dat je je jouw huis maar
beschikbaar stelt om een feestje te geven, terwijl je zelf niet mag komen, maar
hey… ze hebben wel gezegd dat je goed bezig bent. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
En ik vermoed ook dat Mark op zijn minst wel een paar
druppeltje urine heeft laten lopen bij het zien van Obama en de rest van de
wereldleiders in “zijn” Nederland. Dat heeft hij toch maar weer mooi gefixed. En
vanochtend mocht Mark op de foto met alle aanwezige wereldleiders. En hij mocht
in het midden vooraan. Hij mag vooraan zitten met Obama naast hem. Alsof hij op
de eerste rij zit met het mooiste meisje van de klas naast hem op de schoolfoto, die hij straks vol trots
thuis gaat laten zien. Mark zal op zijn minst toch wel een klein hard
plassertje hebben gehad toen hij op de foto mocht. Maar net als Nederland moet
je dat in perspectief plaatsen. Het is er wel, maar te klein om serieus te
nemen. <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-51642063561425422502014-03-21T00:07:00.001-07:002014-03-21T00:07:38.408-07:00Geertje ga toch fietsen....<div class="MsoNormal">
Mijn fiets is gestolen. Zo uit mijn eigen schuur. 4 Maand
oud. Mijn fiets die ik met mijn eigen zuurverdiende centjes heb kunnen kopen.
Zondagochtend kwam ik beneden en zag ik de schuurdeur open staan en was erop de
plek waar mijn fiets stond een groot gapend zwart gat. <br />
Uiteraard voel ik het onrecht. Iemand is in het midden van de nacht door mijn
tuin geweest en is in mijn schuur geweest en heeft gewoon iets weggenomen wat
van mij is. Nou ja, was dus. Want die fiets ga ik niet terug zien. Zo naïef ben
ik zelfs niet. <br />
Maar ik heb een tijdje terug besloten om mijzelf niet op te laten fokken.
Geïnspireerd door Pepijn Lanen a.k.a. Faberyayo probeer ik een andere
levenshouding aan te nemen. Hij zei dat wanneer hij in de winkel is en iemand
voorkruipt hij zich dan bedenkt dat diegene het dan wel meer nodig zal hebben.
En mensen, ik kan jullie mededelen, die gedachte helpt. Het geeft rust. En in
die gedacht berust ik als het gaat over mijn fiets. Diegene die mijn fiets
onrechtmatig heeft weggenomen zal die fiets wel harder nodig hebben dan ik. Zal
waarschijnlijk het moeilijker hebben dan ik. En dan wordt diegene ineens een
beetje triest, een beetje zielig. <br />
En zo kan het dat ik zittend voor de televisie, in volledige rust, de ene
schreeuwlelijk na de andere voorbij zie komen. En uiteraard gaat het maar over
één ding. Geertje. Geertje in plaats van Geert, want dan komt het ook net iets
zieliger over. Want in mijn nieuwe levenshouding is er zelfs een plekje voor
Geertje. Geertje heeft het moeilijk. Geertje had verloren in het spel dat
verkiezingen heet en had geen zin om zijn verlies toe te geven. Maar Geertje
had nog wel een trucje. En dat trucje vonden de rest van de spelers, de
toeschouwers en zelfs sommige van zijn teamgenoten niet zo’n geslaagd trucje. <br />
Nu kunnen we heel boos worden op Geertje, maar we kunnen Geertje ook gewoon
negeren. Prima optie. En we kunnen zelfs een beetje medelijden hebben met
Geertje. Hij zal het wel nodig hebben. Geertje is dus ook een beetje zielig,
een beetje triest. Ik heb besloten er na
dit stukje geen aandacht meer aan te besteden. Dat doet Geertje te veel eer.
Mijn ouders zeiden vroeger al wanneer andere kinderen vervelend deden. Negeren!
Dan stopt het vanzelf. Dus Geertje, ik stop ermee, ik neem je niet serieus. Ga
toch fietsen. Misschien wel op mij mooie, maar gestolen fiets. Je zult het wel
nodig hebben… <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-74413510169048111232014-02-17T07:53:00.000-08:002014-02-17T07:53:24.203-08:00In de boeien...<div class="MsoNormal">
“Goedenavond, mag ik uw legitimatie alstublieft?”. Ik draai
me om en kijk in de ogen van een bloedserieuze agent. Samen met zijn student,
spreekt hij mij, en mijn twee stagiaires, Linda en Issam, (ik ga ook eens met
een Marokkaan op stap) aan midden in een
propvolle Albert Heijn. <br />
Mijn eerste reactie is of hij me dan ook even wil vertellen waarom. Tja, ik wil
dan ook wel even weten waarom ik en plein publiq aan den schandpaal word
genageld. <br />
Er is zojuist een melding binnengekomen van een winkeldiefstal, weet oom agent
mij te vertellen. En het signalement luidt: twee heren en een dame, licht
sportief gekleed en een petje op. Ik kijk naar de kleren die ik vandaag
onachtzaam uit mijn kast heb getrokken en die mij nu doen passen in het signalement
van de diender van dienst. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“U bent met een voertuig hier aangekomen”? aldus onze dappere speurder. Ik zeg: “Ja, maar het enige wat die met
diefstal heeft te maken is die van mijn portemonnee door de Kwik-Fit gisteren.
Maar als u die dadelijk ook met een bezoekje wilt vereren, dan graag!”. Vond
het zelf best een leuk grapje, maar onze sterke arm der wet denkt daar anders
over. Of hij even in ‘het voertuig’ mag kijken. <br />
Dat mag wel van mij, maar dan wil ik wel weten wat ik gestolen zou moeten
hebben. En terwijl ik door bromsnor (in werkelijkheid was hij zo kaal als een
knikker) voor het oog van heel winkelend Nijverdal naar buiten wordt gevoerd,
krijgen Issam en Linda het voor elkaar om samen met onze studie-agent op zoek
te gaan naar de roomsaus. Tja, het leven gaat door. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Er is een stofzuiger gestolen, zegt de gerechtsdienaar. Ja ,
als hij nou ook nog denkt dat ik op Valentijnsdag een stofzuiger zou stelen,
dan kent hij mijn vrouw nog niet. Die ziet me aankomen. Een stofzuiger! Die
krijg ik net zo hard weer naar mijn hoofd geslingerd. Maar goed, hij wil graag
eens een Ford Focus van binnen zien. Joh, ik ben de beroerdste niet. En terwijl
we naar buiten lopen, herkent een andere, ook aanwezige agent mij van het
jongerenwerk. “O, maar die ken ik wel zegt ze. Dat is wel goed hoor”. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
“Niets daarvan”, denk ik bij mijzelf, nou zullen jullie
kijken ook. En tot mijn schrik staat het halve korps buiten. Ik weet dat ik een
grote vent ben, maar schijnbaar is het zelfvertrouwen van de hermandad ook niet
meer wat het geweest is. <br />
Kofferbakje open, deurtjes van het slot.
Speurneus in de auto, nog net geen Commissaris Rex erbij, maar verder
erop en er aan. Een illusie armer, biedt Derrick mij excuses aan. “Tja is wel
vervelend als u zo uit een volle winkel wordt gehaald, maar wij doen ons werk.
Twee mannen sportief gekleed en een dame, petje op en tussen de 20 en 25 jaar”.
Kijk nou snap ik het ook. Met die laatste opmerking, begin ik bijna te denken
of het niet een ingewikkelde valentijnstruc is van Inspector Gadget. Hij zal
toch niet mijn vorige blog hebben gelezen……<o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-38675703129515621792014-02-10T00:29:00.001-08:002014-02-10T00:31:27.482-08:00Een knuffeltje van Poetin<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
"Ik heb Poetin geknuffeld", zegt ze met een grote trotse
lach. En direct vraag ik me af of Ireen Wüst de slimste of de stomste van
allemaal is. <o:p></o:p></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Als ze oprecht blij is dat ze Vladimir een
knuffeltje mocht geven dan is ze werkelijk geen knip voor de neus waard, en
moeten we haar bij de douane op Schiphol direct terugsturen naar het
Kremlin. <o:p></o:p></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Maar.... als ze nou tijdens het knuffeltje
zachtjes in Poetin zijn oor fluisterde: "Zo dat had je niet verwacht van
een lesbo hé? En nu ga ik die fijne dochter van je, Maria, eens van je een veeg
geven". Kijk dan moet ze echt gehuldigd worden, en dan sta ik ook vooraan.
Een lintje is niet genoeg en dan moet alles gratis zijn overal waar ze komt.
Maar ja, we zullen het wel nooit weten...<o:p></o:p></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Het is al weer een tijdje geleden dat ik
mijn heil zocht achter het toetsenbord. Inspiratieloos, druk, nonchalant. Als
het beestje maar een naam heeft. Maar zo langzamerhand voel ik wel weer ideeën
opkomen en krijg ik beetje bij beetje weer de behoefte om mijn gedachtes te
delen. Al kan ik niet alles opschrijven wat ik denk. Dat is echter een keus van
mij. Iets met oorzaak en gevolg. Ik mag echter wel alles zeggen en vinden. Maar
hoe anders is dat in Rusland?<o:p></o:p></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Rusland, een land met 143,5 miljoen
inwoners en waar één man het voor het zeggen heeft. Toch knap hoe hij dat voor
elkaar weet te houden. Als je het grootste deel van de bevolking maar rustig
houdt denk ik dan. Het wil ook wel helpen als je de bevolking allerlei zaken
kunt doen laten geloven.<o:p></o:p></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Onlangs zag ik een documentaire over de
meidengroep Pussy Riot. Schokkend hoe onterecht en oneerlijk de dames werden
behandeld. En uit de documentaire bleek maar weer dat de hogere macht in Rusland
maar kan doen en laten wat ze willen. Maar het was Stephen Fry die mij het
laatste zetje gaf. Zijn documentaire over homoseksualiteit over de hele wereld,
maakte zoveel (negatieve) indruk op mij. En dan vooral het gedeelte waarin hij
in gesprek gaat met de indiener van de anti-homowetgeving. Dat dit anno 2014
(de docu is van 2013) nog kan en nog erger ook mag, dat maakt mij zelfs wel
verdrietig.<o:p></o:p></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Ik besluit Poetin en Rusland niet het
genoegen te geven dat ik geniet van het door hun gefaciliteerde feestje en zo
mee te werken aan hun zelfverheerlijking.<o:p></o:p></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Daarom heb ik besloten om de spelen te
boycotten. Ik kijk niet meer naar de sportjournaals, live uitzendingen,
verslagen uit Sotchi. I DO NOT CARE!<o:p></o:p></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Ik worstel met mijn gedachten. Ik boycot
de Olympische Spelen in Sotchi vanwege het, op grote schaal, schenden van de
mensenrechten, maar tegelijkertijd kan ik niet wachten tot ik weer de tickets
naar Amerika kan boeken. En dat terwijl Guantánamo Bay nou ook niet bepaald een
schoolvoorbeeld is van hoe het zou moeten
(http://www.amnesty.nl/nieuwsportaal/nieuws/vraag-en-antwoord-crisiscampagne-stop-martelen-in-de-strijd-tegen-terrorisme).<o:p></o:p></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Maar ja, wat doe ik nou met Amerika? Waar
leg ik mijn grens? Moet ik Amerika dan ook boycotten? Ik wil het gevoelsmatig niet,
maar principieel gezien...... Principieel gezien ben ik waarschijnlijk geen
knip voor de neus waard. Net als Ireen Wüst ben ik bang....<span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-41839743215137426142013-07-22T15:00:00.001-07:002013-07-22T23:55:25.841-07:00Intens gelukkigHet is zeven minuten voor elf in de avond. Nusa en ik rijden naar huis nadat we op bezoek en zijn geweest bij mijn ouders en bij tante Moqi (zoals Lize haar tante Monique noemt). De radio staat op radio 1, zoals altijd eigenlijk, maar nu ben ik bovenmatig geïnteresseerd aan het luisteren. Michel Boerebach is aan het woord.<br />
Voor degene die het niet weten, Michel Boerebach was mijn buurman. Zo is hij tenminste voor mij bekend. Anderen kennen hem als assistent trainer van Go Ahead Eagles en weer anderen kennen hem als oud speler van Twente, PSV of Roda JC.<br />
Ik spreek Michel niet zo heel vaak en als we elkaar al spreken is het vaak kort hallo en doei. Dikke prima natuurlijk. Maar ik weet natuurlijk wel het één en ander over mijn buurman. Dat komt namelijk door dezelfde reden waarvoor hij nu op de radio is. Zijn twee zoontjes zijn op de dag af 10 jaar geleden verongelukt. Hij heeft hier ook een boek over geschreven. "Nooit meer zaterdag" Een enorm indrukwekkend boek dat ik cadeau van mijn buren heb gekregen voor mijn verjaardag.<br />
Maar in tegenstelling tot de wijze waarop ik hem ken, is Michel opvallend open over de gehele gebeurtenis tegenover Joep Schreuder.<br />
En dit is het moment waarop ik me realiseer hoe intens gelukkig ik ben. Gelukkig met Nusa, met Lize, met mijn familie, mijn werk eigenlijk met alles. Ik realiseer me ook hoe kwetsbaar dat geluk is. Lize hebben we al slapend achtergelaten bij Monique en wanneer we door het donker van de aankomende nacht op weg naar huis zijn, hoeft er maar een gek te zijn die op de verkeerde weghelft komt. Het overkwam de kinderen van Michel ook.<br />
En dan is alles anders. Ik gruwel bij de gedachte en pak Nusa's hand nog eens vast, om te voelen hoe geluk voelt. Het geluk zit naast me.<br />
Hoe onbenullig zijn dan ineens de kleine frustraties die je in het alledaagse tegenkomt. De lekke uitlaat van je auto, het puin waar je op botst als je met 30 graden Celsius een geul in de tuin aan het graven bent of de telefoon die voor de 23e keer vastloopt deze dag. Het betekent allemaal niets.<br />
Om vier minuten voor elf realiseer ik me dus, zoals gezegd, hoe intens gelukkig ik ben, maar ook hoe dun het lijntje is tussen mijn intense geluk en "nooit meer zaterdag".<br />
Ik heb na het horen van dit interview en het lezen van het boek, grote respect voor Michel. Doe het hem maar eens na. Ik hoop dat ik het niet hoef te doen en iemand anders ook niet.<br />
Michel: bedankt voor de eye-opener vanavond.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-63432579215860670062013-05-30T01:11:00.002-07:002013-05-30T01:11:56.644-07:00Voltreffer...Ik ben een cultuurbarbaar. Toen ik de opleiding Culturele!!! en Maatschappelijke Vorming deed, riep ik het hardste van allemaal dat cultuur zwaar overschat is. Toen we eens in het Groninger Museum liepen vanuit de opleiding moest ik mijn lachen inhouden. Die Groningers hadden zich mooi te pakken laten nemen onder het mom van kunst. Wat een geld moet dat gekost hebben.<br />Nogal vreemd natuurlijk dat ik die houding heb. Mijn werk bestaat uit cultuur. Althans daar zijn we met het jongerencentrum enorm op aan het inzetten.<br />Maar wees gerust! Ik verander. Ik bemerkte het gisteren bij mijzelf. Muziek kan mij raken. Meestal zijn het rustige nummers die bij mij kunnen inslaan als een bom op Hiroshima. Mooie muziek van Yiruma of Ludovico Einaudi kan mij wel ontroeren. En nog maar één keer eerder heeft een artiest/liedje het voor elkaar gekregen om een paar geforceerde traantje bij mij uit mijn ogen te persen. Puur van schoonheid. Dat was Kyteman met "Sorry". Zo mooi trompetspel, dat zijn eigen verhaal vertelt zonder dat er ook maar één woord aan te pas komt.<br />En ook de eerder genoemde artiesten zijn instrumentale virtuozen. Het lijkt dus wel alsof potentieel mooie liedjes eerder zinloos doodgeknuppeld worden door woorden. Tot gisteren.....<br />Op de radio had ik in de verte wel eens gehoord over Maaike bij het programma "De beste singer / songwriter van Nederland (DBSSW). Ik kijk, uit principe, al niet naar talentenjachten op televisie, uit angst dat mijn televisie hier aan bezwijkt. Maar via Facebook werd Maaike Ouboter mij onder de neus gewreven en ik besloot maar eens toe te geven aan mijn nieuwsgierigheid en op de link te klikken. <br />Na 4 minuten en 16 seconden kwam ik terug op aarde. Geen idee waardoor ik geraakt was. Ik bemerkte een traan over mijn wang. Wat was mij nou overkomen? Maaike uit DBSSW heeft als een sluipschutter toegeslagen. Een voltreffer.<br />Een liedje over (of ter ere van) haar overleden ouders. En hoewel ik (goddank) nog niemand in mijn directe omgeving verloren ben, wist ze bij mij een gevoel op te roepen dat onherroepelijk gekoppeld is aan de dood. En dat was mooi. Berusting. Mocht ik ooit (en die dag komt er helaas) iemand die mij heel erg dierbaar is verliezen, dan zal ik onmiddellijk aan Maaike denken en haar liedje. Alles heeft zij dan namelijk al bedacht en gezongen.<br />Eenmaal thuis 's avonds wilde ik het fragment nog eens zien, maar nu met jurycommentaar. Giel Beelen, Sanne Hans en Eric Corton waren de gelukkigen die het tafereel mochten aanschouwen. En nadat de laatste noten uit Maaikes gitaar geperst werden, konden we ook de jury oprapen. Sanne stortte emotioneel in, Giel moest zijn tranen vakkundig droog deppen en Eric loopt (net als ik) nog steeds met een brok in zijn keel rond ben ik bang. Nadat ik wederom mijn tranen gedroogd had, beseft ik het ineens. Dit is cultuur! 7 Jaar nadat ik ben afgestudeerd heb ik pas echt recht op mijn diploma. Ik snap het nu of denk het te snappen. Maaike: Bedankt!<br />
<br />
Voor de mensen die ik hopelijk iets nieuwsgierig heb gemaakt, of de mensen die aan hun overleden ouders denken: zet je schrap...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/ObGlgJPCZj4?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-65717140500734168622013-05-21T14:22:00.000-07:002013-05-21T14:57:09.400-07:00Bah, klagers...Niet klagen maar dragen. Iedereen heeft er wel eens van die uitdrukking gehoord. Klagen is ook van alle tijden denk ik. De een die klaagt over een splinter, en de ander die klaagt pas wanneer hij al een vierdubbele hartaanval achter de rug heeft. Verschil moet er zijn.<br />
Iedereen kent ze ook wel. De notoire klagers. Het zijn over het algemeen ook niet mijn beste vrienden. En met de komst van Facebook, Twitter en alle andere vormen van social media hebben de notoire klagers een behoorlijke spreekbuis gekregen. Dan zit ze weer een scheet dwars of was het weer niet goed genoeg tijdens het zwangerschapsverlof (denk trouwens dat de moeder van Ruben en Julian alle dagen wel slecht weer wil, in ruil voor twee gezonde zoons). Kortom: klagers zijn er genoeg.<br />
<div>
Af en toe voel ik mij ook wel geroepen om dan te zeggen wat ik denk. Zo ook een paar weken geleden. <br />
V. ,een facebookvriendin (let op!!! geen echte vriendin. V. wist dit onderscheid niet te maken) stuurde mij een berichtje over het feit dat ik haar gekwetst had. Ik had iets gezegd over haar klaagzang met betrekking tot haar zwangerschap. In mijn ogen moest ze V. blij zijn dat ze überhaupt zwanger was. En volgens mij waren (en zijn) er genoeg vrouwen die met V. wilden ruilen. Inclusief alle ongemakken. </div>
<div>
Nadat mij mede was gedeeld dat V. gekwetst was, kreeg ik, hoe kan het ook anders, weer een klaagzang. Het was allemaal zo moeilijk gegaan, de kans op kindjes met down was zo groot (ik vind ze schattig), en volgens mij had V. ook nog last van ingegroeide teennagels. Ik was dan ook geen vriend meer van V.. </div>
<div>
Geweldig. Ik heb, op Facebook, dus eindelijk de knop gevonden waar je mensen mee kunt ontvrienden (woord van het jaar 2009). </div>
<div>
Kijk, laten we wel wezen. Ik ben zelf ook niet vies van een beetje aandacht. Getuige mijn Facebook- en Twitteraccount (@talentelink) en het feit dat ik een dansje sta te doen omdat jij nu mijn blog leest. Ik probeer het leven echter positief te benaderen. Ik hoop dat mijn glas altijd halfvol is in plaats van halfleeg. Maar als ik dan toch eens klaag, willen mijn echte vrienden dan opstaan en mij de waarheid vertellen? Dat het allemaal nog zo slecht niet is. Dat zijn namelijk mijn ECHTE vrienden. Zij die de waarheid durven zeggen. </div>
<div>
Ik hoop dat VERONIQUE een hele fijne zwangerschap heeft, een mooi en gezond kindje mag krijgen. Maar in vredesnaam, klaag nooit meer hoe zwaar je het hebt. JE KRIJGT EEN KINDJE!!! Want dan wil ik je wel voorstellen aan een paar mensen die echt recht van spreken hebben. Het ironische is dat je die nooit hoort klagen.... die dragen. Dat zijn de kanjers. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Wat een kloteweer was het vandaag trouwens. O, ja en het verkeer is ook kut, laat staan de dieselprijzen.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
@talentelink</div>
<div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-23424185412036915172013-04-23T11:00:00.002-07:002013-04-23T11:00:47.689-07:00Ik wilde het echt niet...... het koningslied.....Sorry, het spijt me. Ik wilde het echt niet, maar in mijn zoektocht op weg naar naar een leuk onderwerp voor mijn blog struikelde ik er zo vaak over dat ik het met geen mogelijkheid meer kon negeren. Het koningslied.<br />Chapeau, grandioos, een voltreffer. Meer kan ik er niet van maken. En zeker niet minder, want John Ewbank heeft weer een pareltje afgeleverd dat op werkelijk elk vlak perfectionistisch is.<br />Ik weet dat de rest van Nederland het niet met me eens is, maar dat is makkelijk te verklaren. Zij hebben natuurlijk niet zo'n analytisch vermogen als ik zelf. Geloof je het niet? Laten we eens kijken naar het lied.<br />
<br />
Het begin is zo logisch dat niemand er aan dacht. De accordeon van Carel Krayenhof die de eerste tonen neerzet. Spontaan komen de beelden van Maxima met een traan weer op mijn netvlies. En de eerste woorden van het lied komen van niemand minder dan Marco Borsato. De ideale schoonzoon. Zit geen smetje aan en niet te vergeten eigenaar van tig nummer 1 hits geschreven door...jawel: John Ewbank.<br />
We gaan verder met de ietwat dikkige Nederlander (Paul de Leeuw) en ik ben bang dat de excuusneger (aldus Johan Cruyff) ook een plekje heeft gekregen. Overigens heeft Ruth Jacott een hele mooie warme stem.<br />
Voor de, in hun pubertijd blijven hangende, meisjes doet Jim Bakkum een duit in het zakje en de Brabo's zijn ook vertegenwoordigd met Guusje. En zo gaat het maar door met Neerlandsch blik vol met A-artiesten.<br />
Zelfs de knuffel-Marokkaan heeft een plek gekregen. (Schijnt een eis van Beatrix te zijn geweest naar de geweldige hug van haar homie Ali B)<br />
Vader en zoon Froger doen mee, een idolate homo (Jamai) een een pluk lekkere wijven voor het oog. De enige die ontbreken, maar dat was waarschijnlijk vanwege hun drukke schema, zijn zanger Rinus en Romana. Dat zou trouwens episch zijn geweest.<br />
<br />
Muzikaal gezien is het nummer ook grandioos. Een mooie opbouw die statig, royaal en bombastisch klinkt. Past bij jong en oud. Tuurlijk had een beetje dubstep hip geweest, maar ja, we kunnen niet alles hebben.<br />De rap zit er in voor de jeugd. Al klinken al die W's van Willem, wij, wakker en water, ietwat chaotisch, maar ons land is toch momenteel ook ietwat chaotisch? Of is het normaal dat er politie bij de schoolingangen staat of dat er paardenvlees in de rundergehakt zit?<br />
<br />
Nee het plaatje klopt helemaal. Inclusief de Limbo's van Rowen Heze. Er zijn overigens weinig liedjes die recht doen aan Limbo's... Mooi werk toch. Ik vind het mooi en dat meen ik! Misschien is de grootste prestatie van John nog wel dat de plaat verbroederd. Want de plaat heeft dezelfde functie als de Duisters in de oorlog, of de Spanjaarden in de WK finale van 2010. We hebben met elkaar weer een gezamenlijke vijand gevonden: het koningslied.<br /><br />En ik vind dat iedereen op 30 april mee moet zingen uit volle borst. Behalve ik, want ik zit in New York. Ver weg van alle oranje meuk. Hup Obama!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-83873014615822358162013-04-03T08:15:00.000-07:002013-04-03T08:15:34.078-07:00De kinderboerderijDaar zit je dan, 32 jaar oud. Alleen maar huismoeders- en vaders om me heen met kroost. Lize zit te lurken aan het rietje van haar drinkfles en de heren Hamberg zijn naar het toilet.<br />
Even een reality-check. Toen ik 20 jaar was had ik dit namelijk niet bedacht. Ik zou toch naar Amerika gaan en ik zou toch voor mijn werk de wereld over reizen? Nu zit ik tussen de huismoeders die hun eigen pedagogisch modelletje loslaten op hun kinders en ben ik me kapot aan het ergeren aan de Barbie look-a-likes die voor de volledigheid van de vergelijking ook maar met hun sigaret achter de kinderwagen zijn gekropen.<br />
<br />
Terwijl ik zo benauwd ben als het maar kan, vanwege de cavia's die uitgerekend op mijn dochter een grote aantrekkingskracht hebben, verwonderen Jan Gert ik ons over het feit dat er überhaupt bezuinigd wordt op jeugdzorg. Dat kan toch niet waar zijn. Als jeugdzorg denkt dat er niet genoeg aanmeldingen zijn, dan moeten ze een ochtendje bij kinderboerderij Dondertman komen kijken.<br />
En als jeugdzorg er geen trek in heeft dan kan SBS 6 hier altijd nog een mooie real-life soap weghalen.<br />Ik zie dat wel helemaal voor me: <br />"En actie!"<br />
"Soorayaaaaaa!!, hier hej de ratjes, kiek eens hoe skattig"<br />
"En cut, dat moet nog een keer, maar nou nog iets meer sketteren"<br />
<br />
Is het echt zo moeilijk om even als ouder stil te staan bij het doen en laten van je kind? En nog belangrijker, het doen en laten van jezelf? Wil je echt dat je kinderen zien dat jij 5 bier in een half uur op een kinderboerderij weg kunt tikken? Dat je in je ééntje het merk Marlboro in stand kunt houden?<br />
Dat je jezelf laat verleiden tot het gebruik van die (genots)middelen is tot daar aan toe, maar op een plek als een kinderboerderij?<br />Dan snap je het echt niet in mijn ogen. Eigenlijk zou je jezelf af moeten vragen, wil ik dat mijn kind dit later ook doet? Dat lijkt me een mooi gegeven om in een reclamespotje aan heel Nederland te verkondigen. Misschien dat het iets helpt in de opvoeding van sommige kinderen.<br />
<br />
Waar is Lize eigenlijk? Dat kind loopt ook maar waar ze gaan wil...<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-65556105894104012013-03-24T05:30:00.004-07:002013-03-24T05:30:31.898-07:00Messi in Sallandia 5Ik ben Messi. Simpel. Is geen woord Spaans aan. Ik ben de beste en ik heb overal oog voor. Zie alles in het veld en maak nooit tot zelden een fout. En als ik al iets fout doe komt dat door een ander.... Maar dat is logisch.<br />Toch vreemd eigenlijk dat ik in het 5e elftal van Sallandia zit. Je zou verwachten dat ik al lang een keer voor het eerste gevraagd zou worden. Met mijn 32 jaar kan ik met gemak nog een paar jaar mee, en ik zou zeggen dat ik gewoon laat ontdekt ben.<br />En toen werd ik wakker... Meestal ziet het er niet uit wat ik doe en héél af en toe komt er eens een bal aan. Zo ook vandaag. Was er stiekem nog wel een beetje trots op ook. Want hoewel ik drommels goed weet dat ik Messi's schoenen niet eens mag poetsen, toch voel ik me af en toe wel eens als Messi. Als die ene pass goed aan komt of als ik de bal een keer goed afgepakt heb. Maar wees gerust, negen van de tien keer is het net of ik de schoenendoos nog om de schoenen heb zitten, of nog mooier alsof ik de klompen van de zusters in het ziekenhuis aan heb. (Waarom klompen in vredesnaam?!)<br />En toch ben ik bloedfanatiek. Op mijn manier dan. Altijd kijken of je dat ene balletje er nog in kunt prikken of misschien nog wel mooier, dat ene briljante balletje op mijn teamgenoot geven en deze dan vrij voor de keeper zetten.<br />
Vandaag betrapte ik me op grote ergernissen van mijzelf. Mijn teamgenoten deden het in mijn ogen niet goed. (Dat zegt overigens niet, realiseer ik me heel goed) Niet terugzakken, volkomen onnodige dubbele dekking en stilstaan wanneer je moet lopen. Ik voelde me net Van Gaal, die weet het tenslotte ook allemaal beter en heeft het voetbal uitgevonden. De scheids had het ook op zijn heupen vandaag en besloot er maar 2x een half uur van te maken i.p.v. de gebruikelijke 45 minuten. Lekker....als je bij rust met 0-2 achter staat.<br />Na afloop van de wedstrijd was ik helemaal over de zeik. Verliezen is tot daar aan toe, maar zo... Niets en niemand leek het meer goed te kunnen doen. En terwijl ik kwaad op alles en iedereen zat te wezen in de kleedkamer, druppelde de één naar de andere speler binnen. Vrolijk lachend en alsof er niets aan de hand was. En ik werd kwaaier en kwaaier. Snel onder de douche en geen woord kon er vanaf. En toen ik terugkwam op de plek waar mijn kleren lagen, viel ik in het gesprek tussen mijn leider en een teamgenoot. "Hoe is het met je schoonmoeder?" "Tja, gaat niet zo goed. Als de behandeling aanslaat kan het nog even duren, maar anders kan het deze week gedaan zijn."<br />
BAM jongen, de man met de hamer is er ook en ik ben wakker. Dit is Sallandia 5. Het is maar voetbal....<br />
<br />
@Talentelink<br />
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-77292576828823331202013-03-12T05:49:00.000-07:002013-03-12T06:05:51.315-07:00ZiekenhuishumorDe afgelopen dagen was ik veelvuldig in het ziekenhuis te vinden. Mijn vader wordt geopereerd, en dat is best heftig. Lentelink senior krijgt ongeveer 5 omleidingen en ze gaan nog een ander chirurgisch kunststukje uithalen. Die ouwe van mij die redt dat allemaal wel, daar ben ik niet zo bang voor.<br />
<br />
Elke keer als ik in het ziekenhuis kom heb ik een enorme drang om te gaan "klooien". Ik weet niet wat dat is. Rolstoelracen, verpleegkundigen in de maling nemen, foto's in de meeste vreemde posities nemen. Noem maar op. En tuurlijk snap ik ook wel dat het ziekenhuis daar niet altijd de meest geschikte plek voor is, maar ja, dat kind in mij zegt mij iets anders.<br />
<br />
Misschien is het juist wel omdat het ziekenhuis zo'n ellendige plek van zichzelf is. Met uitzondering van de kraamafdeling misschien. Misschien weet ik me gewoon geen raad in zo'n onwennige plek waar iedereen met een gezicht rondloopt alsof ze 10 miljoen euro zijn misgelopen. En natuurlijk hoeft niemand mij te vertellen dat die mensen daar niet liggen omdat ze een scheet dwars hebben zitten.<br />
<br />
De enige verklaring die ik heb is dat ik me (onbewust) teveel heb laten inspireren door de film "Patch Adams". Een geniale film die, naar mijn weten, is geïnspireerd op een waargebeurd verhaal. Als je deze film hebt gezien snap je het misschien beter. En na het zien van deze film ontwaakt er in ons allemaal wel een kleine "Patch".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Als ik straks naar pa toe ga en hij ligt daar, op de intensive care, nog buiten bewustzijn aan allerlei slangetjes en apparaten, weet ik dat ik mijn best moet doen om me in te houden. Maar stiekem weet ik dat pa zit te wachten op een geniale foto van mij naast zijn bed met een PlayStation controller in de hand, alsof ik een spelletje doe op zijn hartslagmonitor.<br />
<br />
Voor de onwetenden onder jullie, vind je hieronder de trailer van Patch Adams. En als je aandacht verder reikt dan de trailer heb ik de dvd ook voor je.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/lZqGA1ldvYE?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe><br />
<br />
<span style="-webkit-composition-fill-color: rgba(175, 192, 227, 0.230469); -webkit-composition-frame-color: rgba(77, 128, 180, 0.230469); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); font-family: '.HelveticaNeueUI'; font-size: 15px; line-height: 19px; white-space: nowrap;">@talentelink </span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-65274926102483346042013-03-03T08:17:00.001-08:002013-03-03T08:22:06.121-08:00Petrus<span style="color: red;">Petrus: Dus... meneer Lentelink. Daar staat u dan</span><br />
Ik: Zeg maar "je" hoor, geen probleem. En ja, daar sta ik dan...<br />
<span style="color: red;">Petrus: Ja inderdaad. Wel vervelend hoor, hoe u hier terecht bent gekomen. </span><br />
Ik: Ja, maar ach heb er zelf niet veel van gevoeld hoor.<br />
<span style="color: red;">Petrus: Gelukkig maar, zag er niet fijn uit, zo hier van boven.</span><br />
Ik: Ja, hebben ze toch gelijk gehad hè over dat handsfree bellen, maar ja. Als het kalf verdronken is.....<br />
<span style="color: red;">Petrus: Tja, dan komt hij hier terecht. Ha, slecht grapje sorry. Maaruh, Je wilt naar binnen zeker</span>.<br />
Ik: Ja, nou eerlijk gezegd. Om hier nou op de gang te blijven staan. Dat is toch ook zo wat. Is het druk dan daar binnen? Beetje gezellig?<br />
<span style="color: red;">Petrus: Ach, we mogen aan klandizie niet klagen. Maar je brengt me wel in een lastig parket. </span><br />
Ik: (tikkie naïef) Hoezo?<br />
<span style="color: red;">Petrus: Tja, las een Facebook discussie, en daar kwam de organisatie hiero niet zo goed van af. En die Jehova's die je wegstuurde aan de deur.....</span><br />
Ik: Oh dat ja. Ja, hebben jullie ook internet joh? Wist ik niet. Toch wel draadloos? Gratis? Wifi-code?<br />
<span style="color: red;">Petrus: meneer Lentelink...</span><br />
Ik: Ja maar Petrus, laten we wel wezen. Goed, jullie bestaan. My bad! Maar de rest, daar had ik toch wel een klein puntje?<br />
<span style="color: red;">Petrus: Welke dan? </span><br />
Ik: Nou, dat er bijvoorbeeld wel heel veel oorlogen zijn met dank aan jullie club. Of die van de buren. Zit Allah hier eigenlijk ook in de buurt?<br />
<span style="color: red;">Petrus: Ja, die zit een verdieping hoger. Maar laten we niet afdwalen. Uw ongeloof brengt u nu wel met hangende pootjes hier.</span><br />
Ik: Tja dat had ik niet helemaal voorzien toen ik het typte. Vond het trouwens niet één van jullie sterkere geloofsverkondigers.<br />
<span style="color: red;">Petrus: Oh... Hoezo?</span><br />
Ik: Nou zeggen dat de wereld bedorven is en zeggen dat zo'n beetje alle kinderen misbruikt worden... Ik weet niet hoor, maar daar had de kerk toch ook wel de nodige invloed op, dacht ik.<br />
<span style="color: red;">Petrus: Ja, gevoelig puntje, zal het met de persoon in kwestie eens bespreken. Maar laten we tot een oplossing komen. </span><br />
Ik: Is er een alternatief?<br />
<span style="color: red;">Petrus: De hel.....</span><br />
Ik: Mmmmmm, klinkt niet heel tof Pee. Hoe ziet dat er uit? Beetje warm, gok ik zo.<br />
<span style="color: red;">Petrus: Ja ook. </span><br />
Ik: Ook? Is er nog meer dan?<br />
<span style="color: red;">Petrus: Ja, er is nog wel een dingetje. Maar ik zal je een kans geven om toch in de hemel te komen.</span><br />
Ik: Tof van je. Wat moet ik doen?<br />
<span style="color: red;">Petrus: 10 wees-gegroetjes en 5 keer een rozenkrans bidden. </span><br />
Ik: That's it? Consider it done, maar waarom kom ik er zo goed af?<br />
<span style="color: red;">Petrus: Je bent een goede misdienaar geweest en je hebt niet bewust gekwetst. Dat is me wel iets waard.</span><br />
Ik: Da's waar ook ja, was ik al weer vergeten. Ik begin direct. Thanx.<br />
<span style="color: red;">Petrus: Graag gedaan. Doe je het binnen een beetje kalm aan?</span><br />
Ik: Doe ik! Ik ga naar binnen, succes hier nog even aan de deur. Oh, en gewoon uit nieuwsgierigheid, wat was dat andere dingetje in de hel?<br />
<span style="color: red;">Petrus: Hahaha, als je het echt wilt weten...... Patty Brard en Rachel Hazes</span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6947885784855637824.post-23054087017407919422013-02-24T02:24:00.002-08:002013-02-24T04:48:51.132-08:00KuddedierIk krijg een bril! Een gewone bril. Heb ik zulke slechte ogen dan? Nee helemaal niet, sterker nog, ik onderscheid een merel en een ekster op 3 kilometer afstand nog van elkaar. Zonder een enkel probleem. Maar waarom dan een bril? Ik vind dat gewoon leuk. Niet meer en niet minder. Ik heb dat altijd al leuk gevonden, maar op een of andere manier heb ik me toch altijd tegen laten houden. Maar nu dus niet meer. Met dank aan een collega die de kloten wel heeft om te dragen wat hij wil. Ik weet ook bij voorbaat al dat ik heel veel commentaar ga krijgen, maar zie je mij boeien? Juist! Een bril dus.<br />
Nu heb ik de laatste tijd sowieso wel meer en meer de neiging om te doen wat ik wil en door te pakken, getuige de tattoo die op 2 mei op mijn kuit geplaatst wordt. "You only live once" zullen we maar zeggen.<br />
<br />
Bovenstaande (persoonlijke) vraagstukken (doe ik het, of doe ik het niet....?) zette mij aan het denken. Zijn wij als simpele zielen nu kuddedieren of niet. Een ieder die de dappere beslissing neemt om te doen wat hij of zijn wil zal het hardnekkig ontkennen, maar ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat als je bij de ingang van de huishoudbeurs zou gaan staan je toch stellig anders zou beweren. Ik ben er nog niet over uit. Aan de ene kant loop ik mooi met de massa mee, en aan de andere kant denk ik dat ik zo recalcitrant als Marilyn Manson ben.<br />
<br />
Ik wil me onderscheiden. En heus niet om op te vallen, al doet zo'n bril anders vermoeden. Dat snap ik ook heus wel. Nee, ik wil me onderscheiden om toch maar een beetje buiten die kudde te gaan lopen. Mijn eigen pad te vinden. En soms heb je een individuele actie nodig om jezelf te bevestigen dat je buiten die kudde aan het lopen bent. Ik wil me ook onderscheiden als mens. "Wees zelf de verandering die je in de wereld wilt zien" -Gandhi-. Deze spreuk hangt bij ons in het trappengat, en elke ochtend als ik naar beneden loop, wijst meneer Mahatma mij even fijntjes op deze wijze levensles. En Gandhi had al in de gaten dat je alleen met je eigen individuele actie een stapje buiten de kudde doet. Ik weet alleen nog niet of ik wel wil dat -volgens Ghandi- de kudde dan ook achter mij aan komt. <br />
<br />
Aan de andere kant is het ook wel juist lekker om je in de kudde te begeven. Kijk maar eens rond op Koninginnedag (of is het al Koningdag?) of bij een EK / WK voetbal. Ik doe ook mee in de massa en ik maak me net zo schuldig aan dat massagedrag. Hypocriet? Ja misschien wel. Maar ja, ik ben er dan ook nog niet over uit of ik een kuddedier ben of niet. Laten we het er op houden dat dat mijn zoektocht is. E'n ding is wel zeker. Ik zet liever een onnodig bril op mijn neus dan dat ik ooit naar de huishoudbeurs moet. Kuddedier of niet...<br />
<br />
@TalentelinkAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/02798685032957946423noreply@blogger.com4