A wedding, a baby and a funeral....

Onlangs kreeg ik van een vriendin een mooi compliment, althans zo heb ik het maar opgevat. Zij zei: “jij kunt over alles schrijven, dat vind ik zo knap. Jij kunt zelfs nog leuk schrijven over een ventieldopje”. Dat vond ik zo leuk om te horen, maar de realiteit is vaak heel anders.

Zoals jullie ongetwijfeld al gemerkt hebben is er weer weinig stabiliteit te vinden in mijn frequentie van schrijven. Vaak heb ik wel ideeën en maak ik aantekeningen, maar dan komt er weer iets tussendoor of raak ik de inspiratie kwijt.

Tot afgelopen weekend. Want toen kreeg ik ineens het besef dat het toch wel een rare periode is geweest, en dat ik daar met mijn blog iets mee wil doen. Want in iets meer dan een maand tijd hebben Nusa en ik een bruiloft meegemaakt in Engeland die je zelfs in je meest romantische dromen niet verzint. Daarnaast kregen goede vrienden van ons een baby’tje, dat achteraf zo’n wonder blijkt te zijn, waarmee vergeleken de herrijzenis van de lieve heer zelf nog een alledaags dingetje blijkt te zijn. Tot slot moesten Nusa en ik afscheid nemen van een dierbare oom van Nusa. Maar het afscheid was zo intens en mooi dat er gewoonweg geen woorden voor zijn.

Tja en maak daar maar eens een “leuke” pakkende blog van. Het lukt me niet. Ik weet gewoon niet hoe ik op een leuke manier moet zeggen dat de bruiloft in Engeland zo bijzonder was dat ik dat gewoon nooit meer mee ga maken, met een landgoed, een tafelindeling, hoedjes en champagne. En dat ik in hartje Engeland op “Mooi Wark” sta te dansen. En dat terwijl ik dansen de meest zinloze bezigheid van de mensheid vind.

Ik weet niet hoe ik met een lach moet vertellen dat Victoria (onze vriendin uit Engeland) een wonder heeft verricht, doordat ze een zwangerschap heeft voldragen, nadat met 21 weken haar vliezen waren gebroken. Nu heeft een ze een schitterende zoon. En ik ben zo trots als een hond met zeven lullen. Ze heeft het gewoon geflikt, terwijl het ziekenhuis haar al 4x vertelde dat haar kindje elk moment dood geboren zou worden!!! Ze heeft gewoon de statistieken keihard verslagen.

En zij niet alleen. Ruud ook. Ruud is Nusa’s oom. Afgelopen zaterdag was zijn uitvaart / herdenking. En nog nooit heb ik zoiets indrukwekkends meegemaakt. Als mensen na je dood zo over je spreken, dan heb je eigenhandig de wereld beter gemaakt. Punt uit. Er zat zoveel liefde in de zaal. Liefde voor Ruud en hoe hij geleefd heeft en voor wat hij betekend heeft.

Ruud was ziek en zou nog een jaar hebben… Dat was 4 jaar geleden. Ook hij heeft de statistieken verslagen. Maar ja, schrijf daar maar eens leuk over. Maak er maar eens wat van. Het is me denk ik niet gelukt. Het is me niet gelukt leuk te schrijven. Maar wat er staat, staat er. En ik heb 1 levensles geleerd de afgelopen periode, en daar doe ik het mee:

Je hebt leven en je hebt de dood en daar tussenin gaat het om de liefde. Niets meer.