Messi in Sallandia 5

Ik ben Messi. Simpel. Is geen woord Spaans aan. Ik ben de beste en ik heb overal oog voor. Zie alles in het veld en maak nooit tot zelden een fout. En als ik al iets fout doe komt dat door een ander.... Maar dat is logisch.
Toch vreemd eigenlijk dat ik in het 5e elftal van Sallandia zit. Je zou verwachten dat ik al lang een keer voor het eerste gevraagd zou worden. Met mijn 32 jaar kan ik met gemak nog een paar jaar mee, en ik zou zeggen dat ik gewoon laat ontdekt ben.
En toen werd ik wakker... Meestal ziet het er niet uit wat ik doe en héél af en toe komt er eens een bal aan. Zo ook vandaag. Was er stiekem nog wel een beetje trots op ook. Want hoewel ik drommels goed weet dat ik Messi's schoenen niet eens mag poetsen, toch voel ik me af en toe wel eens als Messi. Als die ene pass goed aan komt of als ik de bal een keer goed afgepakt heb. Maar wees gerust, negen van de tien keer is het net of ik de schoenendoos nog om de schoenen heb zitten, of nog mooier alsof ik de klompen van de zusters in het ziekenhuis aan heb. (Waarom klompen in vredesnaam?!)
En toch ben ik bloedfanatiek. Op mijn manier dan. Altijd kijken of je dat ene balletje er nog in kunt prikken of misschien nog wel mooier, dat ene briljante balletje op mijn teamgenoot geven en deze dan vrij voor de keeper zetten.
Vandaag betrapte ik me op grote ergernissen van mijzelf. Mijn teamgenoten deden het in mijn ogen niet goed. (Dat zegt overigens niet, realiseer ik me heel goed) Niet terugzakken, volkomen onnodige dubbele dekking en stilstaan wanneer je moet lopen. Ik voelde me net Van Gaal, die weet het tenslotte ook allemaal beter en heeft het voetbal uitgevonden. De scheids had het ook op zijn heupen vandaag en besloot er maar 2x een half uur van te maken i.p.v. de gebruikelijke 45 minuten. Lekker....als je bij rust met 0-2 achter staat.
Na afloop van de wedstrijd was ik helemaal over de zeik. Verliezen is tot daar aan toe, maar zo... Niets en niemand leek het meer goed te kunnen doen. En terwijl ik kwaad op alles en iedereen zat te wezen in de kleedkamer, druppelde de één naar de andere speler binnen. Vrolijk lachend en alsof er niets aan de hand was. En ik werd kwaaier en kwaaier. Snel onder de douche en geen woord kon er vanaf. En toen ik terugkwam op de plek waar mijn kleren lagen, viel ik in het gesprek tussen mijn leider en een teamgenoot. "Hoe is het met je schoonmoeder?" "Tja, gaat niet zo goed. Als de behandeling aanslaat kan het nog even duren, maar anders kan het deze week gedaan zijn."
BAM jongen, de man met de hamer is er ook en ik ben wakker. Dit is Sallandia 5. Het is maar voetbal....

@Talentelink