zondag 25 oktober 2015

Superman is a pussy!

Iedereen heeft zo zijn helden. Ik ook. Nu ben ik natuurlijk niet elke dag met mijn helden bezig, maar zo heel af en toe komen ze weer even in beeld terwijl andere helden veel te lang uit beeld blijven.

Deze week kwamen 2 van mijn vele helden volop in beeld. Terwijl mijn derde held er altijd is. Dat is mijn vader. Nu snap ik wel dat elke vader een held is, maar die van mij is ook nog eens een superheld. Want hij kan alles en je hebt geen idee hoe vaak hij mij al gered heeft. Daarmee komt mijn vader eigenlijk in de categorie “superhelden”. Batman en Superman, watch your back. There is a new hero, and his name is Superdad!

Een van de 2 helden die deze week in beeld kwam is Johan Cruyff. El Salvador is ziek en het is geen griep. Nee, longkanker. Die rotziekte heeft mijn held te pakken. Godverdomme!
Nu weiger ik over hem te praten alsof hij al dood is, dat doet de rest namelijk wel voor me. Ik heb Johan nooit zien voetballen, daarvoor is hij net te vroeg gestopt of ben ik te laat geboren. Maar ik heb wel vele boeken over hem gelezen, documentaires gezien en heb Youtube suf bekeken als het over Johan gaat. Ik maak me, in tegenstelling tot de rest, niet zo’n zorgen over Johan. Ik zal er geen grappen over maken, maar ik ben er van overtuigd dat Johan al wel weet wat hij moet doen en niet. En zo nodig de artsen ook gaat vertellen wat ze wel en niet moeten doen. Ik bedoel dat niet als grap, ik bedoel er maar mee te zeggen dat De Verlosser zijn gevoel laat leiden. En dat is goed. Want de statistieken zetten hem nu op achterstand, maar Johan zal Johan niet zijn als hij daar geen kansen in ziet.

De laatste held die ik wil beschrijven, omdat ik hem tegenkwam deze week, is mijn oude collega en vriend Robert (het zal hem wel in de naam zitten). Robert ging afgelopen week trouwen, en op zich is dat al een heldendaad. Hij ging trouwen met Inge. De liefde van zijn leven, en dat is hem (en haar zeker ook) zo ontzettend gegund. Want Robert heeft heel veel mee moeten maken de afgelopen jaren. Tijdens de revalidatie van een knie-operatie, wordt hij aangereden door een bus. Einde carrière als jongerenwerker. Want Robert was een oud collega van mij, voor wie ik ben ingevallen tijdens zijn knieoperatie. Met andere woorden, dankzij zijn ongeluk, kwam ik definitief aan het werk als jongerenwerker. Hoe ironisch. Maar tegelijkertijd was er een vriendschap geboren.

En ik heb zo ontzettend veel bewondering voor Robert. Als mens is hij zo ongelooflijk krachtig, heeft hij klap na klap opgevangen. Heeft hij zijn grote hart ingezet voor zoveel jongeren en dan ook nog eens op zo’n wijze dat ik soms met open mond stond te kijken. Met geduld, lef en respect. En zo is Robert ook al zijn tegenslagen te lijf gegaan. Of het nou de kutverzekering was, zijn lijf dat hem in de steek liet of het onbegrip van mensen, alleen maar omdat je aan de buitenkant niets zag. En Robert gaf geen kick. Hij ging door!

En afgelopen vrijdag stond mijn held naast zijn net getrouwde vrouw de liefde te vieren. Ik was trots op hem en op het feit dat hij één van mijn helden is. Wat een kracht. En net als Bruce Wayne stond hij strak in pak. Waarschijnlijk met zijn superheldenpak eronder. 

Aan het einde van de avond vloog ik hem, licht beschonken, om de nek. “Is dit de liefde van je leven?”, vroeg ik hem. Hij kijkt me in de ogen en zegt: “Ja, echt wel”. Waarop ik alleen nog maar kan antwoorden: “Hou haar dan stevig vast!”.
Superman hield Lois Lane vast en Spiderman had  Mary Jane Watson in zijn web. En nu heeft Robert dus Inge.


Helden… Iedereen heeft ze. Ik hoop maar één ding. Dat Lize later ook minimaal één held heeft. Ik denk dat het nog wel een paar jaar duurt. Maar dat is niet erg, heb ik nog even de tijd om een mooi superheldenpak in elkaar te naaien…. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten