Mooi

Vorige week hebben mijn collega’s en ik afscheid genomen van Henny. Henny was onze, altijd vrolijke, schoonmaakster. Veel te vroeg, veel te jong, niet eerlijk. Maar over eerlijkheid hoeven we het na afgelopen zomer niet meer te hebben. Terwijl we na het condoleren zaten te wachten op het begin van de dienst, sprak ik met mijn collega over muziek. Muziek dat past bij je afscheid. Henny had Marco Borsato. Afscheid nemen bestaat niet. En ik fluister nog zachtjes naar links: “Wat er ook gebeurd, geen Marco Borsato!”

Afgelopen week kreeg ik ineens een berichtje van mijn zus. Het was een link naar het nieuwe nummer van Marco Borsato "Mooi". Met daarbij het berichtje:”Ik moest direct aan jullie denken…sterke mooie mensen”
Nu is dat laatste iets wat we de afgelopen weken vaker hebben gehoord van mensen. Al verwacht ik niet dat ze bedoelen dat ik de nieuwe Channing Tatum ben. Nee, ze doelen dan op de wijze waarop wij zijn omgegaan met de geboorte en het overlijden van Lennon. De wijze waarop we Lize erbij betrokken hebben en hoe open we erover spreken. Voor ons is het eigenlijk heel erg vanzelfsprekend geweest. We hebben 100% ons gevoel gevolgd. Er leek voor ons ook geen andere manier.
Voor anderen wel. Zo las ik op internet ergens dat er stellen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt, maar die hun kindje bijvoorbeeld geen naam hebben gegeven of die helemaal geen foto’s hebben gemaakt. Ik kan me er niets bij voorstellen.

Lennon is er. Weliswaar niet fysiek, maar hij is er. Hij is om ons heen en overal waar we gaan daar is Lennon ook. Vandaag nog condoleerde iemand mij. Ik heb hem gecorrigeerd. Ik wil gefeliciteerd worden. Condoleances doen geen recht aan mijn gevoel. Felicitaties wel. Natuurlijk is het verdriet er wel, maar de trots is er nog veel meer.
En luisterend naar het liedje van Marco Borsato realiseer ik mij dat het wel goed komt met ons. We staan sterk in het leven. We zijn gezond, we hebben de mooiste dochter van de wereld en we hebben zulke lieve familie en vrienden. Wij staan namelijk positief in het leven. Wij zien de zon, leven voor geluk, we zien wat er staat en raken verwonderd door de sneeuw. Wij voelen ons enorm rijk met onze twee kinderen. Wat zeg ik? Wij zijn de rijkste mensen op aarde.

Dat besef maakt dat ik me niet zo druk meer maak over brandende indicatielampjes in de auto. Ook al betekend dat dat er een nieuwe versnellingsbak onder moet (auw). Ik maak me niet zo druk meer over de wanprestatie van Ajax tegen de gloeilampen uit Eindhoven. Het is niet dat er belangrijker dingen zijn. Het is vooral dat er mooiere dingen zijn.

Elke ochtend als Lize en ik de trap aflopen naar beneden zegt Lize tegen mij, terwijl ze wijst naar de spreuk in het trapgat: “Als ik lief doe tegen anderen, doen anderen ook lief tegen mij”. Vandaag zei mijn bezoek: “Als je kind van 4 dat snapt, dan doe je het best goed”.
Wij doen het ook goed. Ik zal het niet snel van mezelf zeggen. Maar nu durf ik dat wel. En Marco Borsato? Heel misschien mag hij toch op mijn uitvaart komen…