maandag 5 oktober 2015

Javier

Lize gaat vanaf het begin van dit schooljaar naar de kleuterschool. Ze was er ook echt aan toe. Je merkte het aan alles. Lize kon akelig vervelend worden en niets was meer goed genoeg. Kortom niets wat een flinke dosis uitdaging niet kon verhelpen. En zie daar de basisschool diende zich aan. Precies op tijd. Lize vindt het geweldig. Ze vindt het niet zomaar geweldig. Nee, ze vindt alles geweldig. De plantjes water geven, de juf helpen, gymen, muziekles, het schoolplein. De hele kraam. Alles. En vorige week was het dan zover. Spelen met een vriendinnetje. Nusa belde me op en met een licht verhoogde stem klonk het aan de andere kant: “Je raadt het nooit”. “Nou?”, was het meest intelligente dat ik eruit kreeg. “Lize gaat vanmiddag voor het eerst bij een klasgenootje spelen. Bij Lotte.”. Leuk, dacht ik bij mijzelf. Twee van die giechelende meisjes die spelen met de poppen. Niets vreemd. Lize en haar overbuurmeisje kunnen ook al zo heerlijk weg dromen in het fantasiespel. En Lize vond het geweldig. In de dagen na het speelavontuur was het Lotte voor en Lotte na.

Tot vandaag…. Nusa en ik halen Lize samen van school en Lize staat al in de deuropening….. met Javier…….. hand in hand. Hier ben ik niet op berekend. Ik ben toch dé man in haar leven? Maar nu, amper één meter groot en hij staat hand in hand met MIJN dochter. Hij heeft zich niet eens voorgesteld, en dit jongensgedoe, dat zou toch pas vanaf haar 18e gaan gebeuren. Wat gebeurt hier?
Nadat de Spanjaarden ons de wereldbeker hebben afgesnoept, moet ik nu ook al mijn dochter af gaan staan aan deze Don Juans? Mijn gedachten gaan alle kanten op.  

“Papa? Javier komt bij mij spelen”, zegt Lize. Goddank, ik mag er bij blijven. Mijn bloed gaat weer onder de 100 graden. Adem in, adem uit. Nadat we telefoonnummers met Javier zijn moeder hebben uitgewisseld kan het speelfestijn beginnen. 

Binnen 3 minuten hebben Nusa en ik een programma in elkaar gedraaid waar de openingsceremonie van de Olympische Spelen niets bij is. Hier kan niets mis gaan. Hier mag niets mis gaan
En vanaf thuiskomst begint het programma. Eerst rustig wat drinken en daarna koekjes bakken. Kan ook niet mis mee gaan, los van het feit dat ons huis 1 groot cocaïne bolwerk lijkt. De bloem zit overal. Maar het doel heiligt de middelen. Totdat de koekjes de oven in zijn gegaan. “Kom dan maken we een hut”, hoor ik Lize nog zeggen. Nog voor ik mijn wegtrekker verwerkt heb, staat de prinssesentent al in de kamer en zitten ze samen al in de tent.

Had ik trouwens al verteld dan Javier vorige week openlijk heeft verteld dat hij verliefd is op Lize?


Ongeduldig kijk ik uit het raam of de moeder van Javier haar Seat de straat al instuurt. Helaas, niets te bekennen. “Zullen we vadertje en moedertje gaan spelen”, zegt Lize. Ik zoek intussen de dichtstbijzijnde AED. “De koekjes zijn klaar”, roept Nusa vanuit de keuken. En twee gillende kinderkopjes stormen de tent uit. Saved by the bell, zullen we maar zeggen. En alsof het zo moet zijn staat er een Spaanse dame bij de voordeur. Dat moet Javier zijn moeder zijn.

Na de verdeling van de koekjes (vriendjes in gemeenschap van goederen zullen we maar zeggen), zwaaien we met z’n drietjes Javier uit. De één wat enthousiaster als de ander.

Na het avondeten en de vaste rituelen die bij het naar bed gaan horen, grijpt Lize me bij mijn nek en geeft me een hele dikke knuffel. Ze fluistert in mijn oor: “Papa, ik hou van jou, blijf jij nog even boven?” Ik lach en geniet. De wereldbeker mogen ze hebben. Ik heb de hoofdprijs!

2 opmerkingen: